António Lobo Antunes
.jpg)
António Lobo Antunes (Lisboa, 1942ko irailaren 1a) portugesez idazten duen idazlea da, Literaturako Nobel Sariarako hautagai izandakoa.
Medikuntzan lizentziatua da, psikiatria espezialitatean. 1970 eta 1973 artean Angolako gerra kolonialean parte hartu zuen. Orduko bizipenak, haurtzaroko oroitzapenak, Krabelinen iraultzaren ondoko etsipena eta maitasun gorabeherak dira bere idazlanen ardatz nagusiak[1].
Idazle eta mediku portugaldar ospetsu hau XX. mendeko literatura portugaldarreko ahots nagusietako bat bihurtu zen. Bere obrak gizartearen eta pertsonen barruko tragediak, memoria, minak eta harreman konplexuak arakatzen ditu, eta horretarako, estilo narratibo konplexu eta berritzaileak erabiltzen ditu. Lobo Antunesen testuek, oro har, indibiduoaren psikologia eta Portugalgo gizartearen iragan historikoa uztartzen dituzte.
Biografia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lobo Antunes familia burges batean hazi zen. Bere aita militante izan zen, eta familia, batez ere, gizartearen klase altuetan kokatzen zen. Lobo Antunesek gaztaroan hainbat eragin literario eta kultural jaso zituen, baina bere egonaldia Portugalgo gizartean eta haurtzaroko esperientziek izan zuten eragina bere idazkeran.
Antonio Lobo Antunesek medikuntza ikasi zuen Lisboako Unibertsitatean eta Medikuntza fakultatean lizentziatu zen. Mediku gisa lan egin zuen, baina aldi berean, idazten hasita, literaturarekin batera beste esperientzia eta errealitateak aztertzen hasi zen. Lobo Antunesen ikasketek eta medikuntza alorrean izandako esperientziek bere estilo narratiboaren osagaia osatu zuten, batzuetan psikologia, medikuntza eta literaturaren artean zubiak egiten dituzten idazlanak sortuz.
Gaur egun, Lisboan bizi da eta literaturan eta kazetaritzan lan egiten du.
Idazkera
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lobo Antunesen idazkerak bere estilistika eta narratiba konplexutasunagatik da ezaguna. Bere lanak, bereziki, Portugalgo gizartearen eta historiaren azterketa kritikoa egiten dute, hiriaren bizitzako arrakalak eta jendartearen egunerokotasuna arakatuz. Hala, psikologia, gizartearen iragana eta pertsonen barneko mina lantzen ditu, hainbat pertsonaiaren begiradatik kontatuta. Testuek, sarritan, narrazio-estruktura ezohikoak eta paralelismoak erabiltzen dituzte, baita hizkuntza poetiko eta sendoa ere.
Lan nagusiak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- "Memória de Elefante" (1980) → Lobo Antunesen lehenengo eleberria, eta hemen literaturaren estilo propioa definitzen hasi zen. Obra honek hainbat pertsonaiaren, oroitzapenaren eta Portugalgo historiaren arakatzea eskaintzen du, eta memoriaren galera eta identitatearen krisiaren inguruko hausnarketak ditu.
- "Os Cus de Judas" (1987) → Obra honek Portugalgo gerra kolonialaren ondorioak eta soldaduen esperientziak landu ditu. Lobo Antunesek gerra, bizitzaren absurdoa eta trauma psikologikoaren arteko loturak aztertu ditu. Eleberri honek narratiba sakon eta askotarikoak eskaintzen ditu, eta horrek idazle portugaldarraren estilo propioa ezartzen lagundu zuen.
- "A Morte de Carlos Gardel" (1994) → Eleberri honek, musika eta dantza kulturaren inguruko gogoetaren bidez, eguneroko bizitzaren eta galera pertsonalen inguruko hitzarmenak aztertzen ditu. Lobo Antunesek hemen askatasunaren eta buruaren konplexutasunaren gaineko hausnarketa egiten du.
- "O Vento Assobiando nas Gruas" (1983) → Lobo Antunesen lan honetan, beste behin ere, historiaren eta gizartearen azterketa egiten da, baina, oraingoan, Portugalgo bizitzako krisiak eta berreraikitze prozesuak jorratzen dira, ikuspegi pertsonaletik.
Eragina
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Antonio Lobo Antunes Portugalgo literaturan eragin handia izan duen idazlea da. Haren lanek literatura portugaldarra berrikusi eta berreraiki zuten, eta gaur egun idazle nagusi bat da nazioartean ere. Lobo Antunesen estilo narratiboak, haren errealismo magikoarekin eta psikologia esploratzeko moduak, Portugalgo literatura aberastu zuen, eta hainbat idazlerengan eragina izan du.
Liburuak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Memória de elefante (1979)
- Os cus de Judas (1979)
- A explicação dos pássaros (1981)
- Conhecimento do inferno (1981)
- Fado alexandrino (1983)
- Auto dos danados (1985)
- As naus (1988)
- Tratado das paixőes da alma (1990)
- A ordem natural das coisas (1992)
- A morte de Carlos Gardel (1994)
- Crónicas (1995)
- Manual dos inquisidores (1996)
- O esplendor de Portugal (1997)
- Olhares 1951-1998 (1999) (Eduardo Gageirorekin)
- Exortação aos crocodilos (1999)
- Não entres tão depressa nessa noite escura (2000)
- Que farei quando tudo arte (2001)
- Segundo livro de crónicas (2002)
- Diálogos (2003)
- Boa tarde às coisas aqui em baixo (2003)
- Eu hei-de amar uma pedra (2004)
- D'este viver aqui neste papel descripto: cartas de guerra (2005)
- Ontem Não te vi em Babilónia (2006)
- O Meu Nome é Legião (2007)
- O Arquipélago da Insónia (2008)
- Que Cavalos São Aqueles Que Fazem Sombra no Mar? (2009)
- Sôbolos Rios Que Vão (2010)
- Comissão das Lágrimas (2011)
- Não é Meia-Noite quem quer (2012).
- Caminha Como Numa Casa em Chamas (2014).
- Da Natureza dos Deuses (2015).
- Para Aquela que Está Sentada no Escuro à Minha Espera (2016).
- Até Que as Pedras Se Tornem Mais Leves Que a Água (2016)
- A Última Porta Antes da Noite (2018)
- A Outra Margem do Mar (2019)
- Diccionario da Linguagem das Flores (2020)
- O Tamanho do Mundo (2022)
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q333849
Multimedia: António Lobo Antunes / Q333849