Armada Gorriaren Frakzioa
| Armada Gorriaren Frakzioa | |
|---|---|
 | |
| Datuak | |
| Izen laburra | RAF |
| Mota | erakunde terrorista, armed non-state actor (en)  , urban guerrilla group (en) eta erakunde armatua |
| Herrialdea | Alemania eta Mendebaldeko Alemania |
| Ideologia | marxismo-leninismoa, Sozialismo iraultzailea eta Antiinperialismoa |
| Agintea | |
| Lehendakaria | Andreas Baader, Ulrike Meinhof, Gudrun Ensslin, Horst Mahler eta Jan-Carl Raspe (en) |
| Historia | |
| Sorrera | 1970 |
| Sortzailea | |
| Desagerpena | 1998ko apirilaren 20a |
Armada Gorriaren Frakzioa- alemanez: Rote Armee Fraktion-, sinpleki RAF edo Baader-Meinhof Taldea (kide nagusienen abizenengatik), Mendebaldeko Alemaniako talde armatu ezagun eta garrantzitsuenetarikoa izan zen, ezkerreko joera iraultzaile nabarmenekoa. Erakunde fokistatzat hartzen da, ikuspegi marxista batekin.
Erakunde armatu hau 1970ean sortu zen, eta 1993ra arte burutu zituen ekintzak. Hego Amerikako hiriko gerrillen moduko erresistentzia talde armatua izan nahi zuen, Uruguaiko Tupamaroen antzera. Gerrillen guda Estatu Batuen inperialismoaren, kapitalismoaren eta sistemaren aurkako askapen borroka internazional moduan ulertzen zuten.
Talde honen ibilbide militarrean, 1977ko udazkena bereziki azpimarragarria da, RAFen ekinbide armatuaren gogortasunak estatu-krisi bat sorrarazi baitzuen Mendebaldeko Alemanian, Alemaniar Udazkena izenarekin ezagun egin zena. RAFek 1998an disolbatu zuen bere burua ofizialki, nahiz eta ordurako bost urte zeramatzan ekintza armaturik egin gabe. Ordura arteko borrokan, 34 lagun hil zituen eta, aldi berean, bere 20 militante galdu.
Izenaren jatorriak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1971n hartu zuten Rote Armee Fraktion izena, Japoniar Armada Gorria izeneko ezker politikoko talde paramilitar baten izenean inspiratuta; Sobietar Armada Gorria izenetik ere etor daiteke eta hortik hartuko du ikurra (Izar Gorria). Sarritan, gaztelaniara "facción del ejército rojo" itzulpena egin zaio[1], baina Fraktion da alemanierazko hitza (frakzio) eta ezkerreko erakundeek marxismoaren borroka globalarekin zuten lotura adierazteko erabilia izan zen.
Historia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Aurrekariak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
.jpg)
Aurrekariak 1960ko hamarkada amaierako ikasle protestetan aurki ditzakegu, legebiltzarrari aurre egingo zion oposizioa osatuz (Außerparlamentarische Opposition, APO). 1967ko ekainaren 2an, Alemanian, protestak iskanbila bilakatu ziren Irango Muhammad Reza Shah Pahlavik momentu hartan hiri zatitua zen Mendebaldeko Berlin bisitatu zuenean. Irandar erbesteratuek protesta bortitzak egin zituzten egun hartan eta alemaniar ikasleek haiekin bat egin zuten. Sha Berlingo operara joan zen eta, funtzioaren ondorengo gertaeretan, poliziak buruan emandako tiro batek Benno Ohnesorg alemaniar ikaslea hil egin zuen.
Poliziak erabilitako bortizkeriaren aurka eta Vietnamgo Gerrari muzin egin nahian, Thorwald Proll, Horst Söhnlein, Gudrun Ensslin eta Andreas Baader elkartu egin ziren eta hainbat denda erre egin zituzten. 1968ko apirilaren 2an, atxilotu egin zituzten eta, epaiak iraun zuen bitartean, Ulrike Meinhof kazetariak hainbat artikulu argitaratu zituen Konkret deituriko aldizkari politikoan.
