Manuel Vicent

Manuel Vicent
	; (2021) Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	La Vilavella, 1936ko martxoaren 10a (88 urte)
Herrialdea	Espainia
Familia
Seme-alabak	ikusi Mauricio Vicent (en) ;
Haurrideak	ikusi Joan Antoni Vicent (en) ;
Hezkuntza
Heziketa	Valentziako Unibertsitatea lizentzia : zuzenbide, filosofia; Madrilgo Kazetaritzako Eskola Ofiziala : kazetaritza
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	idazlea, kazetaria eta eleberrigilea
Enplegatzailea(k)	El País (1977 -
Jasotako sariak	ikusi Alfaguara Prize (1966) ; Francisco Cerecedo Saria (1994) ; Nadal saria (1986) ; Alfaguara Prize (1999) ; [[]] (1980) ; [[]] (2014) ; [[]] (2021) ; High Honour of the Generalitat Valenciana (2022) ;
Genero artistikoa	antzerkia; kontakizun laburra; biografia; Zutabea; Bidaldi liburua; gastronomia; elkarrizketa; literatura kritika

Manuel Vicent (La Vilavella, 1936ko martxoaren 10a) espainiar idazlea da.

Kazetaritza (El País egunkariarentzat idatziz), narratiba (eleberriak eta kontakizun laburrak), eta saiakera landu ditu, batez ere. Narrazioen artean aipagarriak dira Pascua y naranjas (1966, Pazkoa eta laranjak); El resuello (1966, Arnas hotsa); El anarquista coronado de adelfas (1979, Heriotzorriz koroatutako anarkista); Ángeles o neófitos (1980, Aingeruak edo neofitoak); Balada de Caín (1987, Cainen balada); No pongas tus sucias manos sobre Mozart (1995, Ez jarri esku zikinok Mozartengan); Villa Valeria (1996); etab. Haren ipuinik onenak Los mejores relatos de Manuel Vicent (1997, Manuel Vicenten kontakizun onenak) liburuan argitaratu dira. Fikziozko obrez gainera, saiakera eta bidaia-liburuak ere idatzi ditu, eta kazetetan argitaratutako artikuluen bildumak osatu ditu. Ez-fikziozko obra narratiboan hauek ditu lanik aipagarrienak: García Lorca (1969); Hágase demócrata en diez días (1976, Egin zaitez demokrata hamar egunetan); Retratos de la transición (1981, Trantsizioko erretratuak); Inventario de otoño (1983, Udazkeneko inbentarioa); Crónicas parlamentarias (1984, Legebiltzarreko kronikak); Daguerrotipos (1984, Dagerrotipoak); La carne es yerba (1985, Haragia belarra da); Ulises, tierra adentro (1986, Ulises, lur barruan); Arsenal de balas perdidas (1988, Galdutako balen tegia); Crónicas urbanas (1990, Hiriko kronikak); Por la ruta de la memoria (1992, Memoriaren bideetan barrena); Contra paraíso (1993, Paradisuaren aurka); A favor del placer (1993, Plazerraren alde); La escritura (1993, Idaztea); Del Café Gijón a Ítaca (1994, Gijon kafetik Itakara); Nicolas Muller, photographe (1995). 1998an, El País egunkarian argitaratutako artikuluen bilduma bat argitaratu zuen, Las horas paganas (Ordu paganoak) izenburuarekin. 1999ko martxoan Alfaguara Saria jaso zuen Son de mar (Itsas hotsa) eleberriarengatik.

Vicent idazlea izateaz gain, arte-galerista ere bada; zaletasun handiarekin egiten duen lana da.

Erreferentziak

Artikulu honen edukiaren zati bat Lur hiztegi entziklopedikotik edo Lur entziklopedia tematikotik txertatu zen 2011/12/26 egunean. Egile-eskubideen jabeak, Eusko Jaurlaritzak, hiztegi horiek CC-BY 3.0 lizentziarekin argitaratu ditu, Open Data Euskadi webgunean.

Datuak: Q3751000
Multimedia: Manuel Vicent Recatalà / Q3751000