Blanca Muñoz

Wikipedia, Entziklopedia askea
Blanca Muñoz
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakBlanca Muñoz Gonzalo
JaiotzaMadril, 1963 (60/61 urte)
Herrialdea Espainia
Hezkuntza
HeziketaMadrilgo Complutense Unibertsitatea
Madrilgo Complutense Unibertsitatea 1988) lizentziatua
Hizkuntzakgaztelania
ingelesa
Jarduerak
Jarduerakeskultorea eta bitxi diseinatzailea
KidetzaSan Fernandoko Arte Ederren Errege Akademia
blancamunoz.com

Blanca Muñoz Gonzalo (Madril, 1963) espainiar artista grabatzailea eta eskultorea da. Batez ere, altzairu eta xafla zulatuak erabiltzen ditu, bai obra monumentaletan bai pieza txikietan, eta grabatuei altzairuzko hariak ere gehitzen dizkie, eskultura bihurtzeko.

Besteak beste, 1999ko Grabatu Sari Nazionala jaso zuen.[1][2]

2019an San Fernandoko Arte Ederren Errege Akademiako akademiko izendatu zuten.[3] 2021eko maiatzean sartu zen erakunde horretan. "Argiaren alde ikusezina" izenburua jarri zion sarrera hitzaldiari.[4]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Madrilen jaio zen 1963an, zazpi neba-arrebako familia batean; aita kimikaria eta biologoa zen, eta ama artista autodidakta.

Formakuntza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Blanca Muñoz Arte Ederretan lizentziatu zen 1988an Madrilgo Unibertsitate Konplutentsean, pinturan espezializatu, eta Erromako Calcografia Nazionale del Istituto Centrale per la Grafican jarraitu zuen ikasten, Italiako Gobernuaren bekarekin (1989-1990); Historia, Arqueologia eta Arte Ederren Espainiako Akademiak (1990-1991) emandako beka bat jaso ondoren, Italian egon zen.[3] Ondoren, Mexiko Hiriko Kanpo Harremanetarako Zuzendaritzaren beka bat lortu zuen. (1992-93). Sevillako Menéndez Pelayo Nazioarteko Unibertsitateak ere beka eman zion 1994an. 1998. eta 1999. urteetan Londresen egon zen, eta bertan estanpazio digitaleko tekniketan trebatu eta lan egin zuen.

Ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Blanca Muñoz artistak hainbat arte eta teknika probatu ditu: pintura, grabatua, zeramika, urregintza eta eskultura.

Grabatua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erroman, bere ikasketa-etapan, grabatua aztertu zuen. Grabatu kalkografikoarekin jarraitu zuen Mexikon eta Londresen egindako egonaldietan. 90eko hamarkadan sendotu egin zen artista grafiko gisa Espainiako lehiaketa nagusietan, eta 1999an Grabatuko Sari Nazionala lortu zuen.

1991n Blanca Muñoz eskulturan hasi zen, eta bi munduren artean iraun zuen: grabatua eta eskultura. Berak esan zuen moduan: "Lehen grabatuetan ia joera nabarmena dago tridimentsionaltasunerako, 1997an jada altzairuzko hagatxoak egiten nituen, fisikoki euskarritik ateratzen zirenak. Bilaketa horretan hasi zen eskultura".[5]

Eskultura[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eskala handiko eskulturak eta monumentalak dira, altzairu herdoilgaitzez eta xafla zulatuz eginak, eta argiari pasatzen uzten diote, arintasun- eta mugikortasun-sentsazioa emanez. Marmola, zeramika eta erretxina lakatuak ere erabiltzen ditu.

Bere obren eskala eta bolumenak barneko edo kanpoko espazioetara egokitu daitezke.[6]

Kosmosean eta naturako formetan inspiratutako eskulturak, eskala-aldaketekin jolastuz, bitxigintzako piezetara eramaten ditu: horrela, 2010ean bitxigintza handiko bilduma bat sortu zuen Grassyrentzat.[7]

Blanca Muñozen eskultura-jarduerak espazio publikoetako esku-hartzeetan jarraitu du, eta agerian utzi du erabilitako materialen elkarreraginak eta kolore zehatzak eskulturak ingurunera ezin hobeki egokitzea lortzen dutela, bai hiri ingurura, bai paisaia ingurura.

Panta rei eskultura, Siglo plaza, Malaga, Espainia

Hauexek dira monumentu-eskuhartze horietako batzuk:

  • Leonidas (Estación de Príncipe Pío, Madril, 2004). Desmuntatuta),
  • Pertseidas II (Bihurgunearen parkea, Elorrieta, Bilbo, 2005),
  • Eclíptica (Kongresu Jauregia, Badajoz, 2006),
  • Panta rei (Plaza del Siglo, Malaga, 2008),
  • Géminis (Norman Fosterren Cepsa dorrea, Madril, 2009),
  • Talismán (Juan March Fundazioa, Madril, 2016),
  • Altiva (Masaveu Fundazioa, Madril, 2019).[8]

Kritika eta aipamen literarioak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere artelanari buruz kritikari eta idazle hauek idatzi dute: Francisco Calvo Serraller, Antonio Bonet Correa, Ángeles Caso edo Javier Díaz Guardiolak.

