Saiakera
Saiakera didaktikaren barnean dagoen literatura genero bat da. Gai bati buruz (artea, filosofia, kirolak, literatura, etab.) idazleak pentsatu edo iritzi duena adierazten du. Egileak ideia eta gogoetak adierazi nahi dizkio irakurleari, teknika diskurtsiboa eta hitz lauak erabiliaz.[1]
Saiakeren ezaugarri nagusiak honako hauek dira:
- Gai askea: edozein gairi buruz idatz daiteke.
- Helburu didaktikoa: ezagutzak aztertu, sakondu eta gizartean zabaltzen saiatzen da.
- Subjektibotasuna: idazleak bere iritzia azaltzen du.
- Argudiaketa, ondorioztatzea eta azalpena erabiltzen dira batez ere.
Euskal saiakera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Jean Etxepareren Buruxkak 1910 jotzen da lehen euskarazko saiakeratzat. Gai ugari lantzen ditu. Saiakeraren ezaugarriak hobekien betetzen dituen lehen liburua Unamuno ta Abendats. Bilbotar filosofuaren eta euskal animaren jokeri antzemate batzuk 1958 da.
Saiakerak idatzi dituzten zenbait egile:
- Joxe Azurmendi, saiakera nabarmenak: Espainolak eta euskaldunak (1992), Demokratak eta biolentoak (1997), Oraingo gazte eroak (1998), Euskal Herria krisian (1999), Espainiaren arimaz (2006), Volksgeist. Herri gogoa (2008), Humboldt. Hizkuntza eta pentsamendua (2007), Azken egunak Gandiagarekin (2009), Barkamena, kondena, tortura (2012), Historia, arraza, nazioa (2014).
- Koldo Mitxelena Bertso berriak, berriketan zinea eta adabakiak1989.
- Joseba Sarrionandia. Moroak gara behelaino artean? 2010
- Txillardegi.
- Anjel Lertxundi.
- Jon Alonso.
- Kepa Altonaga.
- Juan Mari Torrealdai.
- Pruden Gartzia.
- Joserra Garzia Garmendia.
- Juan Garzia Garmendia.
- Jon Kortazar.
- Iban Zaldua.
Erreeferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ «Saiakera. Euskal Literaturaren Ataria» www.basqueliterature.com (Noiz kontsultatua: 2021-11-24).
