«Inperatibo»: berrikuspenen arteko aldeak

[[Euskara|Euskaran]] era bat baino gehiago daude imperatiboa adierazteko, adibidez, «ekarri» — «bekar, bekartza» edo «etorri» — «zatoz, etor zaitez».

Hainbat hizkuntzetako aditzak ez dira aldatzen imperatiboan — [[Ingeles|ingelesan]], adibidez: ''give'' «eman» — ''Give me!'' «Emaidazu!»;, sarritan ''let'' hitza gehitzen da: ''talk'' «hitz egin» — ''Let me talk!'' «Utzi hitz egiten!»; edo [[Samoera|samoeran]]: ''siva'' «dantzatu» — ''Siva!'' «Dantzatu!».

Hizkuntza batzuetan nagikonahiko zaila da imperatiboa osatzea eta arau asko daude, hala nola, [[Eslaviar hizkuntzak|eslaviar hizkuntzetan]]: ''powiedzieć'' «esan» — ''Powiedz mi'' «esaidazu», ''rosnąć'' «hazi (aditza)» — ''Rośnij!'' «Hazi!», ''jeść'' «jan» — ''Jedz!'' «Jan!» ([[poloniera]]); [[finlandiera]] edo [[Bepsaera|bepsaeran]] ([[Uraldar hizkuntzak|uraldar hizkuntzen]] kideaakkideak): hizkuntza horietako imperatiboa aditzaren erroaren arabera osatzen da eta erroak ez dira ageriak sarritan, beraz, ikasi behar dira.

[[Latin|Latinak]] arau bakunak ditu imperatiboa osatzeko, ''-re'' [[Atzizki|atzizkia]] kentzea edo ''-te'' atzikia gehitzea behar dira horretarako: monēre''monē'''re''''' «aholku bat eman» — ''Monē'' «Emaidazu aholku bat», ''MonēteMonē'''te''''' «Emaidazue aholku bat»; salbuespenak: ''dicere'' «hitz egin» — ''dic'', ''ducere'' «bideratu, gidatu» — ''duc'', ''facere'' «egin» — ''fac''.