Félicie de Fauveau
| Félicie de Fauveau | |
|---|---|
 | |
| Bizitza | |
| Jaiotza | Livorno, 1801eko urtarrilaren 24a |
| Herrialdea |  Frantzia |
| Heriotza | Florentzia, 1886ko abenduaren 12a (85 urte) |
| Hobiratze lekua | Cemetery of San Felice a Ema (en)  |
| Familia | |
| Anai-arrebak | ikusi
|
| Hezkuntza | |
| Hizkuntzak | frantsesa |
| Ikaslea(k) | ikusi
|
| Jarduerak | |
| Jarduerak | eskultorea |
| Lantokia(k) | Paris eta Florentzia |
| Lan nabarmenak | ikusi
|
| Mugimendua | Trobadore estiloa |
Félicie de Fauveau (Livorno, Italia,1802 – Florencia, 1886) eskultorea izan zen, estilo trobadorearen artista adierazgarrienetako bat.[1] Haren lanak eragin handia izan zuen Alfred de Musset eta Alexandre Dumas bezalako autore erromantikoengan, eta prerrafaelismoa iragarri zuen.
Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Haurtzaroa eta familia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Fauveauko Félicie 1801eko urtarrilaren 24an jaio zen Livornon.[1] Bere aita, Fauveauko Alexandre, Iraultza baino lehentxeago Italian finkatu ziren lau belaunalditako erregearen idazkari-karguarekin nobletutako finantza-familia batetik zetorren. Ama, Anne, Jean Véry de La Pierreren, Ruango aduana-biltzailearen eta Marie-Archange Palyarten alaba zen. Lau neba-arreba izan ziren, eta Félicie zen nagusiena. Haren izeba, Constance de La Pierre, artelan marrazkilaria zen, 1776ko urtarrilaren 4an jaioa Ruanen, Louis Lézurier de La Martelen emaztea eta Jacques -Antoine-Marie Lemoineren ikaslea.
Eskulturagile hastapenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1814an, Berrezarkuntzan, Fauveau familia Frantziara joan zen, inbertsio txarren ondorioz porrot egin ondoren. Félicie Berryko dukesaren aretora joan zen, adin berekoa baitzen, eta artista izatea erabaki zuen. Pintatzen hasi zen, Louis Hersent-en tailerrean lan egin zuen, eta, gero, Paul Delarocheren inspiraziopean, eskultura ikasi zuen bere kabuz Hippolyte neba gaztearekin. Bernard Gaillot margolari frantsesaren ikaslea ere izan zen.[2]
Ary Scheffer margolariaren lagun minak, Fauveauko Félicie de Fauveauk, Erdi Aroarekiko pasioan aurkitu zuen inspirazioa. Marie d'Orléans-ekin batera, eskultore aitzindaria izan zen, eta Walter Scott-engan inspiratutako bi behe-erliebe erakutsi zituen 1827 Aretoan: Sujet tiré du roman de l'Abbé, par Walter-Scott y Christine reine de Suède, refusant de faire grâce à son grand écuyer Monaldeschi.[3] Bisitan, Alexandre Dumas hartaz maitemindu zen eta Christine, idaztea erabaki zuen sei hilabete geroago Théâtre-Françaisen aurkeztu zen antzezlana. Christine à Fontainebleau behe-erliebe taldeak Stendhal-en goraipamenak jaso zituen.[4]
Maisu-maistren atelier-etara joateak beste emakume artista batzuekin adiskidetzea eman zioten, harreman sendoak eta identitatea sortzeaz gain, "atelier-elkartasuna" ere sortu baitzuten, eta horrek zerbitzu-truke mota guztiak eragiten zituen. Hogeiko hamarkadaren hasieran, Fauveauk lagun-talde bat osatu zuen Augustine Dufresne Antoine-Jean Gros margolariaren emaztearekin eta ekin Groseko atelierrean.
