Primitibismo

Wikipedia, Entziklopedia askea
Henri Rousseauren In a Tropical Forest Combat of a Tiger and a Buffalo, 1908–1909, Hermitage Museoa, San Petersburgo

Primitibismoa esperientzia "primitiboa" birsortu nahi duen idealizazio estetiko bat da. Mendebaldeko artean, primitibismoa mendebaldekoak ez diren edo "primitibo" gisa hautematen diren historiaurrekoak ez diren pertsonengandik mailegatu izan da, adibidez Paul Gauguinek margolanetan eta zeramiketan tahitiar motiboak sartu zituenean. Mendebaldeko arte "primitiboaren" maileguak garrantzitsuak izan dira arte modernoaren garapenerako[1]. Primitibismoa sarritan kritikatua izan da europarrek konkista koloniala justifikatzeko erabiltzen dituzten europarrak ez diren herriei buruzko estereotipo arrazistak errepikatzeagatik[2][3].

Primitibismo hitza, sarri, arte naïf edo herrikoiaren estiloan lan egiten duten beste margolari profesional batzuei aplikatzen zaie, Henri Rousseau, Mikhail Larionov, Paul Klee eta beste batzuk kasu.

Primitibismoa eta arkaismoa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Primitibismoa ez da arkaismoarekin nahastu behar. Arkaismoak naturaren ikuspegi guztiz bortitza du, eta iragana gaur egun baino bortitzagoa dela proposatzen du. Primitibismoak utopia bat planteatzen du, non animalien artean oreka eta poza dagoen. Hayden Whiten arabera, mundu bat non "emakumeek unikornioak laztantzen dituzten eta lehoiak eta bildotsak elkarrekin hartzen duten atseden"[4].

Filosofia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Aurrekariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Primitibismoa alderantzizko teleologiagatik bereizten den ideia utopikoa da. Primitibistek lortu nahi duten helburu utopikoa euren arbasoak existitu ziren "natur egoera" teorikoan (primitibismo kronologikoa) edo "zibilizaziotik" haratago bizi diren herrien ustezko egoera naturalean (primitibismo kulturala) bizitzea da[5].

Zibilizatuek "naturako estatu" batera itzultzeko duten nahia zibilizazioa bera bezain zaharra da[5]. Antzinatean, bizitza "primitiboaren" nagusitasuna Urrezko Aroaren mitoan adierazten zen nagusiki, poesia eta Europako arte bisualean irudikatua, Pastoral bezala ezagutzen dena. Idealismo primitibistak bultzada berria irabazi zuen industrializazioaren hasierarekin Europak eta sistema kolonial modernoak Amerika, Ozeano Barea beste zati batzuk kolonizatu ondoren, ordura arte ezezagunak ziren herriekin topatzerakoan.

Ilustrazioaren garaian, herri indigenen idealizazioa, batez ere, Europako gizartearen alderdiak kritikatzeko tresna erretoriko gisa erabili zen[6]. Estetikaren esparruan, ordea, Giambattista Vico (1688-1744) filosofo, historialari eta legelari italiarra izan zen herri primitiboak poesiaren eta inspirazio artistikoaren iturrietatik gizaki "zibilizatua" edo modernoa baino gertuago zeudela argudiatzen lehena. Vicok, gaur egungo eztabaida ospetsuaren testuinguruan idazten zuen, Antzinakoen eta Modernoen arteko eztabaida handia bezala ezagutzen dena. Honek Homeroren poesiaren eta Bibliaren merituei buruzko eztabaidak zekartzan, literatura herrikoi modernoaren aurrean.

XVIII. mendean, Friedrich August Wolf aditu alemaniarrak ahozko literaturaren izaera bereizgarria identifikatu zuen eta Homero eta Biblia tradizio herrikoi edo ahozkoaren adibidetzat hartu zituen (1795). Vico eta Wolfen ideiak XIX. mendearen hasieran Herderrek garatu zituen[7]. Hala eta guztiz ere, literaturan eragina izan zuten arren, argumentu horiek pertsona gutxi batzuek ezagutzen zituzten, eta haien eragina mugatua izan zen edo ez zen existitzen arte bisualen esparruan.

XIX. mendeak ikusi zuen lehen aldiz historizismoaren sorrera, edo garaiak bere testuinguru eta irizpideen arabera epaitzeko gaitasuna. Horren ondorioz, ikusizko arteen eskola berriak sortu ziren, ohituren deskribapenean aurrekaririk ez zuten leialtasun historikoko mailak lortzeko. Neoklasizismoa arte bisualetan eta arkitekturan izan zen emaitzetako bat. Artearen beste mugimendu "historizista" Alemaniako mugimendu nazaretarra izan zen, Italiako eskola "primitiboan" inspiratu zena (hau da, Rafaelen garaia eta olio-pinturaren aurkikuntzan).

