Bianca Ceva
| Bianca Ceva | |
|---|---|
| Bizitza | |
| Jaiotza | Pavia, 1897ko apirilaren 10a |
| Herrialdea |  Italiako Erresuma (1897ko apirilaren 10a - 1946ko ekainaren 18a) Italia (1946ko ekainaren 18a - 1982ko ekainaren 18a) |
| Heriotza | Milan, 1982ko ekainaren 18a (85 urte) |
| Hezkuntza | |
| Heziketa | University of Pavia (en)  |
| Hizkuntzak | italiera |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | itzultzailea eta partisanoa |
Bianca Ceva (Pavia, 1897ko apirilaren 10a –Milan, 1982ko ekainaren 18a) italiar kritikari literarioa, itzultzailea eta irakaslea izan zen, Italiako Ekintza Alderdiari (Partito d'Azione) atxikitako partisanoa.
Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Letretan lizentziatu zen Pavíako Ikasketen Unibertsitatean, eta gero Filosofian. Benedetto Croce, Tommaso Gallarati Scotti, Francesco Flora eta Umberto Zanotti Bianco bezalako intelektual antifaxistekin egon zen harremanetan.[1] Irakaskuntzan aritu zen 1931 arte, Giustizia eta Libertà mugimendu politikoan afiliatua eta antifaxista izateagatik irakaskuntzatik baztertu zuten arte. Giustizia eta Libertà 1930ean kartzelan bere buruaz beste egin zuen Umberto nebak Ferruccio Parri, Riccardo Bauer eta Ernesto Rossik sortutako mugimendua izan zen.[2] Ondoren, Biancak Brerako Pinakotekan lanean jarraitu zuen, eta faxisten erregimenari aurka egin zion, Ekintza Alderdian afiliatuta.[3]
Mussoliniren erorketaren ondoren, 1943ko abuztuan Milango Beccariako Institutuan ekin zion irakaskuntzari Erresistentzian aktiboki aritzeko utzia zuen lanbideari. 1943ko abenduan, Bianca Ceva kartzelaratu egin zuten, eta 1944ko abuztuan, epaitu eta kondenatu egin zuen Milango Auzitegi Militarrak, eta Auzitegi Berezira bidali zuen, beste kondena baterako. Urte bereko urrian, epaiketaren zain zegoela, irakasleak espetxetik ihes egitea lortu zuen, eta Oltrepò Paveseren partisanoekin bat egin zuen.[4]
Liberazioaren ondoren, 1945ean, irakaskuntzari ekin zion berriro, eta Beka Institutuko zuzendari izatera iritsi zen.1955etik 1971ra, Italiako Askapen Mugimenduaren Historiarako Institutu Nazionaleko idazkari nagusia izan zen.[5]
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ En 1936 Ceva visitó a Croce en la Villa de Alessandro Casati para entregarle una carta de Riccardo Bauer, crítica de la decisión de donar su medalla de senador como "oro a la patria"; la entrevista (mencionada en B. Ceva, Un testimonio sobre Benedetto Croce, "Nuova Antologia", 1977, pp. 142-5) fue "emocionante", y Ceva se refiere "al auténtico drama que sus palabras habían reavivado y agudizado en el alma de Croce ", quien concluyó," di que soy el mismo, que estoy siempre con ellos "(Gennaro Sasso, Per invigilare me stesso, Bolonia, Il mulino, 1989, pp. 283-4)
- ↑ Noemi Crain Merz, L' illusione della parità: donne e questione femminile in Giustizia e libertà e nel Partito d'azione, Milano, Angeli, 2013, p. 21
- ↑ Giorgio Candeloro, Storia dell'Italia moderna, Volume 10, pp. 146-7, Milano, Feltrinelli, 2002
- ↑ Arturo Colombo, Corriere della Sera, 11 novembre 2012, p. 9
- ↑ «Segretari e direttori» Istituto Nazionale Ferruccio Parri (Noiz kontsultatua: 2023-01-28).
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q18590099