Psikologia kliniko

Psikologia klinikoa^[1] psikologiaren adar bat da, eta osasun mentalean eta portaera egokitzailean eragina duten faktore guztiak ikertzeaz, ebaluatzeaz, diagnostikatzeaz, tratatzeaz eta prebenitzeaz arduratzen da, gizakiari ondoez subjektiboa eta sufrimendua eragin diezaioketen baldintzetan.

Psikologia klinikoak lehen mailako orientabide teoriko batzuk ditu: jokabide-terapia, terapia kognitiboa, psikoterapia psikodinamikoa, terapia humanista, terapia existentziala eta familia-terapia sistematikoa. Diziplina honetako praktika nagusiak nahasmendu psikologikoen eta psikoterapiaren diagnostikoa dira, baita ikerketa, irakaskuntza, kontsulta, auzitegi-medikuen testigantza eta programen garapena eta administrazioa ere.

Psikologia klinikoa psikiatriarekin nahas daiteke; izan ere, oro har, antzeko xedeak dituzte (adibidez, buru-nahasmenduak arintzea), baina alde nagusia da psikologo klinikoen oinarrizko prestakuntza psikologia dela (prozesu mentalak, nerbio-sistema eta giza jokabidea) eta psikiatrena medikuntza (giza gorputza), eta psikologia oinarrizko zientzia gisa erabiltzen duela. Bestalde, psikiatrek, medikuak direnez, legez baimena dute medikamentuak agintzeko eta diagnostikoak egiteko, azterketa osagarriak eta probak eskatzeko, baldin eta pazientearen sufrimenduaren sorburu gisa patologia ez-emozionala dutela susmatzen badute. Praktikan, psikologoek eta psikiatrek elkarrekin lan egiten dute diziplina anitzeko taldeetan, beste profesional batzuekin batera, hala nola erizainekin, terapeuta okupazionalekin eta gizarte-langileekin, pazienteei eragiten dieten arazo konplexuei diziplina anitzeko ikuspegia emateko.