Pintura akademiko konbentzionalak (Rafaelen ondoren) esmalte ilunak, forma oso selektibo eta idealizatuak eta xehetasunen ezabatze zorrotza erabiltzen zituen bitartean, nazaretarrek inguru argiak eta kolore distiratsuak erabiltzen zituzten eta xehetasunei arreta zehatza jartzen zieten. Eskola alemaniar honek bere ordain ingelesa prerrafaelitetan izan zuen, nagusiki John Ruskinen idatzi kritikoetan inspiratu zirenak, Rafaelen aurreko margolariak miresten zituena (Botticelli kasu), eta, era berean, aire zabalean margotzea gomendatzen zutenak, ordura arte sekula ikusi ez zena.

Argazkigintza eta geometria ez-euklidarra[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Bi gertakarik astindu zuten ikusizko artearen mundua XIX. mendearen erdialdean. Lehenengoa argazki-kameraren asmakuntza izan zen, esan liteke Errealismoaren garapena bultzatu zuela artean. Bigarrena, matematikaren munduan, geometria ez-euklidiarraren aurkikuntza izan zen, 2000 urteko geometria euklidiarraren agerpen absolutuak eraitsi zituena eta Pizkundearen ikuspegi konbentzionala zalantzan jarri zuena, gauzek oso ezberdinak irudi lezaketen mundu eta ikuspegi multidimentsionalen existentzia iradokitzean[8].

Balizko dimentsio berrien aurkikuntzak argazkiaren kontrako eragina izan zuen eta errealismoari aurre egiteko balio izan zuen. Artistak, matematikariak eta intelektualak orain konturatu ziren bazirela gauzak ikusteko beste modu batzuk, Pintura Akademikoko Arte Ederretako Eskoletan erakutsitakoaz haraindi, forma klasiko idealizatuen kopian oinarritutako ikasketa-plan zurrun bat agintzen zutenak eta ikuspegi errenazentistako pinturari eusten ziotenak, hala nola zibilizazioaren eta ezagutzaren gailurrari[9]. Mendebaldeko herriek arterik ez zutela edo beheragoko arte bat besterik ez zutela ospatzen zen Arte Ederretako akademiak.

Ikuspegi dogmatiko horren aurkako matxinadan, mendebaldeko artistak eskultura klasikoaren bitartezko irudikapen konbentzionalaren hiru dimentsioko munduaren mugetatik haragoko mundu batean egon zitezkeen errealitateak irudikatzen saiatzen hasi ziren. Japoniar eta txinatar arteari erreparatu zioten, kultutzat eta sofistikatutzat jotzen zirenak eta Errenazimenduko puntu bakar baten perspektiba erabiltzen ez zutenak. Ikuspegi ez-euklidiarrak eta tribu-arteak liluratu egiten zituzten mendebaldeko artistak, oraindik gogoen munduaren irudikapen asegabea ikusten baitzuten haietan. Prestakuntzarik gabeko pintoreen arteari eta haurren arteari ere erreparatu zieten, sukaldeko liburu estiloko ohiko pintura akademikoan ezezagunak ziren barneko errealitate emozionalak irudikatzen zituela uste baitzuten.

Arte tribalak eta Europakoak ez ziren beste arte batzuek ere erakartzen zituzten europar kulturaren alderdi errepresiboekin gustura ez zeudenak, arte pastoralak milaka urtetan egin zuen bezala[10]. Arte tribal edo arkaikoaren imitazioak XIX. mendeko "historizismo" kategorian ere sartzen dira, imitazio hauek arte hau benetan erreproduzitzeko ahalegina egiten baitute. Arte tribal, arkaiko eta herrikoiaren benetako adibideak artista sortzaileek zein bildumagileek estimatzen zituzten.

Paul Gauguin eta Pablo Picassoren pintura eta Igor Stravinskiren musika arte primitibismoaren adibiderik nabarmenenak bezala aipatzen dira maiz. Stravinskyren Udaberriaren sagaratzea "primitibista" da, bere gai programatikoa erritu pagano bat den heinean: giza sakrifizio bat kristautasunaren aurreko Errusian. Disonantzia gogorrak eta erritmo gogor eta errepikakorrak erabiltzen ditu modernismo "dionisiakoa" irudikatzeko, hau da, inhibizioa bertan behera uztea (murrizketak zibilizazioa adierazten du).