Bitartean, 1968ko apirilaren 11n, Rudi Dutschke-k (Rudi Gorria, prentsa sentsazionalistaren arabera) ikasle protestetako buruzagi intelektualak bala-zauri bat jasan zuen buruan eta larri zaurituta geratu zen. Lortu zuen ekintzailetza politikora itzultzea, baina 1979an hil egingo zen zauriaren ondorioz. Erasotzailea Josef Bachmann izan zen, antikomunista. Ikasleek Bild-Zeitung egunkari sentsazionalistari egotzi zioten errua, Geldiarazi Dutschke! erako titularrak argitaratu zituelako. Hori zela-eta, prentsa kontserbatzailea —Axel Springer korporazioa, bereziki, Bild-Zeitung editatzen zuena— ezkerreko protestanteen jomuga berri bilakatu zen. Meinhof-ek horrela esan zuen:
| « | Inork auto bati su emanez gero, irain kriminal bat da. Inork ehun autori su emanez gero, ekintza politiko bat da. | » |
RAF-ren sorrera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Sutearen epaiketaren ondoren, Baaeder eta Ensslin-ek ezkutatzea lortu zuten[3], baina, 1970eko apirilean, Baaeder, dokumentazio faltsuak gainean eta lapurtutako autoa gidatzen zihoala-eta, atxilotu egin zuten eta berriro epaileen aurrera joan beharrean izan zen. Hori gutxi balitz, baldintzapeko askatasuna ere bertan behera utzi zioten eta 4 urtetako kartzela-zigorra jasan beharrean izango zela zirudien.
Ulrike Meinhofen bidez, kolektiboak elkarrizketa eskatu zion Baaderri, gizarteko gertaeraz idatzi nahi zutelako. Alemaniar tribunalak baietza eman zion eta, 1970eko maiatzaren 14an, saioak hasi ziren Berlingo Dahlemgo Gai Sozialen Alemaniar Institutuan. Goiz hartan, Gudrun Ensslin, Irene Goergens, Ingrid Schubert eta Peter Homannek osatutako komando armatua institutuan sartu zen eta larri zauritu zuen George Linke zaindaria. Lehiotik salto egin eta Astrid Proll zain zegoen lapurtutako Alfa Romeon egin zuten ihes. Une horretatik aurrera, Baader-Meinhof-Bande izena ematen hasi zitzaizkien.
Urte bereko ekainaren 8an, Horst Mahler abokatua, Hans-Jurgen Bäcker, Monika Berberich, Brigitte Asdonk, Manfred Grashof eta Petra Schelmek osatutako taldea Ekialdeko Alemaniatik abiatu eta Beiruterantz joan zen, Ammango (Jordania) Al Fatah-en entrenamendu-esparru batera. Ekainaren 21ean, bigarren talde bat iritsi zen, Baader, Ensslin, Irene Georgens, Ingrid Schubert, Peter Homann eta Meinhof eta leku berean trebatu ziren, baina, azkenean, arauak eta diziplina ez zutela jarraitzen eta, palestinar gerrilarien entrenamendu-esparruetatik bota egin zituzten.
Mendebaldeko Alemaniara itzuli zirenean, borroka antiinperialistari ekin zioten: dirua eta armak eskuratu ahal izateko bankuak sakeatu, AEBetako militar eraikuntzei, poliziei eta Axel Springer egunkariari erasoak egin edo epaile bat hiltzen saiatu.
Meinhofek idatzitako agiri batean erabili zuten lehenengoz RAF izena izar gorriaren ondoan eta Heckler & Koch MP5 metrailadorea. Ikerketa sakon baten ondoren, 1972ko ekainean, Baader, Ensslin, Meinhof, Holger Meins eta Jan-Carl Raspe atxilo hartu zituzten[4][3].
Stammheimgo epaiketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Horretarako eraiki berri zuten Stammheimeko segurtasun maximoko kartzelan sartu zituzten RAFeko (Rote Armee Fraktion) kideak, isolatutako ziegatan, elkar harremanik izateko aukerarik gabe eta familiekin bi astez behin ikusteko aukera zutelarik. Baina, horrela ere, Ensslinek informazio zirkuitu bat diseinatu zuen, kide bakoitzak goitizen bat, abokatuekin gurutzatzen zituzten gutunak izango ziren haien harreman bidea.
