Arpegio

Wikipedia, Entziklopedia askea
Arpegioaren ikurdun akordea (ezk.) eta jotzeko modua (esk.).

Arpegioa akorde batetako tonu ezberdinak jotzeko modu bat da. Denak aldi berean jo ordez, bata bestearen atzean jotzen dira, oso azkar, oro har, baxuenetik altuenera.

Akorde bat arpegioan jotzen denean, musikariak, notak, bata bestearen atzean azkar jotzen dituela esan nahi du (beste modu batetara egingo balu, akorde hedatu bat jotzen egongo litzateke).

Izena, arpeggio hitz italiarretik dator, eta, hau, berriz, harpatik (musika tresna honetan baliabide oso erabilia baita).

Baliabide hau errazago erabiltzen da zapaldutako harizko musika tresnetan, gitarra bezala. Praktika honek, beste musika tresna batzuetan eragina izan dezake. Modu honetara, laut-joleen teknikak Frantzian eragina izan zuen, barroko garaian, klabezin eta klabikordiojoleetan: Luis XIV.ak oso atsegin zuen azkeneko musika tresna hau.

Arpegioak jotzea zia txandakatuarekin egin behar da, eskala bat jotzen denean bezala. Batzuetan, sweep picking izeneko teknika baten bidez egiten dira. Azken teknika honen erabateko domeinuak, abilezia ikaragarria ematen du, gitarra-jotzaile askok euren bakar saioetan erabiltzen baitute. Oro har, birtuosoek, mastan zehar, mugimendu arpegiatuak, beste batzuei sinestezina iruditzen zaien abiadurarekin egiten dituzte. Ona da posizio eta tonalitate ezberdinetan arpegioak ikastea. Honek, emaitza bezala, milaka konbinaketa ezberdin ematen ditu, bakar saioetan oso erabilgarriak izango direnak. Gitarra-jotzaile batzuk, ia ez dituzte eskalak erabiltzen punteatzerakoan, arpegioei protagonismoa emanez. Hauek joz, ez da disgustuko notarik entzungo, jotzen ari den progresioaren oinarrizko akordeak, punteoak dituen nota berberak izango baititu. Akorde nagusi batean punteatuz gero, jakina, zazpiduna, bederatziduna edo beste nota batzuk erantsi ahal zaizkio, beteago gera dadin.