Sariak eta aintzatespenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2021an, San Fernandoko Arte Ederren Errege Akademiaren kargua hartu zuen ibilbide artistikoagatik, Antonio Bonet Correa historialariak, Juan Bordes eskultoreak eta Carmen Laffón margolariak proposatuta.[4]
  • 2014 Leonardo bekak, BBVA Fundazioa
  • 2002 Lucio Muñoz Grabatu Saria. Villa de Madrid sariak, Madril
  • 2001 Lehen I. Saria Errioxako Eskulturan, Madril
  • 2000 Bancaixa eskulturaren lehen saria, Valentzia
  • 1999 VII. Grabatu Sari Nazionala. Calcografía Nacional, Madril
  • 1997 XVI. Lehiaketa Nazionalak Eskuratzearen Saria. Alcorcón, Madril
  • 1995 Grabatuko lehen saria Máximo Ramos, El Ferrol, La Coruña
  • 1994 Sevillako Menéndez Pelayo Nazioarteko Unibertsitateko beka
  • Luis Caruncho grabatu-saria. Marbellako Grabatu Garaikidearen Museoa
  • 1993 Ohorezko aipamena. Burgos hiriko grabatu-lehiaketa
  • 1992 Grabatuko lehen saria, Carmen Arozena, Madril
  • Mexiko Hiriko Kanpo Harremanetarako Zuzendaritzaren beka. (1992-93)
  • 1991 Grabatuko Biurteko Lehen Saria: Josep Ribera, Játiva, Valentzia
  • 1990 Historia, Arkeologia eta Arte Ederretako Espainiako Akademiaren beka, Erroma, Italia (1990-91)
  • 1989 Italiako Gobernuaren beka. Kalkografia Nazionale, Erroma, Italia (1989-90)

Erakusketak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Blanca Muñozek banakako eta taldekako erakusketak egin ditu galeria pribatuetan eta Espainiako nahiz atzerriko erakundeetan.[9]

Bere lana Reina Sofía Arte Zentro Nazionaleko Museoan, Pradoko Museoan edo Valentziako Arte Modernoaren Institutuan (IVAM) ikusi da.

Bere piezak Washington D. C.ko National Museum of Women in the Arts-en egindako «Heavy Metal» erakusketan ere sartu dira.

Bildumetako eta museoetako lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bere lana museo eta bilduma askotan dago, besteak beste:

Espainiako Akademia Erroman, Calcografía Nacional (Real Academia de Bellas Artes de San Fernando, Madril), Biblioteca Nazionala (Madril), Zarzuela jauregia (Madril), Museo de L’Almodi (Valentzia), la Quinta Colorada (México DF), Museo del Cabildo Insular de la Palma (Kanariak), Arabako Arte Ederretako Museoa (Gasteiz), Museo Würth (Alemania), Fundación Coca-Cola, Colección Caja de Burgos, Iruñeko Udala, Fundación Bancaja (Valentzia), Sofina Erreginaren Museoa (Madril), Banco de España, Fundación Bilbao-Arte, Museo Würth Errioxa.[10]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Premio Nacional de Arte Gráfico. Calcografía Naciona. Real Academia de Bellas Artes de San Fernando. .
  2. ↑ País, Ediciones El. (29 de septiembre de 1999). La artista Blanca Muñoz logra el Premio Nacional de Grabado. ISSN 1134-6582..
  3. ↑ a b «La escultora Blanca Muñoz, sexta mujer académica de Bellas Artes de San Fernando» abc 26 de noviembre de 2019.
  4. ↑ a b Redacción. (4 de mayo de 2021). La escultora Blanca Muñoz ingresa en la Real Academia de Bellas Artes de San Fernando. , 58 or..
  5. ↑ puntafinanews. (17 de octubre de 2018). «Blanca Muñoz presenta Vaivén en Madrid» PuntaFinaNews.
  6. ↑ Blanco, Ángeles. «Blanca Muñoz. Tornasol» Alejandra de Argos.
  7. ↑ Burgueño, María Jesús. (9 de febrero de 2010). «Blanca Muñoz ha diseñado una colección de joyas para Grassy» Revista de Arte - Logopress.
  8. ↑ Editor, Logopress-. (26 de noviembre de 2019). «La escultora Blanca Muñoz, elegida académica de Bellas Artes» Revista de Arte - Logopress.
  9. ↑ «Artistas Marlborough» www.galeriamarlborough.com.
  10. ↑ ARTEINFORMADO. (20181017). «Vaivén, Exposición, Escultura, oct 2018» ARTEINFORMADO.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Blanca_Muñoz&oldid=8984122"(e)tik eskuratuta