Hala ere, Stravinski ikasitako tradizio klasikoaren maisua izan zen eta bere mugen barruan lan egin zuen. Bere ondorengo lanean, neoklasizismo "apolineoagoa" hartu zuen, Nietzscheren terminologia erabiltzeko, nahiz eta serialismoaren erabileran XIX. mendeko konbentzioa arbuiatzen jarraitzen duen. Arte bisual modernoan, Picassoren lana Arte Ederren espektatiba artistikoen gaitzespen eta bulkada primarioen adierazpen gisa ere ulertzen da, dela kubista, neoklasiko edo arte tribalaren eragina zuen zain batean lan egin zuelako.

Primitibismo modernistaren jatorria[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Afrikar fang maskara bat, Louvre museoan.

Primitibismoak beste bultzada bat jaso zuen berrikuntza teknologikoaren irrikatik, baina batez ere "Esplorazioaren Arotik", Mendebaldea ordura arte ezezagunak ziren herrietan sartu zuena eta kolonialismoari ateak ireki zizkiona. Feudalismoaren gainbeherarekin, filosofoak Erdi Aroko hipotesi finko asko zalantzan jartzen hasi ziren giza izaerari buruz, gizakiek gizartean zuten posizioari buruz eta kristautasunaren murrizketei buruz, bereziki katolizismoari buruz. Gizateriaren izaera eta bere jatorria zalantzan jartzen hasi ziren, gizaki naturalari buruzko eztabaida baten bidez, teologoak, Europa Mundu Berriarekin elkartu zenetik nahasi zituena[11].

XVIII. mendetik aurrera, mendebaldeko pentsalari eta artistek atzera begirako tradizioan parte hartzen jarraitu zuten, hau da, "Historian giza natura eta kultur egitura sakonki adierazkorrago eta iraunkorrago baten bilaketa kontzientea, sortu berri diren errealitate modernoekin kontrastean". Haien bilaketak zibilizazio modernoaren alternatibak zirela uste zuten munduko lekuetara eraman zituen.

XIX. mendean lurrun-ontziaren asmakuntzak eta munduko garraioan izandako beste berrikuntza batzuek kultura indigenak europar kolonietatik eta hauen artefaktuetatik inperioko hirigune metropolitarretara eraman zituzten. Mendebaldean trebatutako artista eta ezagutzaile asko liluratuta geratu ziren objektu horiekin, eta haien ezaugarri eta estiloak adierazpide "primitiboei" egotzi zizkieten; bereziki, ikuspegi linealik eza, inguru errazak, hieroglifoa bezalako zeinu sinbolikoen presentzia, irudiaren distortsio emozionalak eta eredu apaingarri errepikakorrak erabiltzearen ondorioz hautemandako erritmo energetikoak[12]. Kritikari kultural berrien arabera, Afrikako eta irla ozeanikoetako kulturak izan ziren nagusiki artistei erantzun bat eman zietenak kritikari hauek "beren bilaketa zuria, mendebaldekoa eta nagusiki maskulinoa" deitzen diotenari, jatorrizkoaren "ideal iheskorraren" bilaketari, zeinaren desiragarritasun-egoera bera distantziaren eta diferentziaren moduren batean baitago". Atributu estilistiko zoragarri hauek, Afrika, Ozeania eta Amerikako indiarren arte bisualetan agertzen direnak, Europa eta Asiako arte arkaiko eta baserritarrean ere aurki daitezke.

Margolaritza[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Paul Gauguin[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Nondik gatoz? Nor gara? Nora goaz?
Manao tupapau

Paul Gauguin margolaria europar zibilizazio eta teknologiatik ihes egiten saiatu zen, Tahitiko kolonia frantsesean ezarriz eta Europan posible zena baino naturalagoa iruditzen zitzaion bizimodu erantzi bat hartuz.

Gauguinen jatorrizkoaren bilaketa argi eta garbi askatasun sexualaren nahia zen, eta hori islatzen da Manao tupapau (1892), Parau na te Varua ino (1892), Anna the Javanerin (1893), Te Tamari No Atua (1896) eta Kontakizun krudelak (1902) margolanetan, besteak beste. Gauguinen Tahitiren ikuspegia, maitasun libreko, klima leuneko eta ninfa biluziko Arkadia lurtar bat bezala, berdin-berdina ez bada, arte akademikoaren pastoraltza klasikoaren antzekoa da, milaka urtetan zehar nekazal bizitzaren mendebaldeko pertzepzioak osatu dituena. Bere margolan tahitiarretako bati "pastoral tahitiarra" deitzen zaio eta beste bati "Nondik gatoz? Nor gara? Nora goaz?". Horrela, Gauguinek Arte Ederretako eskoletako pastoral-tradizio akademikoa zabaldu zuen, ordura arte antzinako greziar eskulturatik kopiatutako irudi europarretan soilik oinarritu zena eredu ez europarrak sartzeko[13].

