Errusia-Turkia Gerra (1877–1878)

Errusia-Turkia Gerra (1877–1878)
	Moskuko Kitai-gorod auzoko Plevna kapera
Data	1877ko apirilaren 24a – 1878ko martxoaren 3a
Lekua	Balkanak, Kaukaso
Emaitza	Errusiar garaipena; San Stefanoko hitzarmena, Berlingo Biltzarra
Gudulariak
Errusiar Inperioa; Bulgariar boluntario; Errumania; Serbia; Montenegro	Otomandar Inperioa
Buruzagiak
Mikhail Skobelev; Mikhail Nikolaevitx Errusiakoa; Mikhail Loris-Melikov; Joseph Gourko; Ivan Lazarev; Karlos I.a Errumaniakoa; Kosta Protić	Ahmed Pasha; Osman Pasha; Suleiman Pasha; Mehmed Ali Pasha; Veisel Pasha
Indarra
Errusia — 737.355; Errumania — 60.000 Bulgaria — 40.000; Serbia — 81.500; Montenegro — 25.000	Otomandar Inperioa — 281.000

Errusia-Turkia Gerra (1877–1878)^[1] (turkieraz: 1877-1878 Osmanlı-Rus Savaşı; errusieraz: Русско-турецкая война (1877—1878 гг.)) gatazka armatua izan zen, Otomandar Inperioaren eta Errusiar Inperioak zuzenduriko herrialde ortodoxo batzuen koalizioaren artekoa. Borrokak Balkanetan eta Kaukason gertatu ziren, eta XIX. mendean jaiotako nazionalismoa eta Krimeako Gerraren osteko errusiar inperialismoa izan ziren eragile nagusiak.

Gerraren ondorioz, Errusiak zenbait probintzia lortu zituen Kaukason: Kars eta Batumi. Errumaniako, Serbiako eta Montenegroko printzerriek, ordurako de facto burujabetza zutenak, independentzia aldarrikatu ahal izan zuten. Otomandarren okupaziopean bost mende pasa ondoren (1396–1878), Bulgariak bere estatua berreskuratu zuen: Bulgariako Printzerria, Danubio eta Balkanen artean hedatua, Sofian hiriburu berria ezarriz. Berlingo Itunean Austria-Hungariak Bosnia-Herzegovina eta Erresuma Batuak Zipre har zitzatela erabaki zuten.