Donostiako ardagai

Wikipedia, Entziklopedia askea
Donostiako ardagai
Sailkapen zientifikoa
ErreinuaFungi
KlaseaAgaricomycetes
OrdenaHymenochaetales
FamiliaHymenochaetaceae
GeneroaInonotus
Espeziea Inonotus tamaricis
Maire, 1938

Donostiako ardagaia (Inonotus tamaricis) Hymenochaetaceae familiako onddo espezie bat da.[1]

Ezin da jan, haragia gogorra duelako.

Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kapela: Gaztetan zirkuluerdi samarreko formakoa eta, batzuetan, tamarizen azaletik hedatua. Gaztaina kolore horixkako gainazala du eta kolore bereko tomentu tentez estalia. Ertza glabroa du.

Tutuak: Gaztaina kolorekoak dira, 7 eta 15 mm bitarteko luzerakoak, 0,3 eta 0,5 mm bitarteko diametrokoak eta pruina zuri-krema kolorekoez estaliak dituzte.

Haragia: Hasieran harroa da; zahartutakoan, gogorra eta zurruna, arre kolorekoa.[2]

Donostiako ardagaia

Etimologia: Inonotus terminoa grekotik dator, ino ("zuntz", "hari") eta oûs, ōtós ("belarri") esan nahi duten hitzetatik. Tamaricis epitetoa Tamaricaceae genero tipoa den tamarixetik dator.

Jangarritasuna[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ezin da jan.[3]

Nahasketa arriskua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Donostiako tamariz bat

Inonotus hispidus eta Inonotus rheades izenekoen antza du, eta batez ere habitatak bereizten ditu. Makaletan hazten da.

Sasoia eta lekua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Urte osoan, batez ere udaberrian eta udazkenean. Tamarizen enborretan hazten da, Donostiako Itsas Pasealekuan. Ia tamariz guztiei eraso egiten die.[4]

Banaketa eremua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Europako hegoaldea, Afrikako iparraldea, Ekialde Hurbila, Senegal, Asiako hegoaldea, Txina.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza  •   Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012  •   Euskalnatura  •   Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987  •   Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973  •   Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
  2. (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 614 or. ISBN 84-404-0530-8..
  3. (Gaztelaniaz) Palacios Quintano Daniel. (2014). Disfrutando con las setas. Leitzaran, Grafikak S.L. Andoain, Gipuzkoa, 492 or. ISBN 978-84-617-0196-4..
  4. (Gaztelaniaz) Lotina, Roberto. (1985). Mil setas ibericas. Diputacion foral de vizcaya, 419 or. ISBN 84-505-1806-7..

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]