Kartzelako baldintza txarrak zirela-eta, koordinatutako gose-greba katea hasi zuten; azkenean, ordea, indarra erabiliz elikatu zituzten. Hala ere, 1974ko azaroaren 9an, Meins hil egin zen -1,86 m-ko garaiera zuen eta 39 kg besterik ez zituen pisatzen-. Hainbat protesta publikoren ondoren, gainerako kideen baldintzek hobera egin zuten.
Une horretan sortu zen RAF-en bigarren belaunaldia, Siegfried Haag-en ingurukoak eta kartzelan zeudenekin harremanik ez zutenak. Garbi geratu zen hori 1975eko otsailaren 27an Alemaniako Batasun Demokrata Kristauko kide eta Berlingo hautagai zen Peter Lorenz bahitu zutenean. Ekainaren 2ko mugimendua deritzoneko kideek egin zuten eta Gabriele Krocher Tiedemann bezalako RAFeko hainbat atxilotutako kideen askatasuna eskatzeko xedean egin zuten. Inork ez zuen hilketa salaketarik eta estatuak men egin zien eskaerei, atxilotuak libratuz (Geroxeago, Lorenz bera ere bai).
Behin aske, talde hau izango zen RAF elikatuko zuena. 1975eko apirilaren 25ean, RAFeko Holger Meins komandoak Alemaniako Enbaxadari eginiko erasoa bideratu zuen zuen Suedian eta Hanna Krabbe, Bernard Rössner, Siegfried Hausner, Karl-Heinz Dellwo, Ulrich Wessel eta Lutz Taufer han parte hartu zuten terroristak. Alemaniar gobernuko kantzelari zen Helmut Schmidtek ezezkoa eman zienean, bi bahituak hil egin zituzten eta, horrez gain, jende gehiago ere hil zen han, eraikuntzan ezarritako lehergailuek eztanda egin zutenean.
1975eko maiatzaren 21ean, Baader, Ensslin, Meinhof eta Rasperen aurkako Stammheimen epaiketa deiturikoari eman zitzaion hasiera. Alemaniako legebiltzarrak tentsio handiko epaiketa izango zela uste zuen eta kode penala aldatu berria zuen horri aurre egin nahian. Horren arabera, bigarren belaunaldiko aktibistekin lotura izan zezaketen abokatuen ekinari ekidin zion.
Geroago etorri zen, 1975eko abenduaren 21ean, LPEEren (Lurralde Petrolio Esportatzaileen Erakundea) aurkako erasoa; Ilich Ramírezek, hau da, Carlosek, lideratutako taldean Hans Joachim Klein eta Gabrielle Krocher Tiedemann ere bazihoazen eta 3 hilketa eragin zituzten, 42 pertsona bahitu ondoren -tartean, kide ziren herrietako hainbat ministro-.
1976ko maiatzaren 9an, Ulrike Meinhof hilik aurkitu zuten bere ziegan, eskuoihal batekin urkatua. Lehenengo ikerketek bere buruaz beste egin zuela esan zuen, baina asko izan ziren ez zutenak hori sinetsi. Bigarren autoptsia batek semena aurkitu zuen emakumearen azpiko arropan eta izterretan urradurak zituen, bortxaketa baten aukerari atea zabalduz. Bazen, gainontzeko taldekideetatik apartatu zutenean, ezin hori jasan eta, Ulrike Meinhofek bere buruaz beste egin zuela esaten zuena ere.
Epaiketaren garaian, ekintza gehiago ere izan zen; besteak beste, 1977ko apirilaren 7an, Günther Sonnenberg eta Stefan Wisniewskik osatutako RAF-eko Ulrike Meinhof komandoak Siegfried Buback fiskal federala eta bere eskolta eta txoferra hil zituen; semaforoan autoa zain zegoen bitartean, motoz gerturatu eta tiro egin zien.
