Sunismo

Artikulu hau Wikipedia guztiek izan beharreko artikuluen zerrendaren parte da
Wikipedia, Entziklopedia askea

Musulmanak biztanleen % 5etik gora diren estatuak, bakoitzean nagusi den islamaren adarra zehaztuta:
     sunismoa      xiismoa      ibadismoa

Sunismoa edo suni islama (/ˈsuːni, ˈsʊni/),islamaren adar nagusia da, haren jarraitzaileek —suniak edo sunitak— musulmanen % 80 osatzen baitute. Gainontzeko musulmanen artean, bigarren adar zabalduena xiismoa da.[1] Itzulpenetan doktrina eta praktika hauei sunismo deritze, jarraitzaileei suni musulman, suni, sunita edo Ahlus Sunnah deitzen zaien bitartean. Kasu batzuetan "Islam ortodoxo" bezala ere izendatzen da,[2][3][4] nahiz eta adituek itzulpen okerra dela dioten.[5]

Sunismoa lau islamiar eskola juridikotan banatuta dago. Suniten dotrina Mahomak irakatsitakoan oinarritzen da, eta sunita izena dute Sunna testua aintzakotzat hartzen dutelako, xiiek ez bezala.

Terminologia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Arabierazko Sunna terminoak jatorri pre-islamikoko sustraiak ditu, jarraitzaileen gehiengoak praktikatzen zituen ohiturak deskribatzeko erabiltzen zen. Hitzak garrantzi politiko handiagoa eskuratu zuen ʿUthmān ibn ʿAffān-en, hirugarren suni kalifa, hilketa eta gero (ca. VII. mendea). Sunna, sunnat an-nabī edo "profetaren sunna"-ren laburdura bilakatu zen garaia oraindik ezezaguna da.[6]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. «Sunni Islam - Oxford Islamic Studies Online» www.oxfordislamicstudies.com (Noiz kontsultatua: 2022-04-25).
  2. Braswell, George W., Jr.. (2000). What you need to know about Islam & Muslims. ISBN 0-8054-1829-6. PMC 42428848. (Noiz kontsultatua: 2022-04-25).
  3. Nasir, Jamal J.. (2009). The status of women under Islamic law and modern Islamic legislation. (3rd ed. rev. and updated work. argitaraldia) Brill ISBN 978-90-474-2620-2. PMC 568651694. (Noiz kontsultatua: 2022-04-25).
  4. (Ingelesez) Thackrah, John Richard. (2013-09-05). Dictionary of Terrorism. Routledge ISBN 978-1-135-16595-6. (Noiz kontsultatua: 2022-04-25).
  5. Burton, John. (1994). An introduction to the Ḥadīth. Edinburgh University Press ISBN 0-7486-0435-9. PMC 32115306. (Noiz kontsultatua: 2022-04-25).
  6. Ess, Josef van. (2011). Der Eine und das Andere : Beobachtungen an islamischen häresiographischen Texten. Walter de Gruyter ISBN 978-3-11-021578-6. PMC 754713668. (Noiz kontsultatua: 2022-04-25).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]