Vendée auzia eta kartzela[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Bere independentzia eta gizonezko gustuak aldarrikatuz, aktiboki parte hartu zuen Frantziako mendebaldeko matxinada monarkikoan, 1832an, eta Félicie de Durasekin, La Rochejaqueleineko kondesarekin, harremanak izan zituen. Atxilotu egin zuten eta zortzi hilabete eman zituen espetxean, azkenean aske utzi baino lehen.[5][6] Orduan, Vendée-ra itzuli da, baina, azkenean, herrialdetik ihes egin behar izan zuen, Berryko dukesa atxilotu ondoren, bere buruari prezioa jarri baitzioten.[6]
Erbesteratzea[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Bruselaren ondoren, 1834an Florentzian babestu zen, Lorenzo Bartolini eskultoreak hartu zuen han, eta bere artean buru-belarri aritu zen Hippolyte nebarekin.[1] 1830 baino lehen sortutako Danteren monumentua 1830etik 1836ra zizelkatu zuen. Han Hanski eta Honoré de Balzac ezagutu zituen, Chambordeko kondea ere bisitatu zuen Erroman 1840ko urtarrilean eta Nicolas I tsarraren bisita jaso zuen 1845eko abenduaren 9an.[1]
Florentzian, bost hamarkadatan, estetika neogotiko eta neorrenazentista inspiratuaren formak prestatu zituen, monumentu-estatuagintzan eta etxe-estatuagintzan. Bere Lampe de Saint Michel eta haren liburuxka (Paris, Didot, 1832) izan ziren manifestua. Nostalgiari ihes egin gabe, eta erromantikoen argitasunarekin, Félicie de Fauveauk Frantziako erresuma zaharra osatzen zuten pentsamenduaren eta moralaren arauak eskulturan sartzen jarraitu zuen. Ez da harritzekoa arte kontrairaultzaile baten adierazpenak eta objektuak XIX. mendeko Frantziaren historiografiak ez ezagutzea, neurri handi batean gobernu-batzordeen eta horiek babesten zituzten erakundeen agindupean.
1886ko abenduaren 12an hil zen Florentzian, San Feliceko hilerrian dago ehortzita.
Erakusketak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Félicie de Fauveau, l'amazone de la sculpture, Les Lucs-sur-Boulogne, Historial de la Vendée, 2013ko otsailaren 15etik maiatzaren 19ra, eta, ondoren, Parisen, Orsay museoan, 2013ko ekainaren 11tik irailaren 15era. Gallimard-ek eta Orsay Museoak argitaratutako katalogoa.
Galeria[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Félicie de Fauveauren eskulturak:
-
Florentziako Santa María del Carmine Elizako Klaustroko Kristoa -
-
_01.jpg)
_02.jpg)
_03.jpg)
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ a b c d Félicie de Fauveau (1801-1886), l'amazone de la sculpture. ..
- ↑ Google livre "Le Dictionnaire universel des créatrices" d'Antoinette Fouque, Mireille Calle-Gruber et Béatrice Didier, consulté le 8 mai 2020.
- ↑ Explication des ouvrages de peinture, sculpture, gravure, lithographie et architecture des artistes vivans exposés au musée royal des arts le 4 novembre 1827, p. 257.
- ↑ Stendhal, 1828.
- ↑ de Coubertin, 1887, or. 515.
- ↑ a b de Coubertin, 1887, or. 516.
Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- (Ingelesez) Anatasia Easterday, Labeur, Honneur, Douleur : Sculptors Julie Charpentier, Félicie de Fauveau, and Marie d'Orléans, Woman's art inc., 1997.
- Emmanuel de Waresquiel, Une femme en exil : Félicie de Fauveau, artiste, amoureuse et rebelle, Paris, R. Laffont, 2010 ISBN 9782221115725.
- Stendhal. (1828). Des beaux-arts et du caractère français. Salon de 1827. art. V. Esquisse, croquis, Pochades, ou tout ce qu’on voudra sur le salon de 1827, par A. Jal, Paris, 1828, chez Dupont. , 209 or..
- (Italieraz) Silvia Mascalchi, Félicie de Fauveau. Una scultrice romantica da Parigi a Firenze, Firenze, Olschki, 2013 ISBN 978 88 222 6058 1.
- Félicie de Fauveau. L'amazone de la sculpture, Musée d'Orsay / Gallimard, 2013 ISBN 978-2-08129-954-2.
- Les papiers personnels de Félicie de Fauveau sont conservés aux Archives nationales sous la cote 723 AP. (description détaillé du fonds en salle des inventaires virtuelle des Archives nationales).
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Artikulu hau, osorik edo zatiren batean, {{{hizkuntza}}} Wikipediako «Félicie de Fauveau» artikulutik itzuli da. Izan ere, artikulu horretan aritu diren wikilariek GFDL edo CC-BY-SA 3.0 lizentziekin argitaratu dute beren lana.
- Obras de Félicie de Fauveau en el buscador de Culture.fr
Datuak: Q780077
Multimedia: Félicie de Fauveau / Q780077