Ezkonsari: berrikuspenen arteko aldeak
tNo edit summary |
tNo edit summary |
||
| 6. lerroa: | 6. lerroa: | ||
Neska gaztea ordu luzetan aritzen zen lanean, baina beste emakumezko senitarteko batzuen laguntza izaten zuen, hala nola mojak, alargunak, ezkongabeak edo ahizpak. Oihal horiek ontzeko, [[Liho|lihoa]] eta [[Artile|artilea]] erabiltzen zen, Euskal Herrian ohikoak izaten ziren materialak, eta [[kutxa]] dotore batean biltzen ziren, ezkontzarako. |
Neska gaztea ordu luzetan aritzen zen lanean, baina beste emakumezko senitarteko batzuen laguntza izaten zuen, hala nola mojak, alargunak, ezkongabeak edo ahizpak. Oihal horiek ontzeko, [[Liho|lihoa]] eta [[Artile|artilea]] erabiltzen zen, Euskal Herrian ohikoak izaten ziren materialak, eta [[kutxa]] dotore batean biltzen ziren, ezkontzarako. |
||
Lanordu luze horietan, irun eta |
Lanordu luze horietan, irun eta ehundu egiten zuten [[ehungailu]] eta [[Goru|goruen]] bidez, besteak beste. Laguntza horregatik, laguntzaileek diru ordain bat eskuratu ohi zuten. Emakumeek abestiak eta bertsoak kantatzen zituzten, baita ipuin, elezahar, igarkizun eta esaera zaharrak kontatu ere. Ondorioz, tradizioaren transmisiorako jarduera garrantzitsua zen. |
||
== Erreferentziak == |
== Erreferentziak == |
||
18:44, 21 azaroa 2020ko berrikusketa
Ezkonsaria (edo dotea) kultura askotan emaztegaiak edo haren familiak senargaiari eman beharreko dirua edo ondasunen multzoa da, ezkondutakoan senarrak emaztearen kontu egiteko.
Gipuzkoan ondarea seme edo alaba bakar bati transmititzea eskualdatzea funtsezkoa zenez, gainontzekoek "legitima" edo seniparte bat jasotzen zuten, askotan alabei dote edo ezkonsari moduan ematen zitzaiena.[1] Euskal baserrietan, neska nerabea goiz hasten zen ezkonsaria prestatzen: izarak, mantak, mahai zapiak eta etxeko oihalezko beste hornigai batzuk.
Neska gaztea ordu luzetan aritzen zen lanean, baina beste emakumezko senitarteko batzuen laguntza izaten zuen, hala nola mojak, alargunak, ezkongabeak edo ahizpak. Oihal horiek ontzeko, lihoa eta artilea erabiltzen zen, Euskal Herrian ohikoak izaten ziren materialak, eta kutxa dotore batean biltzen ziren, ezkontzarako.
Lanordu luze horietan, irun eta ehundu egiten zuten ehungailu eta goruen bidez, besteak beste. Laguntza horregatik, laguntzaileek diru ordain bat eskuratu ohi zuten. Emakumeek abestiak eta bertsoak kantatzen zituzten, baita ipuin, elezahar, igarkizun eta esaera zaharrak kontatu ere. Ondorioz, tradizioaren transmisiorako jarduera garrantzitsua zen.
Erreferentziak
- ↑ Oliveri Korta, Oihane. «Emakumeen eginkizunak Gipuzkoako oinordetza sisteman XVI-XVIII. mendeetan» Euskonews.
Kanpo estekak
|
Artikulu hau antropologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. |