Herri-erlijio

Herri-erlijioa erlijio-arloko gizarte-zientzien terminoa da, bereziki erlijioaren antropologiarena, erlijioaren soziologiarena, erlijioaren historiarena eta beste zientzia batzuena. Batzuetan, beste antzeko termino batzuk erabiliko dute, hala nola herri-pietatea, modu hertsian erabat baliokideak ez diren arren.

Herri xehea erlijioak bizi duen modua da; bere kontrakoa erlijio ofiziala izanda, hau da, eliteen, intelektualen eta elizako hierarkiarena. Erlijio ofizialak herri-erlijioaren adierazpen batzuk sineskeriatzat har ditzake.

Bi erlijioen arteko aldeak, funtsean, bi dira:^[1]

batetik, ofizialak hierofania (sakratuaren adierazpena) garrantzi nagusitzat jotzen duela; eta, bestetik, herri-erlijioak erritu-jardunbideetan eta naturaz gaindiko erakundeekin harreman egokia izateko moduan arreta jartzen duela.
bestetik, ofiziala erlijio-erakundeen barne-sozializaziorako mekanismoen bidez transmititzen da (adibidez, kleroaren erreklutamendua, apaizgaitegiak, katekesia, domeka-eskola); herrikoia, aldiz, familia- eta gertuko-eremuan transmititzen da, mota guztietako bizipen kolektiboen bidez (tradizio herrikoiak, jaiak, erromesaldiak, erromeriak, prozesioak, iragate-ohikuneak, eguneroko bizitzako elementuak -gastronomia, janzkera-, eta abar).^[2]

Era berean, herri-erlijioa pertsona bakoitzak bizi duen fedearen adierazpena dela esan dezakegu, eta ezin dela negatiboa izan, norberak bakarrik erantzun baitezake bere buruaz eta bere sinesmenaz.