Ezkontza-eraztun

Wikipedia, Entziklopedia askea
Bi ezkontza-eraztun

Ezkontza eraztuna edo aliantza, ezkontza baten ospakizunean sinbolo bezala erabiltzen den eraztun bat da. Ezkongaien arteko konpromisoa adierazten du eta bikotearen eraztunetan, izenak grabatzen dira. Metalez egiten da, baina lehen, urrez edo beste metal preziatu batez egiten zen. Kulturaren arabera, ezkontza eraztuna eraztun-hatzean (hatz nagia) jartzen da ezkerreko edo eskuineko eskuan.

Ohitura[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ohiturak dio bikoteak eraztunak eman behar dizkiola elkarri ezkontza-aliantzaren sinbolo gisa, ezkontza-zeremonian jarriz. Ohorezko damak bikotearen ezkontza-eraztunen jarraipen bat egin behar du, eta ezkontza-zeremonian eraztunak eman eta jasotzen diren une sinbolikoan egon behar da. Ezkontzaren ondoren, eraztuna eskuan eramaten da. Bikotearen maitasuna eta bizitza osorako fideltasuna adierazten du. Sinbolo hori ez egotea eguneroko bizitzan, pertsona ezkongabea bezala interpretatzen da. Kultura batzuek eraztun gehigarriak trukatzen[1] dituzte. Indiako toki batzuetan, emakume hinduek, behatzean eraztun bat erabili beharrean, bixiya erabiltzen dute, gero eta gehiago erabiltzen da. Indiako ekialdean, emakumeek burdinazko besoko bat erabiltzen dute, urrezkoa edo zilarrezkoa izan daitekeena, loha izenekoa.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eraztunen truke modernoa Erdi Aroko Europako ohituren ondorio izan zen, kristautasunaren parte gisa. Kanadan, ezkontza-eraztunak, hasiera batean, emazteek bakarrik erabiltzen zituzten, baina ohiko bihurtzen hasi zen bi ezkontideentzat XX. mendean zehar.

Historikoki, ezkontza-eraztuna ezkontzaren unean balio handiko objektuak trukatzearekin lotuta zegoen, betiko maitasun eta debozioaren sinbolo gisa baino gehiago, "Dirua ziurtasunean"[1] zeinu gisa. Familien arteko kontratu bat bezalakoa zen, erlikia bat bezala. Familiak, orduan, bikote gaztearen segurtasun ekonomikoa bermatzeko irrikaz zeuden.

Eraztunen erabilera oso hedatua zegoen erromatarren[2] artean, ez apaingarri hutsez, baizik eta kartak, tresnak eta beste elementu batzuk zigilatzeko asmoz; izan ere, horietan bakoitzak bere zigilua zeraman irekita, beren kontratuak egiteko, beti eskuan izaten zuten gauza bat baitzen. Clemente Alejandrinok dioenez, eraztuna emakumeari ematen zitzaion, ez apaingarri gisa, etxeko gauzak zigilatzeko.

Kristauek fedearen zeinua grabatzen zuten bertan, elkarrekiko maitasunaren eta adostasunaren sinbolotzat hartzen zena; hatz txikitik hurbilago zegoen behatzen jartzen zen, ezkerreko eskuan, hatz horretan bihotzeraino iristen den zain bat dagoelako. Garaiko ezkontza-eraztuna burdinezkoa zen eta ez zuen harririk, baina Elizaren bigarren mendean urrez egiten zen.

Materialak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ezkontza-eraztunak egiteko prozesuan, bitxigileek urre preziatua erabiltzen dute, kobrea, eztainua eta bismutoa gehitzeko, gogortasuna areagotzeko. Platinoa ere erabiltzen da eraztunak egiteko, iraganean, urrea, nikeletik ateratako urrezko aleazio merkeenetik ordezkatua izan da, baina urte batzuez erabili ondoren berregin behar da.

Industrializazio modernoaren ondoren iraunkortasuna adierazteko, pieza mekanikoetarako garatutako material berri asko erabili ziren eraztunen fabrikazioan. Titanioa (hegazkin-egiturak egiteko) duela gutxi bihurtu da ezagun, bere iraunkortasunagatik, eskuragarritasunagatik eta gris ilun koloreagatik.

Zilarra, kobrea eta letoia oso gutxitan erabiltzen dira ezkontza-eraztunetarako material gisa, denborarekin herdoildu eta kolorez aldatzen direlako, horregatik ezin dute betiko esanahia sinbolizatu. Aluminioa, eztainua eta beruna oso gutxitan erabiltzen dira, sentsazio txarra dutelako.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. a b (Ingelesez) «The Interesting History of Wedding Anniversary Gift Lists» The Spruce (Noiz kontsultatua: 2021-05-07).
  2. (Ingelesez) Withey, Alison. (2015-03-01). «Roman Wedding Rings» Jewelpedia (Noiz kontsultatua: 2021-05-07).

Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]