Azkenean, 1977ko apirilaren 28an, 192 egun pasa eta gero, epaileak errudun aurkitu zituen bizirik zirauten 3 salatuak eta hilketak, hilketa saiakerak eta erakunde terrorista bateko kide izatea egotzi zizkien, biziarteko kartzela-zigorra bete behar izango zutelarik.
Alemaniar Udazkena[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1977ko uztailaren 30ean, bahiketa saiakera batean, Dresdner Bankeko presidenten zen Jürgen Ponto hil zuten. Brigitte Mohnhaupt, Christian Klar eta Susanne Albrecht tartean ziren, azken hau, Pontoren besoetakoa zelarik.
Ondoren, 1977ko irailaren 5ean, Alemaniar Industrien Elkarteko presidentea zen Hanns Martin Schleyer nazi ohia eta SS-ko ofiziala izandakoa bahitu zuten. Ume-kotxea agertu zen bat-batean autoaren aurrean eta txoferrak geratu beharra izan zuen[4]. Hain azkar gertatu zen dena, atzean zetorren eskoltak ezin izan zuela gauza bera egin eta Schleyerren autoarekin talka egin zuen. 5 maskaratuk egin zien tiro poliziei eta txoferrari eta enpresaria eraman zuten. Gobernu Federalari bidalitako gutunak 11 atxilotuen askatasuna eskatzen zuen, Stammheimeko epaiketakoak tartean. Krisi-kabinetea bildu zen Bonnen, Helmut Schmidt kantzelaria buru eta ez zuten amore eman nahi izan, luzatzeko aitzakiak baizik, poliziak Schleyer aurkitu ahal izateko beta izan zedin. Aldi berean, Stammheimeko atxilotuak isolatu zituzten erabat eta gobernuko funtzionarien edo presondegiko agintarien bisitak besterik ezin izan zituzten jaso.
Krisia luzatu egin zen, hilabetea baino gehiago eta, bitartean, Bundeskriminalamt-ek (Ikerketa Kriminalerako Bulego Federala) inoiz izandako sarekada handiena egin zuen. 1977ko urriaren 13an, arazoak okerrera egin zuen, Palma Mallorcakoatik Frankfurt am Mainera zihoan Lufthansaren LH 181 hegaldia bahitu zutenean. Arabiar talde bat abioiaren jabe egin zen eta buruzagiak bere burua aurkeztu zuen bidaiarien aurrean; Mahmud kapitaina zen, gerora Zohair Youssef Akache zela jakin zena. Abioiak Erroman hartu zuen lur hornitzeko xedean eta bahitzaileek Schleyer-en harrapatzaileek egindako eskakizun berberak egin zituzten, Turkian preso zeuden 2 palestinarren askatasuna eta 15 milioi dolarreko multzoa erantsiz. Baina, oraingoan ere, krisi kabineteak uko egin zion eskaerari. Bahitutako hegazkina Dubaira (Arabiar Emirerri Batuak) joan zen, Txiprera lehenengo eta Omanera gero. Han, bahitzaileek hegazkineko kapitaina zen Jürgen Schumann epaitu zuten eta, laguntzeko grina handirik ez ziotenez ikusten, heriotza esleitu zioten. Urriaren 16a zen. Hegazkina berriro aireratu zen, orain Jürgen Vietor kopilotoaren agindupean, eta Muqdishorantz (Somalia) abiatu zen.
Schmidten ministro ohia zen Hans-Jürgen Wischnewski Bonnetik atera zen misio sekretuan eta alemaniar poliziaren eliteko unitatea gidatuko zuen. Urriaren 18ko goizeko bostetan, hegazkian hartzea lortu zuten 7 minutu besterik iraun ez zuen erasoan. 4 bahitzaileek jasan zituzten tiroak eta haietako 3 une berean hil. Bidaiariak, berriz, ez ziren larri zaurituta irten eta Wischnewskik Schmidti telefonoz deitu ahal izan zion operazioaren arrakastaz informatzeko. Orduerdi bat geroago, alemaniar irratiak erreskatearen xehetasunak eman zituen eta Stammheimeko atxilotuek ezkutuan zeukaten irratian entzun ahal izan zituzten albisteak. Gau horretan, Baader hilik aurkitu zuten, buruan tiroa. Ensslin, berriz, ziegan zegoen urkatuta eta Raspe ospitalera eraman behar izan zuten, hura ere tiroz, eta hurrengo egunean hil zen. Irmgard Möller ere zaurituta zegoen, baina bizirik atera zen eta, 1994an, askatu zuten.
