Najat El Hachmi

Wikipedia, Entziklopedia askea
Najat El Hachmi
Najat el Hachmi (2005).jpg
(2005)
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakNajat El Hachmi
JaiotzaNador, 1979ko uztailaren 2a (42 urte) (42 urte)
Herrialdea Katalunia
Hezkuntza
HeziketaBartzelonako Unibertsitatea : Arabierazko literatura
Hizkuntzakgaztelania
katalana
arabiera
Amazigera
Jarduerak
Jardueraksaiakeragilea eta eleberrigilea
Jasotako sariak
najatelhachmi.com
IMDB: nm2948225 Facebook: sara.zara.9883 Edit the value on Wikidata

Najat El Hachmi (arabieraz: نجاة الهاشمي‎; Nador, 1979ko uztailaren 2a) katalanez idazten duen idazle amazigha da. Bartzelonako Unibertsitatean filologia arabiarra ikasi zuen eta Catalunya Cultura irrati katean astero berriak aurkezten zituen amazigeraz. L'últim patriarca lanarekin 2008ko Eleberriaren Ramon Llull Saria irabazi zuen. Aurretik Jo també sóc catalana saiakera idatzi zuen (2004). Bertan etorkinen kultura katalanaren integrazioaz dihardu eta 2015ean Sant Joan narratiba irabazi zuen. Hainbat komunikabidetan kolaboratu du, hala nola Catalunya Ràdio, El 9 Nou de Vich eta La Vanguardia.

Biografia eta literatur ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Marokoko Nador hirian jaio zen, eta zortzi urte zituela Vichera joan zen bizitzera. Aita han bizi zen, eta hura jaio aurretik Kataluniara emigratu zuen. Vichen hazi zen eta prestakuntza akademikoa egin zuen Bartzelonako Unibertsitatera iritsi arte. Han filologia arabiarra ikasi zuen.[1]

Hainbat zeregin ere izan zituen: garbiketako langilea, sukaldaria, kiroletako begiralea eta 2004an bere lehen liburua aurkeztu zuenean, Yo también soy catalana, Vicheko Irakaskuntza Ordezkaritzako bitartekari bezala lan egiten zuen. Katalanez idatzia eta ondoren gaztelaniara itzulia, testu autobiografiko bat da, eta bertan sakon jorratu zituen immigrante gisa izandako esperientzia, identitatearen gaia eta Katalunian duen sustraitze-prozesua, hizkuntza, erlijioa, emakumeak, Marokorekiko galera-sentimendua eta adopzio-herrialdearekin duen harremana.[1]

Hamaika urte zituenetik idazten du, hasieran entretenimendu gisa, baina pixkanaka-pixkanaka idazketa bi lekutako egonezina eta bi mundu horiek hurbiltzeko modu bat bideratzeko bide bihurtu zen.

Arrakasta 2008an iritsi zitzaion El último patriarca lanarekin, zeinak Ramon Llull Saria jaso zuen, 2009ko lehen eleberriaren Prix Ulysse saria, eta 2009ko Prix Méditerranée Étranger lehiaketako finalista izan zen. Liburuan egileak beste ezeren gainetik kontserbadorismoan eta tradizioan ainguratutako familiaburuen matxismoa eta indarkeria kontatzen ditu, aukeratu ez duen ondare sozial batetik askatuz askatasuna bilatzen duen alabaren istorioarekin kontrajarriz.[2] Liburua hainbat hizkuntzatara itzuli da, besteak beste, ingelesera, frantsesera, italierara, portugesera, turkierara, errumanierara eta arabierara.[3]

2011n La cazadora de cuerpos argitaratu zuen, eta idazleak eleberri erotiko bat idatzi zuen, mota guztietako gorputzak – etorkinak, lankideak, diskotekako ligeak edo trenaren ikuskatzaile bat, besteak beste – ehizatu behar dituen emakume baten istorioa kontatzen zuen.[4]

2012ko urrian, ehun bat profesionalekin batera, federalismoaren aldeko manifestu bat sinatu zuen;[5] 2015ean, berriz, "Catalunya Si que es pot" elkargunea babestu zuen.[6]

2015ean La hija extranjera argitaratu zuen, eta horrekin Sant Joan eleberriko saria lortu zuen, katalanez hobekien hornitutako hirugarren literatur saria, ama baten eta alaba baten arteko identitate-gatazkan oinarritzen dena.[7]

2021ean Nadal saria irabazi zuen, El lunes nos querrán eleberriarekin.[8]

