Jangela

Wikipedia, Entziklopedia askea
Jangela dotorea.

Jangela jateko gunea da. Gaur egun ohikoena sukaldearen ondoan aurkitzea da, zerbitzua erosoagoa izan dadin, baina Erdi Aroan, askotan, solairu-maila erabat desberdina zen.

Historikoki, jantokia janari-mahai handi samar batez eta jantokiko zenbait aulkiz hornitu izan da.

Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erdi Aroan, goi-mailako britainiarrak eta Europako beste noblezia bat gazteluetan edo jauregi-etxe handietan jaten zuten, areto handietan.

Funtzio anitzeko gela handia zen, eta etxeko biztanle gehienak esertzeko lekua izaten zen bertan. Familia aldare batean esertzen zen mahai nagusian, gainerako biztanle xeheak bigarren maila batean kokatzeko. Areto nagusiko mahaiak mahai luzeak izaten ziren, bankuez horniturik. Gelek kebide handiak eta sabai altuak zituzten, eta airerik gabeko fluxua egoten zen ate eta leihoen irekidura ugarietan zehar.

XVIII. mendearen hasieran, patroi bat sortu zen, eta afaldu ondoren, etxeko emakumeak jantokitik egongelara erretiratzen ziren. Gizonezkoak jangelan geratzen ziren edaten. Jantokiek giro maskulinoa izaten zuten.

1930eko eta 1940ko hamarkadetan, jantokiek sukaldeetatik bereizita jarraitu zuten, baita zerbitzarien gelak klase ertaineko etxeetan hain arruntak ez zirenean ere. XIX. eta XX. mendeetan, jantokia eta sukaldea elkartu eta egongelak sukaldeko jantokiekin elkartu ziren.

COVID-19 pandemian, jantoki asko etxeko bulego edo gela gisa erabili ziren.[1]

Galeria[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ikus gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. Pingel, Maile. (September 13, 2021). «The Dining Room Is Back» The Washington Post.