Ikerketen arabera, taldean erabakitako suizidioak ziren, baina, berriro ere, asko izan ziren ez zutenak bertsio ofiziala sinetsi. Nola zeukan Baaderrek pistola segurtasun handiko ziega batean? Irmgard Möllerrek, berriz, 4 labankada zeuzkan bihotzaren ondoan eta zaila zen berak bere buruari hori eragitea. Baina, bazirudien orain ere abokatuek ardura asko izan zutela honetan denetan eta bide horretatik sartu zirela armak. Möller izan zen biziraun zuen taldekide bakarra eta, gero esan zuenez, alemaniar gobernuak antolatutako exekuzioak izan ziren heriotza haiek. Egia esan, benetako zailtasuna du bakoitza bere ziegan isolatuta zeudenek suizidio kolektibo hori gauzatzeko aukera izatea.
Hurrengo egunean, 1977ko urriaren 19an, bahitzaileek Schleyer exekutatu zutela iragarri zuten[4].
1977ko udazkeneko gertaerak, beharbada Alemaniak Bigarren Mundu Gerratik jasandako jazoera kriminal eta politiko handiena, Der Deutsche Herbst (Alemaniar Udazkena) izenez ezagutzen dira maiz.
Heinrich Breloer-ek idatzitako eta Todespiel (Heriotzaren jokoa) izeneko telesail labur batek gertakizunen kontaketa zehatza ematen du, gaur egun berreraiki daitezkeen neurrian.
RAF-en ekintzen kronologia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
1970ko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Data | Lekua | Ekintza | Oharra |
|---|---|---|---|
| 1970eko maiatzaren 14a | Mendebaldeko Berlin | Komando armatu batek Andreas Baader askatu zuen | Zauritu 1 |
| 1970eko irailaren 29a | Mendebaldeko Berlin | RAF-eko komando armatuek 3 banketxeri egin zioten eraso, aldi berean. | Lortu zutena: 217.468 marko alemaniar |
| 1970eko urriaren 8a | Mendebaldeko Berlin | Horst Mahler, Ingrid Schubert, Monika Berberich, Brigitte Asdonk eta Irene Goergens atxilotu zituzten eta pistola, lehergailu, Molotov koktelak, autoen plakak eta dokumentazio faltsua harrapatu zieten. RAF-en lehen atxilotuak ziren. | RAF-eko 5 kide atxilotu |
| 1970eko azaroaren 15a | Frankfurt am Main | Ulrike Meinhof, Alí Jansen eta Karl-Heinz Ruhlandek Frankfurt am Main inguruan dagoen Langgönseko egoitzari eraso egin zioten eta 166 NAN txuri, zigilu ofizialak eta pasaporte berrien pakete oso bat eskuratu zuten. | Dokumentazioa faltsifikatzeko materiala lapurtu zuten |
| 1971ko urtarrilaren 15a | Kassel | RAF-eko komando armatuek 2 banketxeri eraso egin zieten, aldi berean | Eskuratu zutena: 114.715 marko alemaniar |
| 1971ko uztailaren 15a | Hamburgo | Polizia-kontrol batetik alde egin eta gero, Petra Schelm hil zen poliziarekin izandako tiroketa batean. Bere kidea zen Werner Hoppe atxilotu egin zuten. Schelm izan zen hil zen RAF-eko lehen militantea. | 1 polizia zaurituta |
| 1971ko irailaren 25a | Friburgo | Holger Meins eta Margrit Schillerrek istripua izan zuten lapurtutako autoan Friburgoera doan autopistan; 2 poliziek lagundu nahi izan zien eta eraso egin zien tiroz, larri zaurituta geratu zirelarik. RAF-eko kideek alde egitea lortu zuten. | 2 polizia zauritu |
