Westward the Women

Wikipedia, Entziklopedia askea
Westward the Women
Jatorria
Argitaratze-data1951
IzenburuaWestward the Women
Jatorrizko hizkuntzaingelesa
Jatorrizko herrialdeaAmeriketako Estatu Batuak
Ezaugarriak
Genero artistikoaWesterna eta ekintza-filma
Iraupena118 minutu
Koloreazuri-beltzekoa
Zuzendaritza eta gidoia
Zuzendaria(k)William A. Wellman
Gidoigilea(k)Charles Schnee
Frank Capra

Antzezlea(k)
Robert Taylor
Denise Darcel
John McIntire
Hope Emerson
Mary Murphy
Chubby Johnson
Julie Bishop (en) Itzuli
Terry Wilson
Renata Vanni (en) Itzuli
Ted Adams
Claire Carleton
Kathleen O'Malley






[[Kategoria:Julie Bishop (en) Itzuli antzeztutako filmak]]

[[Kategoria:Renata Vanni (en) Itzuli antzeztutako filmak]]


Ekoizpena
EkoizleaDore Schary
Konpainia ekoizleaMetro-Goldwyn-Mayer
EdizioaJames E. Newcom (en) Itzuli
Ekoizpen-diseinatzaileaDaniel B. Cathcart (en) Itzuli
Bestelako lanak
MusikagileaJeff Alexander (en) Itzuli
Argazki-zuzendariaWilliam C. Mellor (en) Itzuli
Jantzi-diseinatzaileaWalter Plunkett (en) Itzuli
Fikzioa
Kontakizunaren tokiaChicago

IMDB: tt0044205 Filmaffinity: 280923 Allocine: 46849 Rottentomatoes: m/westward_the_women Allmovie: v116355 TCM: 95389 Edit the value on Wikidata

 

Westward the Women, (euskaraz "Emakumeak mendebalderantz" izan daitekeena) Frantzian, Convoi de femmes eta Espainian, Caravana de mujeres, 1951ko western filma da, William A. Wellmanek zuzendua, eta Robert Taylor, Denise Darcel eta John McIntire ditu protagonista.

Argumentua[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Oharra: Atal honek istorio osoa edo amaiera argitzen du.

"Crossing the Mississippi on the Ice" (C. C. A. Christensen c. 1878). Mendebalderantz abiatzen ziren karabana taldeen margolana.

1851n, Roy Whitmanek Whitman haranean bizi diren gizon bakartiak alde egitea saihestu egin nahi du eta konpontzeko, Kaliforniako mendebaldera emakume errespetagarriak ekartzea erabaki du, gizon horiekin ezkontzeko. Royk eskarmentua duen arren, Buck Wyatt karabanen bidaiekiko eszeptikoa den gidari aditua kontratatu du Kaliforniako bidean karabana talde bat gidatzeko. Chicagon, 138 "emakume on" biltzen ditu Royk, nahiz eta Buckek esaten dien emakumeei herenak ez duela bidaia gaindituko. Askotariko emakumeek izena ematen duten bidaia egiteko: Patience (New Bedfordeko adineko alarguna) Rose Meyers-era (etorkizun hobearen bila dabilen emakume haurdun eta ezkongabea). Emakumeek erakusketa-taula batean pilatuta dauden dagerrotipoz egindako argazkien artean, bere bikotekidea izango dena hautatzen dute. Tartean, bi korista daude, Fifi Danon eta Laurie Smith. Beraiek bezala jantzita duden beste emakume batzuk atzera botatzen dituztela ikusita, bat-batean aldatu dute beren arropa deigarria eta Roy eta Buck-engana aurkezteko. Ez dute Whitmanen erabateko oniritzia jasotzen baina hala ere, ziur dago aldatu egin nahi dutela. Onartu egin ditu, eta guztira 140 emakume abiatzen dira Whitman haranera.

Royk eta Buckek Missouriko St. Josephera eraman dituzte emakumeak. Han, mendebaldera joateko karabanak, zaldiak eta mandoak zain daude, Buckek kontratatutako 15 peoirekin batera. Ito, gizon japoniar bat, Buck limurtu du sukaldari gisa har dezan.' Hasi aurretik, Buckek gizonei eta emakumeei ohartarazten die elkarrengandik urrun egon daitezela, arazo erromantikoek ondoratutako karabana bidaiak ikusi baititu. Eskarmentua duten lau emakumek abereak lotzen diren eta karabanak gidatzen erakusten diete gainerakoei. Astebete entrenatu ondoren, taldea mendebalderantz abiatzen da.

