Pacta sunt servanda

Pacta sunt servanda latinezko lokuzio bat da, "hitzartutakoak behartzen du" bezala itzultzen dena. Konbentzio oro, hitzartutakoaren arabera, aldeek zintzo bete behar dutela adierazteko erabiltzen da. Zuzenbide zibilaren (kontratuekin espezifikoki lotuta) eta nazioarteko zuzenbidearen oinarrizko printzipioa da. "Kontratua aldeen artean legea da". Kontsigna hau, Antzinako Erroman sortua eta "itunak ohoratu" behar direla dioena, gizarteak bere buruarengan jartzen duen konfiantzaren oinarrietako bat da. Esamolde hau lehen aldiz Henrike Segusiokoa kardinalak idatzi zuen XIII. mendean, baina bere lana ez zen XVI. mendera arte argitaratu.

Nazioarteari dagokionez, honako hau adierazten da: "Indarrean dagoen tratatu orok alderdiak behartzen ditu, eta alderdiek fede onez bete behar dute" (Tratatuen Zuzenbideari buruzko Vienako Konbentzioaren 26. artikuluak, 1969koak, eta Tratatuen Zuzenbideari buruzko Vienako Konbentzioaren artikulu berak, 1986koak, estatuen eta nazioarteko erakundeen artean edo nazioarteko erakundeen artean egindako Tratatuen Zuzenbideari buruzkoak). Auzitegien irizpenak nazioarteko zuzenbidearen printzipio orokorretan oinarritu dira, Pacta sunt servanda printzipioa eta fede ona finkatzean, araua barne-ordenamenduan txertatzeko ekintzaren ardatz gidari gisa.

Printzipio horrek aplikazio zabala du zuzenbide erromatarraren eskolan kontratu-materialean. Figura horren aurrean, legearen hutsuneak argitu daitezke, edo, are gehiago, arauan ezarritakoari kontrajarri, betiere uko egin ezin zaizkion terminoak ez badira; horrela, interpretazio-irizpideen arabera, alderdi kontratugileen borondatea edo asmoa balioetsi eta errespetatu egin behar da, legeak urratzen ez dituen guztian, harremanetako arau goren gisa.

Kanpo estekak

• Datuak: Q328671