Olio-pintura

Olio-pintura^[1], edo soilik olioa^[2], pigmentu eta olioz osatutako nahastea darabilen margolaritza teknika da. Teknikaren hastapenetan linazi-olioa erabili ohi zuten. Askotan berau pinu-erretxina edo intsentsuarekin batera irakiten zuten, berniz izena jaso duen osagaia osatuz. Lo-belarraren, intxaurraren edo kartamoaren olioak ere erabilik izan dira, sikatze-denborak, distira eta kolorazioak bestelakoak izanik. Hartara margolariek lortu nahi duten efektuaren araberako olioaren hautua egingo dute. Mendebaldeko Afganistanen erabili zituzten aurrenekoz, V. eta IX. mendeetan; dena den, olio-pinturen erabilera XV.enean bilakatu zen arrakastatsu, hasi Herbeheretan eta Europako gainontzeko herrialdeetara Pizkunde garaian erabat zabalduz, tenpera ordezkatzera ailegatu arte.

Teknikak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erabilera ohikoan lehenengo eta behin artistak ikatz-ziriaz irudiaren zirriborroa osatuko du oihal gainean. Olio-pintura trementina-olio, linazi-olio, alkohol mineral zein beste disolbatzaile batzuekin nahastu ahal da. Jarraian artistak, pintura erabiliz, irudia kapak osatuz itxuratuko du. Lehortzea egokia izateko, goiko aldean ezarritako kapek behekoek baino olio kantitate handiago izango dute; horrela egiten ez bada, hau da, goiko kapetan olioa eskasagoa bada, pintura arrakalatu eta zimurtuko da. Badira bestelako teknikak ere olio-pinturarekin lan egiteko, argizaria, erretxinak eta bernizak erabiliz hain zuzen. Horrela eginda, margolariak lanaren gardentasuna, distira zein trinkotasuna ñabartu ahal ditu, eta bai pintzelkadak ageriago edo ezkutuago agertu ere.