| 1971ko urriaren 22a | Hamburgo | RAF-eko kideekin izandako tiroketan, Norbert Schmid polizia hil zen. | 1 polizia hilik |
| 1971ko abenduaren 22a | Kaiserslautern | Bankuari eraso, 134.000 marko lortu zituztelarik. | 1 polizia hilik |
| 1972ko maiatzaren 11a | Frankfurt am Main | RAF-en Maiatzeko erasoaren hasiera. Petra Schelm komandoak bonba jarri zuen Alemaniako estatubatuar kuarten handienean. | 1 hilik eta 13 zauritu |
| 1972ko maiatzaren 12a | Augsburgo eta Munich | RAF-eko Thomas Weisbecker komandoak eraso egin zion Municheko komisaldegi bati eta Augsburgoko beste bati. Irmgard Möller eta Angela Luther ziren parte hartu zuten kideak. | 17 zauritu |
| 1972ko maiatzaren 15a | Karlsruhe | Epaile bati ezarritako bonbak gidaria zen emaztea zauritu zuen larriki. RAF-eko Manfred Grashof komandoak izan zuen haren ardura. | 1 zauritu |
| 1972ko maiatzaren 19a | Hamburgo | Bild egunkari sentsazionalistaren editoriala zen Springer Verlagen inprentei eraso; RAF-eko Ekainaren 2 komandoak hartu zuen haren ardura. Telefono dei ugari jaso bazuten ere, eraikuntza ez zuten hustu. | 38 zauritu |
| 1972ko maiatzaren 24a | Heidelberg | Europako AEBren koartel orokarrari eginiko atentatua; 15 de julio" de la RAF-eko Uztailaren 15 komandoak hartu zuen haren ardura. Data honek Petra Schelmen heriotzari egiten dio aipamena. Ekintza honetan, Angela Lutherrek hartu zuen parte. | 3 hildako eta 5 zauritu |
| 1975eko apirilaren 25a | Wittlicheko kartzela | Holger Meins hil zen, gose-greban egon ondoren | |
| 1975eko apirilaren 25a | Stockholm | RAF-eko Holger Meins komandoak alemaniar enbaxada okupatu zuen eta RAF-eko preso guztien askatasuna eskatu zuten. Bahitutako 2 hil zituzten eta poliziak, berriz, komandoko beste 2 hil zituen. | 4 hildako |
| 1976ko maiatzaren 7a | Sprendlingen, Offenbach-eko distritoa | RAF-eko kide ezezagun batek Fritz Sippel polizia hil zuen. | 1 hildako |
| 1977ko apirilaren 7a | Karlsruhe | Siegfried Buback fiskal orokorra hil zuten, eskolta eta txoferrarekin batera. Comando de la compuesto Günther Sonnenberg eta Stefan Wisniewskik osatutako RAF-eko komandoak motoz gauzatu zuten fiskalaren autoaren metrailatzea. | 3 hildako |
| 1977ko uztailaren 30a | Oberursel (Taunus) | Helburua bahitzea bazen ere, Dresdner Bank bankuko presidentea zen Jürgen Ponto hil zuten. Susanne Albrecht komandoak hartu zuen haren ardura eta Susanne Albrecht, Brigitte Mohnhaupt eta Christian Klar identifikatu zituzten. | 1 hildako |
| 1977ko abuztuaren 25a | Karlsruhe | Suziriz eginiko eraso batek porrot egin zuen. Fiskaltzari nahi zioten eraso. | |
| 1977ko irailaren 5a urriaren 18a |
Kolonia (Alemania) eta Mulhouse (Alsazia) | Alemaniar Udazkenean, alemaniar patronalaren buruzagi zen Hanns Martin Schleyer bahitu zuten, 4 bizkarzainak tirokatuz. Egun asko eman zituzten, kartzelako kideak ez bazituzten akdatzen, hil egingo zutela mehatxatuz.
