Groupe Union Défense

Wikipedia, Entziklopedia askea
(«Groupe union défense» orritik birbideratua)
Groupe Union Défense
Datuak
Izen laburraGUD
Motastudent society (en) Itzuli
HerrialdeaFrantzia
Ideologianazionalismoa eta Neonazismoa
Kokapen politikoaEskuin-mutur
IzengoitiaLes Rats noirs
Agintea
Legezko formaassociation under the French law of 1901 (en) Itzuli eta unincorporated association (en) Itzuli
Historia
Sorrera1968
Ordezkatzen duOccident

Groupe Union Défense (jatorriz Groupe Union Droit), GUD izenez ezagunagoa, eskuin muturreko ikasleen sindikatu frantsesa izan zen. GUD Panthéon-Assas unibertsitatean hasi zen lanean, Parisko zuzenbide-eskola ezagun batean.[1][2][3] Fronte Nazionalarekiko lotura historikoekin, 2017an bere ekintzak gelditu zituen, eta Bastioi Sozialarekin bat egin zuen.

Ideologia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Gazte-erakunde antikomunista gisa sortu zen, eskuin muturrekoa. 1980ko hamarkadaren erdialdean GUD Hirugarren Posizioko mugimenduen eta teoria nazional-iraultzaileak bultzatzera igaro zen.[4] GUDek gurutze zeltikoa eta arratoi beltz komikoak hartu zituen sinbolotzat.[5][6] Frantziako rock identitarioko zenbait musika-taldek (Rock Identitaire Français) loturak zituzten GUDekin.[7][8][9]

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

GUD 1968. urtean sortu zuten Union Droit izenarekin Panthéon-Assas Unibertsitatean, Alain Robert, Gérard Longuet, Gérard Ecorcheville eta Occident mugimendu politikoko kide batzuek.[10] GUDeko beste kide batzuek Ordre Nouveau fundazioan parte hartu zuten 1969an.[11]

Hirurogeiko hamarkadan eta laurogeiko hamarkadaren hasieran, Parti des Forces Nouvellesekin (PFN) lotuta, GUDek Alternative aldizkari satirikoa argitaratu zuen.[12]

1984an, Union des étudiants de droite (UED) sindikatuko zerrenda batek, "GUDen errautsen gainean jaioa", Sciences Po Pariseko administrazio-kontseilurako ikasleen ordezkarien hauteskundeetan parte hartu zuen. Seigarren postuan, Nathalie Ducoulombier izena agertu zen, Nathalie Loiseauren ezkongabe izena. Gero, École nationale d'administrationeko zuzendaria (2012-2017) izan zen, Europako Gaietarako arduraduna (2017-2019) eta Europako diputatua (2019az geroztik) izango zen, Emmanuel Macronen Renew Europemugimendu politikoaren ordezkari gisa.[13]

1994ko maiatzaren 9an hil zen Sébastien Deyzieu, GUDeko kidea, nazionalisten eta istiluen aurkako polizien arteko liskarren ondoren.[14][15] Gertaera horren ondoren, talde nazionalista frantziar batzuek erakunde aterkia osatu zuten, Comité du 9-Mai (C9M) izenekoa. Talde honek urtero oroitzen du Parisen maiatzaren 9an.[16]

Frédéric Chatillon GUDeko lehendakari izan zen 1991tik 1995era bitartean, eta, geroago, Marine Le Pen-en aholkulari estrategiko eta Frente Nazionaleko kanpainaren zuzendari bihurtu zen.[17]

1998an, Taldeak bat egin zuen Jeune Résistance eta Union des cercles résistance taldeekin, Nouvelle Résistance taldearen filialekin, Unité Radical izenarekin, baina taldea desegin zen Maxime Bruneriek Jacques Chirac presidentea hiltzen saiatu ostean.[18][19][20]

2004. urtean, GUD Ressemblement étudiant de droite izena hartu zuen.[21] Le Disidente da haren argitalpena. Bere ibilbidean zehar, adiskidantzazko harremana izan zuen Italiako CasaPound mugimendu neofaxistarekin eta Blocco Studentesco gazte erakundearekin, eta hainbat ekintza bortitz egin zituen.[22][23] 2017an, GUDeko kideek eraikin bat okupatu zioten Lyonen. Ondoren, Bastioi Soziala mugimendu politikoa sortu zuten.[24][25][26]

Fronte Nazionalarekiko konexioak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1990eko hamarkadaren hasieran GNU berrezarri ondoren, Fronte Nazionalera hurbildu zen. Marine Le Pen eta Bruno Mégret liderren arteko zatiketaren ondoren ondoren, GUDek Megreti lagundu zion. Gaur egun GUD Marine Le Penen FNri atxiki zaio. Barne-dokumentuen arabera, 2011n bilera bat izan zen Fronte Nazionaleko kideen, eskuineko zenbait ekintzaileren eta Lyongo UDJ burua zen Steven Bissuelen artean. Baterako kanpainak eta prentsa-estrategia koordinatua planifikatu ziren.[27]

Finantzaketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Georges Pompidouren 1969ko lehendakaritza-kanpainarako segurtasun-zerbitzuak emanez aurkitu zuen GUDek bere lehen finantziazioa. Segurtasun-zerbitzuak ere eskaini zituen Valéry Giscard d'Estaingen-en 1974ko eta 1981eko lehendakaritza-kanpainetarako, baita Raymond Barrerena ere 1988an.