Lanak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2004 Jo també sóc catalana. (Columna argit. ISBN 84-664-0424-4)
  • 2008 L'últim patriarca. (Planeta argit. ISBN 978-84-9708-185-6)
  • 2008 L’home que nedava, (El llibre de la Marató. Vuit relats contra les malalties mentals greus liburuko kontakizunetako bat. Columna argit. ISBN 978-84-664-0964-3)
  • 2011 La caçadora de cossos. Planeta. ISBN 9788408098775
  • 2015 La filla estrangera. Planeta. ISBN 9788423349968
  • 2018 Madre de leche y miel. Destino argit.
  • 2019 Siempre han hablado por nosotras. Destino argit. ISBN 9788423356041
  • 2021 El lunes nos querrán. Destino argit.

Sariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • 2008: Ramon Llull Saria eleberrien kategorian L'últim patriarca lanagatik.
  • 2009: Prix Ulysse Saria L'últim patriarca lanagatik
  • 2015: Sant Joan Narratiba Saria La filla estrangera lanagatik.[9]
  • 2015: Ciutat de Barcelona Saria La filla estrangera lanagatik
  • 2021: Nadal Saria El lunes nos querrán lanagatik.
  • 2021: María Luz Morales Kazetaritza Saria[10] Confinadas de por vida iritzi artikuluagatik.[11]

Bibliografia kritikoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Fernàndez, Josep-Anton (2018): «Dislocated Temporalities: Immigration, Identity, and Sexuality in Najat El Hachmi's L'últim patriarca». Caplletra, 65, 191-202 orr. Sarean: <https://ojs.uv.es/index.php/caplletra/article/view/12619>.
  • Darici, Katiuscia (2019): «El cos com a espai territorialitzat a “La filla estrangera”, de Najat El Hachmi". Rivista Italiana di Studi Catalani, 9. liburukia, Università degli Studi di Torino, Edizioni dell'Orso, 195-205 orr.
  • Bueno Alonso, Josefina (2010): «Del Magrib a Catalunya: veus de dones en català», Laia Climent (ed.). Desvelant secrets. Les dones de l'islam entre la tradició i la transgressió. València: Tres i Quatre, 167-181 orr. Sarean: <http://rua.ua.es/dspace/handle/10045/16651>.
  • Guia Conca, Aitana (2007): «Molts noms, una sola llengua. La narrativa en català escrita per immigrants», Quaderns de Filologia. Estudis literaris, XII liburukia, 229-248 orr.
  • Osan, O. (2009): «Najat El Hachmi. La vida després del Ramon Llull», Benzina, 37, 2009, 30-35 orr.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ a b «osona.com -» www.naciodigital.cat (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  2. ↑ (Gaztelaniaz) Sierra, Israel Punzano. (2008-02-01). «"He intentado alejarme de unos orígenes que duelen"» El País ISSN 1134-6582. (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  3. ↑ (Gaztelaniaz) «Najat El Hachmi» PlanetadeLibros (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  4. ↑ (Gaztelaniaz) Fernández@@VictorFdez_, Víctor. (2011-04-06). «Najat El Hachmi: «He escrito sobre sexo para desmontar los tópicos»» La Razón (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  5. ↑ (Katalanez) «Un centenar de professionals d'esquerres signen pel federalisme i contra la independència» VilaWeb.cat (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  6. ↑ (Katalanez) Orriols, Núria. (2015-07-19). «Catalunya Sí que es Pot s'erigeix en "alternativa" al "model d'Artur Mas"» Ara.cat (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  7. ↑ (Gaztelaniaz) BARCELONA, ERNEST ALÓS /. (2015-06-16). «Najat el Hachmi, premio BBVA Sant Joan de novela» elperiodico (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  8. ↑ (Gaztelaniaz) «Najat El Hachmi gana el premio Nadal» La Vanguardia 2021-01-06 (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  9. ↑ (Katalanez) Nopca, Jordi. (2015-06-16). «Najat El Hachmi guanya el 35è premi BBVA Sant Joan» Ara.cat (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  10. ↑ (Katalanez) P, A.. (2021-07-13). «Najat El Hachmi guanya el premi de periodisme María Luz Morales» Ara.cat (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).
  11. ↑ (Gaztelaniaz) Hachmi, Najat El. (2020-04-10). «Confinadas de por vida» El País ISSN 1134-6582. (Noiz kontsultatua: 2022-05-08).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Najat_El_Hachmi&oldid=8932802"(e)tik eskuratuta