Fa maior
| Fa maior | ||||
|---|---|---|---|---|
 | ||||
| Jatorria | ||||
| Ezaugarriak | ||||
  | ||||
| kronologia | ||||
| ||||
Fa maior (latinezko sisteman FaM laburtua eta, ingelesezkoan F), fa notaren eskala nagusian datzan tonalitatea da, eta fa, sol, la, si bemol, do, re, mi eta fa notak ditu. Bere klabe armadurak, bemol 1 du, si. Bere tonalitate erlatiboa, re minor da, eta bere tonalitate homonimoa, Fa minor.
Erabilerak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Fa nagusia, korno ingelesa, klarinete tenorea, kornoa Fan, tronpeta Fan eta tuba wagnertarraren tonalitate naturala da. Honela, musika tresna hauentzako Fa nagusiko musika, Do nagusian idatzia dago. Hauetatik gehienek, idatzitakoa baino bosteko bat baxuagoko soinua ateratzen dute, tronpeta Fan izan ezik, lauko zehatz goiko bateko soinua ateratzen duena.
Francesco Maria Veracinik Dresdeko printzearentzat idatzi zituen sei oberturetatik, asko Fa nagusian edo Si bemol nagusian idatzita daude, printzearen orkestrako haizezko musika tresnak oso mugatuak baitziren. Fan, Fa bemol nagusiko (hiruko nagusi batekin, hiruko txiki batekin eta lauko zehatz batekin eratzen dena) arpegio bat ere badago.
Tonalitate honetan idatzitako lan ospetsuak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- Eguberriko Oratorioaren artzai musika, Brandeburgoko Kontzertuak 1 eta 2, Inbentzioa eta Sinfonia 8, Johann Sebastian Bach
- 6. Sinfonia Pastorala, Ludwig van Beethoven
- Oktetoa, Franz Schubert
- 3. Sinfonia, Johannes Brahms
- 3. Sinfonia, Joachim Raff
- 3. Estudioa opus 25, Frederic Chopin
