Elikagai-koloragarri

Elikagai-koloragarriak edo koloratzaileak elikagaiei (gehienetan, edariak) kolorea ematen dieten elikagai-gehigarri mota bat dira . Elikagaietan baldin badaude, naturaltzat hartzen dira, eta, aldiz, gizakien esku-hartzearekin aurreprozesatzean elikagaiei gehitzen bazaizkie, artifizial deitzen zaie.^[1] Elikagaietan koloratzaile efektua eragiten dute, kopuru txikietan (ehunka ppm-ko kontzentrazioak baino ez dituzte). Gaur egun, elikagaien industriak elikagai-koloragarriak erabiltzen ditu kontsumitzailearen lehentasunak aldatzeko. Kolorea da elikagai bat aukeratzeko ezaugarri nagusietako bat.

Aurrekari historikoa

Oso litekeena da elikagai-koloratzaileak modu artifizialean erabiltzea, horri buruz ditugun dokumentu-erreferentzien aurretik. Sir William Henry Perkinen 1856ko lanak argitaratu zirenean, baliteke elikagaien industriak koloratzaileen erabileraren erakarpena sentitu izana. Ikerketa horien aurretik, koloratzaileen egonkortasuna eta erabilera ez ziren batere eraginkorrak.

1886an, Estatu Batuetako Kongresuak gurina egiteko koloratzaile horiak erabiltzea onartu zuen, eta 1900ean elikagai askok koloratzaileak zituzten. 1912an, Bernard C. Hesse ikertzaile alemanak zenbait lan argitaratu zituen, eta haietan gomendatzen zuen elikagai-industrian koloratzaileak erabiltzea, betiere koloratzaileek osasunari kalterik egiten ez badiote. Garai hartan, industriak bazituen koloratzaile artifizial izeneko bostehun bat konposatu kimiko.

Elikagaietarako koloratzaileak erabiltzeari dagokionez, Estatu Batuen lehen ekintza legalen artean, produktuen etiketetan koloratzaile horiek adierazteko obligazioa ezarri zen. Koloratzaileek osasunean dituzten eraginei buruzko ikerketetarako ere erabili zen dirua. 1906an, Federal Food and Drug Act delakoak koloratzaile sintetikoak erabiltzeari utzi zion. Konposizio kimiko ezaguneko koloratzaile batzuk erabiltzea onartu zen, haien toxikotasuna txikia baitzen garai hartan.