Gauguinek, tahitiar gizartea ospatzen eta tahitiarrak kolonialismo europarraren aurka defendatzen ari zela ere uste zuen. Kritikari feminista postkolonialek, ordea, gaitzetsi egiten dute Gauguinek maitale nerabeak hartu izana, horietako bat hamahiru urte baino ez dituena. Gogorarazten digutenez, bere garaiko eta ondorengo europar askok bezala, Gauguinek askatasuna ikusten zuen, bereziki sexuala, hertsiki kolonizatzaile maskulinoaren ikuspuntutik. Gauguin primitibismoarekin "gaizki" dagoenaren adibide gisa erabiliz, kritikari hauek, euren ustez, primitibismoaren elementuek "arraza- eta sexu-fantasien lotura trinkoa eta botere koloniala zein patriarkala" barne hartzen dituztela ondorioztatzen dute. Kritikari horien ustez, Gauguinen moduko primitibismoak arraza- eta sexu-desberdintasunari buruzko fantasiak erakusten ditu, "Primitibismoaren nozioak" Bestearekin "esentzializatzeko ahaleginean". Horrela, diotenez, primitibismoa exotismoaren eta orientalismoaren antzeko prozesu bihurtzen da, Edward Saidek kritikatu zuen bezala, non inperialismo europarrak eta "ekialdearen" ikuspegi monolitiko eta iraingarriek "mendebaldearen" aldetik herri kolonizatuak eta euren kulturak definitzen zituzten[13].

Pablo Picasso eta fauvistak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Juan Grisen Pablo Picassoren erretratua.

1905-06an, artista talde txiki bat Saharaz hegoaldeko Afrikako eta Ozeaniako artea aztertzen hasi zen, neurri batean Parisen ikusgarritasuna irabazten ari ziren Paul Gauguinen lanaren interesaren ondorioz. Gauguinen hil ondorengo atzera begirako erakusketa boteretsuek, 1903an, Parisko Udazkeneko Aretoan, eta are erakusketa handiago batek 1906an, eragin handia izan zuten. Maurice de Vlaminck, André Derain, Henri Matisse eta Pablo Picasso bezalako artistek, aurkitu zituzten objektu hautatuengatik gero eta intrigatuago eta inspiratuago sentitu ziren.

Pablo Picassok, bereziki, eskultura iberiarra, afrikar eskultura, Afrikako maskara tradizionalak eta beste lan historiko batzuk aztertu zituen, El Grecoren pintura manieristak kasu, Les Demoiselles d'Avignon maisulana eta, azkenik, kubismoaren asmakuntza eragin zituena[14].

"Primitibismo" termino orokortzaileak, tradizio bisual ezberdin hauek arte modernoari egindako ekarpen ezberdinak iluntzera jotzen du[15].

Primitibismo antikoloniala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Artearen primitibismoa mendebaldeko fenomenotzat hartzen den arren, idealismo primitibistaren egitura mendebalekoak ez diren eta bereziki antikolonialak diren artisten obran aurki daiteke. Gizakiak naturarekin bat egin zuen iragan teoriko eta idealizatu bat berreskuratzeko nahia hemen lotuta dago mendebaldeko modernitateak gizarte kolonizatuetan duen eraginaren kritikarekin. Artista horiek kolonizatutako herri "primitiboei" buruzko mendebaldeko estereotipoak kritikatu ohi dituzte, eta, aldi berean, kolonizazioaren aurreko esperientzia moduak berreskuratu nahi dituzte. Antikolonialismoak bat egiten du primitibismoaren alderantzizko teleologiarekin, mendebaldeko artisten primitibismoaz bestelako arte bat sortzeko. Arte horrek, oro har, estereotipo kolonialak kritikatu baino gehiago indartu egiten du[3].

