Eneko Oñakoa

Wikipedia, Entziklopedia askea
Eneko Oñakoa

San Salvador monasterioako abade


Antso III.a Gartzeitz, Iruñeko Erregeako Hofrat


Gartzia IV.a Santxitzeko royal confessor (en) Itzuli

Bizitza
JaiotzaCalatayud, ?
HeriotzaSan Salvador monasterioa1057ko ekainaren 1 (67/68 urte)
Hezkuntza
HizkuntzakMozarabiera
latina
Jarduerak
JarduerakAnakoreta eta apaiz katolikoa
Santutegia
Ekainaren 1
Sinesmenak eta ideologia
ErlijioaErromatar Eliza Katolikoa
Erlijio-ordenaBeneditar
Cluny ordena
Ama Birjinaren jasokundea eta San Eneko, Francisco Goyarena

San Eneko Oñakoa (latinez: Enecus, Ennecus, gaztelaniaz: San Enecón, San Íñigo, ? - 1057ko ekainaren 1) Oñako San Salvador abadiako beneditar abadea izan zen.[1] 1259an kanonizatu zuen Alexandro IV.a Aita Santuak eta haren eguna ekainaren 1an ospatzen du Eliza Katolikoak.[2]. Calatayudeko zaindaria da[3].

Bizitza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eneko Calatayuden jaiotako mozarabiarra izan zen[2]. Gaztetan San Juan de la Peña monasterioan sartu zen. Apaiz bilakatu zenean, anakoreta moduan bizi zen jaioterri inguruko mendietan Tobeden. Hala ere, bere bertuteak zabaldu eta Antso Nagusia bere bila joan zen San Salvador monasterioan abade izateko. Bere abadealdian, Oñako San Salvador abadiak jurisdikzioa beregaina lortu zuen 1046an. 1052an Naiarako Andre Maria Erreginaren monasterioa sagaratu zuen. Antso Nagusiaren kontseilaria izan zen eta baita Gartzia Santxez bere semearen aitor-entzulea ere. Atapuercako guduan azkena zauritu zutenean, gaixoen oliadura eman zion.[2][4]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Juan Bautista Dameto, José María Sánchez Molledo eta Francisco Javier Lorenzo de la Mata. (2000). Historia de San Íñigo, Abad del Real Monasterio de San Salvador de Oña. Calatayud: Departamento de Cultura ISBN 84-606-3013-7..
  2. a b c San Íñigo de Oña. .[Betiko hautsitako esteka]
  3. San Inigo abad de Ona en Calatayud. .
  4. Canellas López, Ángel. (1979). «García Sánchez de Nájera, Rey de Pamplona (1035–1054)» Cuadernos de investigación: Geografía e historia 5 (2): 135–156..