Federico Ibarguren

Wikipedia, Entziklopedia askea
Federico Ibarguren
Argentinako senataria

1871ko uztailaren 1a - 1874ko uztailaren 4a
Barrutia: Salta probintzia
Bizitza
JaiotzaSalta1833ko maiatzaren 20a
Herrialdea Argentina
HeriotzaBuenos Aires1890eko azaroaren 19a (57 urte)
Familia
Seme-alabak
Hezkuntza
HeziketaErrepublikaren Unibertsitatea
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakpolitikaria, epailea eta abokatua
Lantokia(k)Buenos Aires

Federico Eulogio Ibarguren Díaz (Saltako hiria, Argentina, 1833ko maiatzaren 20a - ibid. 1890eko azaroaren 19a) Argentinako senatari nazionala eta Justizia Auzitegi Goreneko ministroa izan zen.

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Montevideoko Errepublikako Unibertsitatean ikasi zuen eta Facundo de Zuviríak sustatu zuen doktorego tesia. Saltako probintzian Justizia Auzitegi Goreneko presidentea izan zen 1861ean eta Gobernuko ministroa 1869 eta 1871 artean, Prozedura Judizialen 1. Probintzia Kodea egin zuenean. Saltako senatari nazionala hautatua 1871n, 1874an epaile federal izendatu zuten eta 1884an Julio Argentino Roca presidenteak Nazioko Justizia Auzitegi Goreneko epaile izendatu zuen, kargua 1890ean utzi zuen. Buenos Airesen hil zen 1890eko azaroaren 19an.

Une desberdinetan Auzitegi Gorena partekatu zuen José Benjamín Gorostiaga, José Trifón Domínguez y López Camelo, Luis Vicente Varela, Salustiano J. Zavalía eta Calixto S. de la Torre-rekin.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]