Négritudearen mugimenduarekin zerikusia duten artisten lanak, bereziki, joera hori erakusten du. Négritude idealismo eta asaldura politiko neoafrikarreko mugimendu bat izan zen, 1930eko hamarkadan Atlantikoaren bi aldeetako intelektual eta artista frankofonoek hasi zutena eta hurrengo urteetan Afrikan eta Afrikako diasporan zehar hedatu zena. Afrika prekoloniala modu kontzientean idealizatu zuten, forma asko hartu zituena. Hau, ohi, europar arrazionalismo harroa eta kolonialismoari lotutako triskantzak arbuiatzean zetzan, afrikar gizarte prekolonialek, oinarri komunal eta organikoago bat zutela aldarrikatzen zen bitartean. Wifredo Lam artista kubatarraren lana bereziki nabarmena da belztasunaren artista bisualen artean[16]. 1930eko hamarkadan Parisen bizi zela ezagutu zituen Lamek Pablo Picasso eta Europako surrealistak. 1941ean Kubara itzuli zenean, Lam adoretu egin zen gizakiak, animaliak eta natura koadro oparo eta dinamikoetan konbinatzen ziren irudiak sortzeko. 1943ko bere lan ikonikoan, La jungla, Lam-en polimorfismo bereizgarriak oihaneko eszena fantastiko bat birsortzen du, kanabera-zurtoinen artean Afrikako motiboak dituena. Belztasunaren idealismo neo-afrikarra landaketetan azukre-ekoizpenean oinarritutako esklabotza-historiarekin konektatuta dagoen modu bizia ulertzen du.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. ↑ Atkins, Robert, 1952-. (1993). Artspoke : a guide to modern ideas, movements, and buzzwords, 1848-1944. (1st ed. argitaraldia) Abbeville Press ISBN 1-55859-389-6. PMC 26304033. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  2. ↑ Torgovnick, Marianna. (1997). Gone primitive : savage intellects, modern lives. Univ. of Chicago Press ISBN 0-226-80832-7. PMC 248870175. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  3. ↑ a b Etherington, Ben. (2017-12-26). Literary Primitivism. Stanford University Press ISBN 978-1-5036-0236-6. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  4. ↑ (Ingelesez) Dudley, Edward; Novak, Maximillian E.. (1972-10-15). The Wild Man Within: An Image in Western Thought from the Renaissance to Romanticism. University of Pittsburgh Pre ISBN 978-0-8229-7599-1. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  5. ↑ a b Boas, George, 1891-1980.. (1997). Primitivism and related ideas in the Middle Ages. Johns Hopkins University Press ISBN 0-8018-5610-8. PMC 35814776. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  6. ↑ Pagden, Anthony. (1983). «The Savage Critic: Some European Images of the Primitive» The Yearbook of English Studies 13: 32.  doi:10.2307/3508111. ISSN 0306-2473. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  7. ↑ Berlin, Isaiah, 1909-1997.. (1992). Vico and Herder : two studies in the history of ideas. The Hogarth Press ISBN 0-7012-1024-9. PMC 802758595. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  8. ↑ (Ingelesez) Press, The MIT. «The Fourth Dimension and Non-Euclidean Geometry in Modern Art, Revised Edition | The MIT Press» mitpress.mit.edu (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  9. ↑ «Ecole des Beaux-Arts» www.jssgallery.org (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  10. ↑ Price, Sally; Connelly, Frances S.; Rhodes, Colin. (1996). «The Sleep of Reason: Primitivism in Modern European Art and Aesthetics, 1725-1907» African Arts 29 (1): 18.  doi:10.2307/3337442. ISSN 0001-9933. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  11. ↑ Diamond, Stanley, 1922-. ([1974]). In search of the primitive; a critique of civilization.. Transaction Books; distributed by E.P. Dutton [New York] ISBN 0-87855-045-3. PMC 947478. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  12. ↑ Goldwater, Robert. (2013-01-01). Primitivism in Modern Art. Harvard University Press ISBN 978-0-674-28188-2. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  13. ↑ a b Solomon-Godeau, Abigail.. (1992). Going native : Paul Gauguin and the invention of primitivist modernism.. PMC 886794606. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  14. ↑ Cooper, Douglas, 1911-1984.. (1970). The cubist epoch. Phaidon, in association with the Los Angeles County Museum of Art & the Metropolitan Museum of Art ISBN 0-87587-041-4. PMC 15504480. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  15. ↑ Cohen, Joshua I.. (2017-04-03). «Fauve Masks: Rethinking Modern “Primitivist” Uses of African and Oceanic Art, 1905–8» The Art Bulletin 99 (2): 136–165.  doi:10.1080/00043079.2017.1252241. ISSN 0004-3079. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).
  16. ↑ Sims, Lowery Stokes, author.. Wifredo Lam and the international avant-garde, 1947-1982. PMC 1045797775. (Noiz kontsultatua: 2020-08-07).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Primitibismo&oldid=9448990"(e)tik eskuratuta