Kide nabarmenak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

GUDeko kideak Pariserako manifestazio batean, 2012an.

Lehendakariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 1968-1972: Alain Robert
  • 1972: Patrice Janeau
  • 1972-1973: Bernard Houdin[28]
  • 1973-1974: Roland Poynard
  • 1974-1975: Gilles Soulas
  • 1975-1976: Philippe Peninque
  • 1976tik? –François Santacroce
  • 1981-1983: mise en sommeil du GUD
  • 1983-? : Fabrice Saulais, Arnaud Lutin hatza.
  •  Medidas de seguridad.- : Frédéric Pichon
  • 1988: Christophe Pierre
  • 1988-1991: William Bonnefoy
  • 1991-1995: Frédéric Chatillon
  • 1995-1998: Guillaume Coudroy
  • 1998-2000: Benoît Fleury
  • 2000-2002: Gaëtan Dirand
  • 2002-2009: proiektua etenaldian
  • 2009-2012: Édouard Klein
  • Lehendakaritza ad hoc
  • 2017: Bastion sozialaren proiektu geldi eta integratua

Boluntario militarrak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

GUDeko kide batzuk Libanoko Gerra Zibilean[29] borrokatu ziren 1976an, Kroaziako Independentzia Gerran[30] 1990eko hamarkadan eta Birmanian Karenen gatazkan.[31] 1985ean, GUDeko kide Philippe Courrèges hil zuten KNLAren alde borrokatuz.[32]

GUDeko kideek loturak izan dituzte Babes-Segurtasun Sailarekin, hau da, Talde Nazionalaren eskuin muturreko alderdi politikoaren segurtasun-erakundearekin.[33] Alain Orsoni GUDeko kide ohia FLNCko kide izan zen.[34]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ L'université en Ile-de-France (4) Paris-II Assas, la longue marche vers le centre droit
  2. ↑ Avec "Assas Patriote", l'extrême droite tente de reprendre pied à Paris-II Panthéon-Assas
  3. ↑ Élections à Assas: le GUD tente de reprendre pied
  4. ↑ L’Odyssée des Rats noirs : voyage au coeur du GUD
  5. ↑ El otro Mayo del 68: la contrarrevolución de la rata negra
  6. ↑ La rata negra mascota del neofascismo europeo
  7. ↑ Une musique groupusculaire : le rock identitaire français
  8. ↑ GUD, Génération identitaire, Action française... leurs racines, leurs méthodes
  9. ↑ Le Rock Identitaire Français (5) Chapitre III : Les acteurs du RIF : les groupes
  10. ↑ Nicolas Lebourg, « Une ligne vraiment très droite », Politis, no 1143, semaine du 10 au 16 mars 2011, p. 8-9.
  11. ↑ Dossier extrême droite radicale: Groupe Union Défense
  12. ↑ Dossier extrême droite radicale: Groupe Union Défense
  13. ↑ https://www.mediapart.fr/journal/france/220419/etudiante-nathalie-loiseau-figure-sur-une-liste-d-extreme-droite?
  14. ↑ L'extrême droite radicale tente une sortie sur le social, le 9 mai
  15. ↑ Jacques Leclercq, « Comité du 9-Mai », Droites conservatrices, nationales et ultras : Dictionnaire 2005-2010, L'Harmattan, p. 124.
  16. ↑ Commemoration Sebastien deyzieu (C9M)
  17. ↑ C'était un 9 mai : mort de Sébastien Deyzieu. 2021-05-09.
  18. ↑ Christophe Bourseiller, "Les risques de la spirale", in: Maxime Brunerie/Christian Rol, Une vie ordinaire, Paris: Denoël, 2011, 224 p., p. 8-15.
  19. ↑ Would-be assassin rooted in hard right
  20. ↑ Chirac escapes lone gunman's bullet
  21. ↑ Du côté obscur de la droite
  22. ↑ Karriere. .
  23. ↑ Abschluss der Serie Rechtsextremismus in Europa: Heute Frankreich. Endstation Rechts.
  24. ↑ Lyon: le Gud squatte un immeuble pour venir en aide aux Français dans le besoin
  25. ↑ A Lyon, le GUD expulsé de son squat
  26. ↑ À Lyon, le GUD réquisitionne un bâtiment pour aider les Français
  27. ↑ «Die coole Wortwahl von Jeanne d’Arcs patriotischer Jungmannschaft» Berner Zeitung ISSN 1424-1021..
  28. ↑ Ces Français qui soutiennent Laurent Gbagbo. 2011-01-12.
  29. ↑ Not Only Syria? The Phenomenon of Foreign Fighters in a Comparative Perspective, p. 94
  30. ↑ James Ciment World Terrorism: An Encyclopedia of Political Violence from Ancient Times to the Post-9/11 Era, p. 234.
  31. ↑ La Souris rattrapée par le Chat…tillon: quand LSD choisit finalement son camp
  32. ↑ C’était un 4 octobre…
  33. ↑ Abel Mestre et Caroline Monnot, « Les réseaux du Front national », Sylvain Crépon, Alexandre Dézé, Nonna Mayer, Les Faux-semblants du Front national : sociologie d'un parti politique, Presses de Sciences PoP
  34. ↑ Alain Orsoni: seul face à sa peur

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Groupe_Union_Défense&oldid=9581533"(e)tik eskuratuta