Bigamia
Bigamia, jada ezkondua dagoen norbait bigarren aldiz ezkontzean datza. Izendapena antzinako grezierazko bis, "birritan" eta gamia edo gamos, "ezkontza", hitzen elkarketatik sortua da. Beraz, zentzu etimologikoan, ezkontza bikoitza da.
Zuzenbidearen alorrean, eta zehazkiago zuzenbide kanonikoan, monogamiaren aurka egiten du, kristautasunak ezkontzaren benetako forma bakartzat jotzen baitu. Tradizio kristau horren arabera, hein handi batean, bigamia delitua da Europan eta Amerikan, baita hainbat oinordetza juridiko, kultural eta erlijioso dituzten beste herrialde batzuetan ere. [1] Bigamia-legeak dituzten herrialdeetan, salbuespen batzuekin (Egipto eta Iran, esaterako), aurreko ezkontide baten adostasunak ez du inolako alderik egiten bigarren ezkontzaren legezkotasunean, orokorrean baliogabetzat jotzen baita.
Zuzenbidean[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Zuzenbide erromatarra[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Hasieran, Erroma Zaharrean ez zen bigamiaren aurkako berariazko legerik izan, nahiz eta denborarekin emakume bigamari adultoretzat hartu zen, eta, beraz, adulterio-delituari eta zegokion heriotza-zigorra aplikatu zitzaion, eta gizon bigamoari estupro erruduna. Bigamiari buruzko lehen legea Valeriano enperadorearen lana izan zen, eta bi emakumek aldi batean izateari doilorkeria jarri zion. Dioklezianok eta Maximianok debekua berretsi zuten, eta epaileek delitu hori zigorgabe ez uzteko agindu zuten. Justinianoren Kodeak bigamiaren debekua jaso zuen, eta eztabaida piztu zuen: ea adulterioari edo estuproari zegokion zigor bera ezarri behar zitzaion, ala epailearen esku utzi behar zen. [1]
Zuzenbide kanonikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Grazianoren Dekretuaren 26. bereizketa, 4. kanonean, honela dio:
| « | [...]Senar-emazteen artean, ez errepikatzea eta bigarren ezkontidearekin bat egiten saiatzea legezkoa da... | » |
—(Arrazola 1853, 574 orr. ) | ||
2. kapituluan, 21. tituluan, Dekretalen 4. liburuan, aita santuaren Lucio III bat jaso da, 1181ekoa:
| « | Hemengo inor ez da ausartzen bigarren aldiz ezkontzera, emaztea hil dela jakin arte.' Norbaitek orain arte agindu hori bete ez badu eta uste badu oraindik zalantzan jarri behar duela bere lehen emaztearen heriotza, ez ukatu harekin ezkondutako zordunketa; baina ulertu behar du ez duela inola ere eskatu behar. Horren ondoren ezkontidea bizi dela egiaztatzen bada, adulterio–adulterinak elkartzeak bertan behera utziz, lehenengo ezkontidearekin elkartu behar du berriro. | » |
—(Arrazola 1853, 574 orr. ) | ||
19. kapituluko 1. tituluko 4. liburuan, 1188ko Clemente III aita santuaren beste bat jaso da:
| « | Kontsultatu ziguten zer egin behar zen erromesaldia edo gatibu izateagatik senar-emazteei zazpi urte baino gehiago itxaron izan balitzaie, eta ezin badute ziurtatu haien bizitza edo heriotza, horretarako eginbide aktiboak egin badituzte ere, eta beren gaztaroa dela eta, ezin dira kontatu eta beste batzuekin ezkontzeko eskatu dute. —Gure ustez, egoera horretan dauden urteen kopurua edozein dela ere, senarrak bizi diren bitartean eskubide kanonikoa’kanonikoki ezin dira partzuergo berrira igaro, eta ez zaie utzi behar Elizaren agintepean harrapatzen, harik eta senarren heriotzaren berri izan arte. | » |
—(Arrazola 1853, 574 orr. ) | ||
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ a b Arrazola 1853.
