Isabel Garcés

Isabel Garcés
	; Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Madril, 1901eko urtarrilaren 28a
Herrialdea	Espainia
Heriotza	Madril, 1981eko otsailaren 3a (80 urte)
Familia
Ezkontidea(k)	Arturo Serrano Arín (en)
Hezkuntza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	aktorea

Isabel Garcés Cerezal (Madril, 1901eko urtarrilaren 28a - ib., 1981eko otsailaren 3a) madrildar aktorea izan zen.^[1]^[2]

Aktore ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hasiera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zazpi urte besterik ez zituela egin zuen debuta eszenatoki batean, batez ere amak animatuta,^[1] nahiz eta 1920ko hamarkadan hasi zen ezaguna izaten, Gregorio Martínez Sierraren konpainian antzezten zituen paper komikoetan espezializatu ondoren.

Antzerkia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Garai hartan, Espainiako antzerkiko benetako izar bihurtu zen, eta Jacinto Benaventek lan batzuk idatzi zituen harentzat. Madrilgo Isabel Infanta Antzokiko lehen aktore gisa finkatu zuen bere karrera. Hogeita hamar urte baino gehiagoko kartel-burua izan zen, eta Arturo Serrano senarra antzokiaren jabea zen. Infanta Antzokian Isabelek, adibidez, Enrique Jardiel Poncelaren lan famatuetako batzuk estreinatu zituen: Angelica o el honor de un brigadier/ (1934), Un adulterio decente (1935), Cuatro corazones con freno y marcha atrás (1936), Carlo Monte en Montecarlo (1939), Un marido de ida y vuelta (1939), Las siete vidas de un gato (1943) eta Tu y yo somos tres (1945). Miguel Mihurarenetan ere parte hartu zuen: ¡Sublime decisión! (1955), La canasta (1955), Carlota (1957), Melocotón en almíbar (1958) eta El chalet de Madame Renard (1961).

Beste autore batzuen lan komikoak ere eszenaratu zituen: Carlos Arniches (El señor Badanas, 1930); Enrique Suárez de Deza (Mi distinguida familia, 1932); Adolfo Torrado (Chiruca, 1941, agian arrakastarik handiena); José María Pemán (Diario intimo de la tía Angélica, 1946);^[3]^[4] Jacinto Benavente (Su amante esposa, 1950; Al amor hay que mandarle al colegio, 1951; Ha llegado Don Juan, 1952); Tono (Guillermo Hotel, 1945, Retorcimiento, 1948); Joaquín Calvo Sotelo (Tánger, 1945); José López Rubio (La venda en los ojos, 1954; Un trono para Cristi, 1956) edo Alfonso Paso (Cosas de papá y mamá, 1960; Las mujeres los prefieren pachuchos, 1963) eta antzerki-idazle atzerritarrenak, hala nola, Joseph Kesselringen Arsénico y encaje antiguo (1945), Alan Ayckbournen No entiendo a mi marido (1968).

Zinema[aldatu | aldatu iturburu kodea]

59 urte zituela egin zuen lehen filma, eta haren paperak film komikoetan amona ezti eta despistatuaren prototipokoak ziren; askotan, Pili eta Mili eta Marisol bezalako haurrentzako artisten umorezko kontrapuntu gisa. Marisolekin sei aldiz aritu zen.^[5] Rocío Dúrcal izar ezagunaren hiru filmetan ere parte hartu zuen, eta adiskidetasun-harreman handia izan zuen egokitzapen zinematografikoetan; besteak beste, Las Leandras, 1969an arrakasta handia izan zuena Isabelentzat eta banaketan parte hartu zuten gainerako artistentzat, besteak beste,Celia Gámez eta Alfredo Landarentzat.

Heriotza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Isabel Garcés aktorea oso ezaguna izan zen Espainiako garai batean, eta 1981eko otsailaren 3an hil zen Madrilgo Ruber klinikan, laurogei urte bete berri zituela, gaixotasun luze baten ondoren.