Bohr efektua

Bohr efektua hemoglobinak oxigenoarekiko duen afinitatearen jaitsieran datza, odoleko CO₂ kontzentrazioa handitzen denean. 1904an Christian Bohr fisiologoak (Niels Bohr fisikariaren aita) egiaztatu zuen bere izena daraman efektua.

Bohr efektuak garrantzia handia du arnas-fisiologian: berari esker oxigenoa hemoglobinari lotzen da biriketan (bertan CO₂ kontzentrazioa oso txikia baita) eta askatzen da ehunetan (CO₂ kontzentrazioa handia delako eta -beraz- hemoglobinak afinitate gutxiago duelako oxigenoarekiko).

CO₂-ko kontzentrazio handiak pHaren azidifikazioa dakar:

CO₂ + H₂O $\rightleftharpoons$ HCO₃^- + H⁺

Goiko erreakzioa eskuineruntz abiatzen da karbono dioxidoaren kontzentrazioa handia denean, pHa jaisten duen H⁺ agertuz. Ustez, pHaren jaitsiera horrek hemoglobinaren konformazioa aldatzen du eta bere oxigenoarekiko afinitatea jaitsi egiten du:

HbO₂ + H⁺ $\rightleftharpoons$ HbH⁺ + O₂

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Datuak: Q890877
Multimedia: Bohr effect / Q890877