Carmen Laforet
| Carmen Laforet | |
|---|---|
 | |
| Bizitza | |
| Jaiotzako izen-deiturak | Carmen Laforet |
| Jaiotza | Bartzelona, 1921eko irailaren 6a |
| Herrialdea |  Espainia |
| Bizilekua | Kanariak Bartzelona |
| Lehen hizkuntza | katalana |
| Heriotza | Majadahonda, 2004ko otsailaren 28a (82 urte) |
| Familia | |
| Ezkontidea(k) | Manuel Cerezales González (en)  (1946 - 1970) |
| Seme-alabak | ikusi
|
| Hezkuntza | |
| Heziketa | Bartzelonako Unibertsitatea |
| Hizkuntzak | gaztelania alemana |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | idazlea |
| Jasotako sariak | ikusi
|
| Izengoitia(k) | Carmen Laforet |
| Genero artistikoa | eleberria |
| Sinesmenak eta ideologia | |
| Erlijioa | katolizismoa |
  | |
Carmen Laforet Díaz (Bartzelona, 1921eko irailaren 6a - Majadahonda, 2004ko otsailaren 28a) espainiar eleberrigilea izan zen.
Bi urte zituenean, familia Kanaria Handira joan zen bizitzera aitaren lan-arrazoiengatik, eta, alargundu ondoren, berriro ezkondu zen. Espainiako gerra zibila amaitu ondoren, Filosofiako ikasketak hasi zituen Bartzelonan eta Zuzenbideko ikasketak Madrilen, baina ez zituen amaitu.
1944an, lehenbiziko Nadal nobela-saria irabazi zuen, Espainiako literaturaren azken hamarkadetako historian argitalpen garrantzitsuenetako bat izan zen Nada (Ezer ez) eleberriarekin. Kontakizun horretan, Andrea protagonista eta kontalariak gerra ondorengo Bartzelonako giro hertsi eta itogarria erakusten zuen, eta Laforetek bikaintasun osoz jaso zuen, beste inork ez bezala, garai hartako eguneroko errealitatea. 1946an Manuel Cerezales kazetari eta literatur kritikariarekin ezkondu zen eta bost seme-alaba izan zituen. Eleberrigile horren hurrengo lanek ez zuten lehen eleberri haren mailarik lortu, baina narratiba pertsonal eta erakargarria osatu zuen: La isla y los demonios (1952, Uhartea eta deabruak); La llamada (1954, Deia); Menorca saria eman zion La mujer nueva (1955, Emakume berria); jarraipenik gabeko trilogia baten hasiera izan zen La insolación (1963, Intsolazioa); Paralelo 35 (1967, 35. Paraleloa); eta La niña y otros relatos (1970, Neskatila eta beste kontakizun batzuk). Gonbidatuta AEBtara bidaiatu zuen eta han Ramon J. Sender ezagutu zuen. Garai horren lekukotza dira, Ramón J. Sender-ekin idatzitako 76 gutun gurutzatuen bilduma, 2003 utean argitaratu zena, bere alaba Cristina Cerezales-ek apaildua. 70eko hamarkadatik aurrera, zailtasun handiak izan zituen, eta bizitza publikoarekiko berezko ezinikusia areagotu zitzaion. Isolamendu eta intimitate-bilaketa hori, idazle gisa bere azken urteak markatu zituen. Garaiko baliabideekin identifikatzen ez zen gaitz neuronal bat zuen, pixkanaka-pixkanaka eboluzionatzen ari zena, hizketaren eta idazketaren gaitasunari eragiten ziona. Bere alaba cristian Cerezalesek amaren gaixotasuna eta harekin zuen harremanari buruzko Música blanca obra idatzi zuen.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/27 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Begietatik ahotsera Berria, 2021.10.10
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q269123
Multimedia: Carmen Laforet