Edukira joan

Gabriel García Moreno

Wikipedia, Entziklopedia askea
Gabriel García Moreno

Ekuadorko presidente

1869ko abuztuaren 10a - 1875eko abuztuaren 6a
Manuel de Ascásubi - Francisco León Franco (en) Itzuli
behin behineko presidente

1869ko urtarrilaren 16a - 1869ko maiatzaren 16a
Javier Espinosa y Espinosa (en) Itzuli - Manuel de Ascásubi
Ekuadorko presidente

1861eko urtarrilaren 10a - 1865eko abuztuaren 30a
Francisco Robles - Rafael Carvajal (en) Itzuli

Quitoko alkate

1857ko urtarrilaren 1a - 1857ko abenduaren 31
Bizitza
JaiotzaGuayaquil1821eko abenduaren 24a
Herrialdea Ekuador
HeriotzaQuito1875eko abuztuaren 6a (53 urte)
Hobiratze lekuaCathedral of Quito (en) Itzuli
Heriotza moduagiza hilketa: bala zauria
Familia
Ezkontidea(k)Rosa Ascázubi Matheu  (1846 -  1865)
Mariana del Alcázar (en) Itzuli  (1865 -  1875)
Seme-alabak
Hezkuntza
HeziketaQ5917770 Itzuli
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakpolitikaria, abokatua, idazlea, poeta, kazetaria, estatu-politikaria eta legelaria
Jasotako sariak
InfluentziakVicente Rocafuerte eta Diego Portales
Ideologia eta sinesmenak
Erlijioakatolizismoa
Alderdi politikoaConservative Party (en) Itzuli

Gabriel Gregorio García Moreno (Guayaquil, 1821eko abenduaren 24a - Quito, 1875eko abuztuaren 6a) estatu-gizona, abokatua, politikaria, kazetaria, idazlea, militarra eta poeta izan zen.

1858tik 1875era Ekuadorren eragin politiko eta kulturala izan zuen. 1857an Pichincha probintzian senatari gisa nabarmendu zen indigenei zerga kentzeko eskatzeagatik. 1859ko krisiaren ondorioz hartu zuen boterea, Estatua lau buruzagitza gorenetan (Quito, Guayaquil, Cuenca eta Loja) banandu zelako, Peruk gerra deklaratu zuelako eta herrialde horretako armadak Guayaquil blokeatu zuelako.[1]

Bere herrialdearen subiranotasuna defendatu zuen garaiko gobernu perutar eta kolonbiarrek Ekuadorren lurraldea banatzeko egindako inbasio eta saiakeren aurrean. Armen bidez boterera iristeko borrokan ari zen diktadura-militarismoaren aurka borrokatu zen. Bere gobernupean kultura, zientzia eta hezkuntza lanak egin zituen, hala nola, Hizkuntzaren Akademia Ekuadortarraren fundazioa, Eskola Politekniko Nazionala eta Quitoko Behatoki Astronomikoa. Lege-, ekonomia-, administrazio-, teknika- eta hezkuntza-oinarriak ezarri zituen, baita nazio-nortasuna eratu eta Ekuadorri nazioarteko nortasuna eman ere.

Ekuadorreko estatuaren modernizatzaile eta eraikitzailetzat jotzen da. Robalino Dávila historialariak dio bere gobernuei esker Ekuadorrek aurrera egin ahal izan zuela. Hezkuntzari eta herri-lanei emandako bultzada nabarmentzen da. Bere legatu nagusien artean, 1859-1860ko krisian zehar Ekuadorren izandako bateratzea, sufragio unibertsala, erreforma fiskala, hainbat errepidetan oinarritutako bide-sistema, trenbidea, instrukzio publikoa, ikerketa zientifikoa, Egoitza Santuarekin konkordatua, erreforma militarra eta Quitoko Panoptikoa nabarmentzen dira. Liberalen talde batek hil zuen, hirugarren presidentetzarako berriz ere demokratikoki hautatu ostean.[2] Jorge Salvador Larak dio magnizidioa (Enrique Ayala Mora tiranizidiotzat hartzen dute) kolpe gogorra izan zela Ekuadorrentzat eta munduarentzat. Bere heriotzak bere programa modernizatzailea geldiarazi zuen, hurrengo gobernuek jarraitu eta gauzatu ezin izan zutena. Quiton, Guayaquilen, Santiagon, New Yorken, Parisen eta Erroman hil osteko omenaldiak egin dizkiote. Joera liberalaren arabera, bere agintaldian erregimen autokratiko bat ezarri zen, prentsa askatasuna kendu eta eliz auzitegiak ezarri zituelakoan.[3][4] Bere presidentzia Konstituzio baten aldarrikapenak markatu zuen, zeinaren kontserbadurismoari esker oposizioak Gutun Beltza deitu zion.[5]

Merkatuak zabaltzeko eta kostaldearen eta Ekuadorko mendilerroaren arteko komunikazioa lortzeko, bere gobernuan zehar Ekuador osoa lotu zuen errepide-sistema bat eraiki zuen.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]