Kimika organometaliko

Wikipedia, Entziklopedia askea

Kimika organometalikoa konposatu organometalikoen azterketaz, sintesiaz eta erreaktibotasunaz arduratzen da. Estekatzaile organiko baten karbono atomoaren eta atomo metaliko baten arteko lotura gutxienez duten konposatu kimikoak dira. Testuinguru horretan, metal terminoa elektronegatibotasun-eskala bat erabiliz defini daiteke, metal hitza karbonoa baino elektronegatibotasun txikiagoa duen elementuari esleituz. Ikuspuntu horretatik, metaloidetzat ditugun atomo batzuei ere metal deitzen zaie, silizioa kasu.[1]

Kimika organikotik bereizitako kimikaren zatitzat har daiteke (non karbonoa modu kobalentean elkartzen baita ez-metal atomoekin, hala nola hidrogenoarekin, oxigenoarekin, nitrogenoarekin, fosforoarekin, sufrearekin edo halogenoekin), baita kimika ez-organikoarekin alderatuta ere.

Kimika organometalikoa kimikako beste azpidiziplina batzuk biltzen dituen diziplina da: kimika organikoa, kimika ez-organikoa, fisikokimika, elektrokimika. Kimika organometalikoaren transdiziplina horren ondorioz, aplikagarritasun teknologikoa du hainbat industria kimikotan. Kasu batzuk bakarrik aipatzearren: olefinen hidrogenazio katalitikoa sistema homogeneoak erabiliz, presio eta tenperatura txikiagoan, etilenoaren eta propilenoaren polimerizazioa, taktikotasun handiagoko polimero plastikoak sortzen dituztenak, etab.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Curso de iniciación a la Química Organometálica. Gabino A. Carriedo Ule, Daniel Miguel San José, Daniel Miguel San José. Servicio de Publicaciones de la Universidad de Oviedo, 1995. ISBN 8474688736 Pág. 11

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Kimika_organometaliko&oldid=9260350"(e)tik eskuratuta