|
12 hildako, polizia, zibil eta RAF-eko kide artean. |
| 1977ko irailaren 22a | Utrecht | RAF-eko kideek Arie Kranenburg polizia herbeherearra hil zuten. | 1 hildako |
| 1977ko azaroaren 12a | Munich | RAF-eko Ingrid Schubert terrorista urkatuta agertu zen bere ziegan. | |
| 1978ko irailaren 24a | Dortmund | RAF-eko Michael Knoll eta Angelika Speitel hartu zituzten preso, tiroa praktikatzen ari zirenean eta Werner Lotzek, berriz, ihes egitea lortu zuen. Hans-Wilhelm Hansen polizia hil zuten eta Michael Knoll handik 2 astera hilko zen, zaurien ondorioz. | 1 hildako |
| 1978 azaroaren 1a | Kerkrade, Holanda | Ilegalki herbeherear muga pasa nahian zebiltzenean, RAF-eko kide ziren Rolf Heißler eta Adelheid Schulzek aduana funtzuionariei egin zien tiro eta Dionysius de Jong eta Johannes Goemans hil zituzten. | 2 hildako |
| 1979ko martxoaren 19a | Darmstadt | Bankuari eraso eta 49.000 marko alemaniar lortu | |
| 1979ko apirilaren 17 | Nurenberg | Banku bati eraso eta 200.000 marko alemaniar lortu | |
| 1979ko ekainaren 25a | Casteau, Belgika | NATOko komandante gorena zen Alexander Haig jenerala hiltzen saiatu ziren. Werner Lotze eta Rolf Clemens Wagnerrek osatutako RAF-eko Andreas Baader komandoak hartu zuen haren ardura. | |
| 1979ko azaroaren 19a | Zürich, Suitza | Banku bati eraso eta 473.000 suitzar franko lortu. Tiroketan bidean zihoan bat hil zuten eta 2 polizia eta beste pertsona bat zauritu zituzten. | 1 hildako, 3 zauritu |
1980ko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Data | Lekua | Ekintza | Oharra |
|---|---|---|---|
| 1981eko abuztuaren 31 | Ramstein | Europako Ameriketako Estatu Batuetako Aire Armadaren koartel orokorrari erasoa. | 17 zauritu |
| 1981eko irailaren 15a | Heidelberg | NATOre estatubatuar indarren komandante gorena zen Frederik Kroesen jenerala hiltzen saiatu ziren, baina ez zuten lortu. RAF-eko Gudrun Ensslin komandoak hartu zuen haren ardura eta, Brigitte Mohnhaupt eta Christian Klar kideek RPG-7 jaurtigailuak erabili zituzten horretarako. | 4 zauritu |
| 1982ko irailaren 15a | Bochum | Bochumeko aurrezkikutxari erasoa. | |
| 1984ko martxoaren 15a | Würzburg | Banku bati erasoa, 171.000 marko alemaniar lortuz | |
| 1985eko otsailaren 1a | Gauting | Industria Aeroespazial Alemaniarraren presidente zen Ernst Zimmermann hil zuten. Patsy O´hara komandoak hartu zuen ardura eta, alargunak RAF-eko Werner Lotze eta Barbara Meyer identifikatu zituen. | 1 hildako |
| 1985eko abuztuaren 8a | Wiesbaden | RAF-ek Edward Pimental soldadu estatubatuarra hil zuen eta bere segurtasun pasea lortu zuen. | 1 hildako |
| 1985eko abuztuaren 8a | Frankfurt am Main | Rhein-Maineko ipar-amerikar basean atentatua. RAF-eko George Jackson komandoa eta Action Directe frantses bandak hartu zuten ardura. Terroristek Edward Pimentalek identifikazio txartela erabili zuten. | 2 hildako eta 11 zauritu |
| 1986ko uztailaren 9a | Straßlach (Munich) | Siemenseko presidentea zen Karl Heinz Beckurts hil zuten eta bere txoferra ere bai. Mara Cagol komandoak hartu zuen ardura. | 2 hildako |
| 1986ko uztailaren 9a | Immenstaad am Bodensee | Erasoa Dornier-Werkeko egoitzari. | |
