Gorputzen teoria

Wikipedia, Entziklopedia askea

Gorputzen teoria matematikaren adar bat da, eta gorputzen propietateak aztertzen ditu. Gorputz bat entitate matematiko bat da, zeinaren bidez batuketa, kenketa, biderketa eta zatiketa ondo definituak baitira.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Niels Henrik Abel eta Évariste Galois-ek inplizituki erabili zuten gorputz kontzeptua ekuazioak ebazteko lanean.

1871n, Richard Dedekind-ek "gorputz" deitu zion lau eragiketa aritmetikoetan ixten den zenbaki erreal edo konplexuen multzoari.

1881ean, Leopold Kronecker-ek "arrazionaltasunaren domeinua" definitu zuen, eta hori gaur egunean polinomioen gorputz bat da.

Zenbait teorema erabilgarri[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Hedaduraren isomorfismoaren teorema
  • Elementu primitiboaren teorema

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • R.B.J.T. Allenby. Rings, Fields and Groups. Butterworth-Heinemann, 1991. ISBN 0-340-54440-6. 
  • T.S. Blyth and E.F. Robertson. Groups, rings and fields: Algebra through practice, Book 3. Cambridge University Press, 1985. ISBN 0-521-27288-2. 
  • T.S. Blyth and E.F. Robertson. Rings, fields and modules: Algebra through practice, Book 6. Cambridge University Press, 1985. ISBN 0-521-27291-2. 

Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]