Galanperna hiltzaile
| Galanperna hiltzailea | |
|---|---|
 | |
| Sailkapen zientifikoa | |
| Erreinua | Fungi |
| Klasea | Agaricomycetes |
| Ordena | Agaricales |
| Familia | Agaricaceae |
| Generoa | Lepiota |
| Espeziea | Lepiota pseudolilacea Huijsman, 1947 |
Galanperna hiltzailea (Lepiota pseudolilacea) Agaricaceae familiako onddo espezie bat da.[1] Oso arriskutsua eta hilgarria.
Sinonimoa: Lepiota pseudohelveola.
Deskribapena
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Kapela: 2 eta 5 cm bitarteko diametrokoa, lehenengo ganbila, gero zabaldu egiten da, arre-grisaxka edo arre-arrosa kolorekoa, ilunagoa erdian, zahartzean argituz joaten da, ezkata zentrokide samarrekin apaindua, eta eraztun hondarrek apendikulatutako ertzarekin.
Orriak: Zurixkak, nahiko estu,
Hanka: 3 - 7 x 0,2 - 0,6 cm-koa, eraztuna nahikoa osoa, lerro arrexka batez apaindua.
Haragia: Usain leunekoa.[2]
Etimologia: Lepiota hitza grezierazko "lepis" "lepistós" hitzetatik eta "oús" eta "otós ear" hitzetatik dator, kapela esan nahi duena. Ezkatadun kapela duen onddoa.
Toxikotasuna
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Pozoitsua eta hilgarria.
Nahasketa arriskua
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Lepiota brunneolilacea delakoarekin, mamitsuagoa eta dunetan hazten dena, eraztun arre-gorrixka du, ertz gris-berdexkarekin.
Sasoia eta lekua
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Udazkenean hostozabalen azpian garatzen den espezie urria, [3]
Banaketa eremua
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Ameriketako Estatu Batuak, Brasil, Kanariak, Maroko, Europa, Errusia, Kaukasia.[4]
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ Euskal Herriko perretxiko eta onddoak, 2013, 2014, 2016, 2017, Fernando Pedro Pérez, Kultura Saila, Eusko Jaurlaritza • Bizkaiko Perretxiko eta Onddoak, A.D.E.V.E., 2012 • Euskalnatura • Euskal Herriko Onddoak. 5 tomos, Luis García Bona, Kriselv, 1987 • Catálogo micológico del País Vasco, Aeranzadi, 1973 • Mendizalearen Hiztegia [mikologia], Ostadar Mendi Taldea.
- ↑ (Gaztelaniaz) Mendaza, Ramon, Diaz, Guillermo. (1987). Guia fotografica y descriptiva 800 especies a todo color. Iberduero, 349 or. ISBN 84-404-0530-8..
- ↑ (Gaztelaniaz) Bon,Marcel. (1988). Guia de Campo de los hongos de Europa. Ediciones Omega, S. A. Barcelona, 286 or. ISBN 84-282-0865-4..
- ↑ Lepiota pseudolilacea: GBIF—the Global Biodiversity Information Facility.
Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Datuak: Q10656967
Multimedia: Lepiota pseudolilacea / Q10656967