Luigi Nono

Luigi Nono
	; Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Venezia, 1924ko urtarrilaren 29a
Herrialdea	Italiako Erresuma (1924ko urtarrilaren 29a - 1946ko ekainaren 18a); Italia (1946ko ekainaren 18a - 1990eko maiatzaren 8a)
Heriotza	Venezia, 1990eko maiatzaren 8a (66 urte)
Hobiratze lekua	Veneziako San Michele hilerria
Familia
Ezkontidea(k)	Nuria Nono-Schönberg (1955 -
Seme-alabak	ikusi Silvia Nono;
Familia	ikusi Sandro Fuga (en) ();
Hezkuntza
Heziketa	Conservatorio di Musica Benedetto Marcello di Venezia (en) ; Paduako Unibertsitatea
Hizkuntzak	italiera
Irakaslea(k)	Gian Francesco Malipiero
Ikaslea(k)	ikusi Helmut Lachenmann (en) ; Mauricio Sotelo (en) ; Martinho Lutero Galati (en) ; Mercè Capdevila i Gaya; Alexandros Kalogeras (en) ;
Jarduerak
Jarduerak	classical composer (en) , orkestra zuzendaria, musika-irakaslea eta musikaria
Lantokia(k)	Venezia
Lan nabarmenak	ikusi No hay caminos, hay que caminar... Andrej Tarkovskij (en) ; Hay que caminar (en) ; Caminantes... Ayacucho (en) ; The first rain (en) ;
Jasotako sariak	ikusi Berliner Kunstpreis (1990) ;
Kidetza	Alemaniako Errepublika Demokratikoko Artearen Akademia; Bavariako Arte Ederren Akademka
Mugimendua	XX. mendeko musika klasikoa
Genero artistikoa	opera
Diskoetxea	Deutsche Grammophon (en)
	luiginono.it

Luigi Nono (Venezia, Italia, 1924 – 1990) musikagilea izan zen. Musika elektronikoko, aleatorioko eta serialeko konpositore nagusia izan zen Italian. Nonoren lan askotan gizarte-kezkak eta politika-auziak biziki islatzen dira.

Bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Veneziako kontserbatorioan egin zituen musika-ikasketak G.F. Malipierorekin, B. Maderna abangoardiako musikagilearekin eta H. Scherchen zuzendari famatuarekin osatu zituen. Europako eta Ameriketako musika-eskola askotako irakaslea izan zen. Ahotserako idatzi zituen lanek garrantzi handia izan zuten haren belaunaldiko musikaren barruan, eta azken aldian serialismoa baztertu eta bitarteko elektroakustikoetara jo zuen.

Lan aipagarriak ditu, besteak beste: Polifonica-monodia-ritmica (1951); Epitaffo per Federico García Lorca (1952); II canto sospeso (1959); Intolleranza (1960); Bizitza eta maitasun kantuak (1962); La fabrica illuminata (1965); Gogora ezazu Auschwitzen egin zizutena (1965); Per Bastiana Tai-yang Cheng (Bastianarengatik eguzkia sortzen da, 1967); Contrappunto dialettico alla mente (1968, Adimenaren kontrapuntu dialektikoa); Eta orduan ulertu zuen (1970); Al gran sole carico d´amore (1972-1975, Maitasunez beteriko eguzkipean) opera.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Luigi Nono

Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/27 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.

Datuak: Q160451
Multimedia: Luigi Nono (composer) / Q160451