| 1986ko urriaren 10a | Bonn | Ingrid Schubert komandoak Kanpo Arazoetako Ministeritzako Idazkariordea zen Gerold von Braunmühl hil zuen. | 1 hildako |
| 1988ko irailaren 20a | Bonn | Gaizki atera bazitzaion ere, Khaled Aker komandoa Finantza Ministeritzako Idazkaria zen Hans Tietmeyerri eraso egiten saiatu zen. | 1 zauritu arin |
| 1989ko azaroaren 30a | Bad Homburg | Bonbaz eraso zioten Deutsche Bankeko presidentea zen Alfred Herrhauseni. Wolfgang Beer komandoak hartu zuen haren ardura eta, gero, RAF-eko kide ziren Andrea Klump eta Christoph Seidler identifikatu zituzten. | 1 hildako, 1 zauritu |
1990eko hamarkada[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Data | Lekua | Ekintza | Nota |
|---|---|---|---|
| 1990eko uztailaren 27a | Bonn | Alemaniako Barne Ministeritza Federalaren Idazkaria zen Hans Neusel asasinatzen saiatu ziren, baina ez zuten lortu. RAF-eko José Manuel Sevillano komandoak izan zuen ardura. Neusel zauritu zuten, baina larritasunik gabe. | 1 zauritu |
| 1991ko otsailaren 13a | Bonn | RAF-eko Vincenzo Spano komandoak AEB-etako enbaxadari egin zion eraso, Golkoko Gerragatik protestan. Otsailaren 24an, beste komunikatu batek Ciro Rizatto komandoari eman zion ardura. | Kalte materialak |
| 1991ko apirilaren 1a | Düsseldorf | Detlev Karsten Rohwedder erail zuten bere etxean. RAF-eko Ulrich Wessel komandoak izan zuen ardura. Rohwedderrek Treuhandanstalten ardura zuen, Ekialdeko Alemania Mendebaldeko Alemanian uztartzen saiatzen zen erakundea. | 1 hildako |
| 1993ko martxoaren 27a | Weiterstadt | Katharina Hammerschmidt komandoak sekulako atentatua egin zion eraikitzen ari ziren Weiterstadeko kartzelari. Bonbak eraikuntza larri ukituta utzi zuen, 60 bat milioi eurotan baloratutako kalteak eraginez. 2007ko urrian, poliziak 4 partaideetako 3 identifikatzea lortu zuen: Daniela Kette, Burkhard Garweg eta Ernst-Volker Staub. Oraindik bila dabiltza[5]. | Kalte materialak |
| 1993ko ekainaren 27 | Bad Kleinen | Michael Newrzella polizia hil zuten tiroz eta RAF-eko Wolfgang Grams ere hilik gertatu zen. Birgit Hogefeld militantea atxilo hartu zuten. | 1 hildako |
| 1998ko apirilaren 20a | Reuters | RAF-en azken komunikatua. Banda ofizialki deseginda geratu zen. |
Isla zineman[aldatu | aldatu iturburu kodea]
2009ko martxoaren 13an, Der Baader Meinhof Komplex filma estreinatu zuten, Uli Edel zuzendari alemaniarrarena.
Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ (Gaztelaniaz)http://www.diariovasco.com/20090319/cultura/generation-20090319.html
- ↑ (Gaztelaniaz)https://www.intercuba.net/wiki/articles/f/r/a/Fracci%C3%B3n_del_Ej%C3%A9rcito_Rojo_590c.html[Betiko hautsitako esteka]
- ↑ a b http://elpais.com/diario/2007/09/17/internacional/1189980010_850215.html
- ↑ a b c (Gaztelaniaz)http://news.bbc.co.uk/hi/spanish/misc/newsid_6353000/6353367.stm
- ↑ (Gaztelaniaz)http://www.elcorreo.com/bizkaia/internacional/union-europea/201601/20/alemania-reabre-caza-captura-20160120001413.html
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
| Autoritate kontrola |
|
|---|
Datuak: Q102734
Multimedia: Red Army Faction / Q102734