Laurie bortxatu zuen gizon bat exekutatu du Buckek bidaian. Ondorioz, peoiak, bi izan ezik, alde egiten dute gauean, zortzi emakume haiekin joanda. Horrek bakarrik utzi ditu Buck, Roy, Ito eta Sid Cutler, Roserekin maitemindu baita.'Royk erabaki du itzuli egin behar dutela, baina bide erdia egin dutenez, Buckek uste du emakumeek "gizon baten lana egin" dezaketela eta bidaia amaitu. Bere burua defendatzeko tiro nola egiten den irakasten die. Tony Moroni gaztea, taldeko haur bakarra, ustekabean armekin entrenatzen ari direnean. Ama alargunak (italieraz bakarrik hitz egiten duena) ez du semearen hilobitik atera nahi, Buckek jo egin du, lotu du, eta Patience eta Rosen karabanan jarri du bere buruaz beste egin ez dezan. Bidaiak aurrera jarraitzen du.

Emakumeek zailtasunak eta arriskuak dituzte, besteak beste, behien uxaldiak eta jaitsiera arriskutsu bat bidezidor harritsu batean, non emakume bat hiltzen den. Eraso indiar batek Roy, Sid eta sei emakumeren bizitza eramaten ditu. Euri batek ibaiaren bazterra astintzen duenean, Danon eta Laurieren gurdia uretan murgiltzen dira eta Laurie ito egiten da. Pixkanaka, Danon Buckek emakumeenganako, oro har, eta harenganako, bereziki, duen jarrera aldatzen du. Neska eta Buck maitemindu egin dira.'

Basamortuaren ertzean, karabanak arintzeko agindu du Buckek, atzean altzariak eta luxuzko arropa utzita. Hondarra zeharkatzen duten bitartean, Rose erditzen haur batez erditzen da.'

Bidaiaren amaieratik gertu, basamortua zeharkatu ondoren, laku txiki batera iritsi dira, Whitman haranaren mugan. Emakumeek ez dute harantzago joan nahi, harik eta Buckek arropa txukuna ekarri arte, beren senarren aurrean aurkezteko moduan egon daitezen. Buck hurbildu egin da eta gizonei esan die emakumeek arropa berria egiteko erabil dezaketen edozein material aurki dezatela.

Dotore jantzita, emakumeak hirian sartzen dira. Patience ohartarazten die gizonei emakumeek egingo dutela aukeraketa. andrea, italiar zitriko-hazle batekin elkartu da, eta gizon batek bere borondatez onartu ditu Rose eta haren umea. Gizonak eta emakumeak dantzan ari diren bitartean, bikote batzuk lerrokatu egin dira predikari batekin ezkontzeko. Itok Danon bultzatzen du bere harrotasuna irentsi eta Buckengana joateko. Buckek irteteko prestatzen ari dela uste du. Ilaran sartu dira ministroaren zain, Ito prozesuari begira dagoen bitartean.

Ezaugarri tekniko orokorrak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zeru horia filmean egin bezala , Wellmanek eszenaratze bereziki erraza erabiltzen du honetan, ikusizko baliabide deigarririk gabe eta argazki-iragazkiak kenduz, argi gardena, gogorra eta naturala uzteko. Gainera, ia erabat baztertu du soinu-banda. Izan ere, zinemagintzaren ikuspegitik deigarriena da soiltasun hori pantailaz jabetzen den unea eta karabanak bere unerik desesperatuenak bizi dituenean historiarekin bat egiten duen unea. Orduan, ezerk ez gaitu entretenitzen eta objektuak eta pertsonak gure fokoan daude erabat. Historiako pertsonaiekin enpatia senti dezagun bilatzen du zuzendariak eta horretarako, ezinbestekoa da haiek izatea gure arreta erakartzen dutenentzat. Horregatik, indiarrei ez zaie ia ikusten lehen hurbilketan, eta, horregatik, haien erasoa —Wellmaniako beste mekanismo klasiko bat— ez da aintzat hartzen, entzuten da, baina ez da ikusten. Erasoaren ondoren, ordea, banan-banan ikusten ditugu biktimak, plano ertainean, 1951rako zaharkitua egin zitekeen plano mota, baina duintasun zeremoniar eta primitibo hori gordetzen du, zinema mutuaren itxura duena, Wellman zuzendariaren filmografian ohiko erre den bezala[1].

Aktoreak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • Robert Taylor, Buck Wyatt bezala
  • Denise Darcel, Fifi Danon bezala
  • John McIntire, Roy E. Whitman bezala
  • Hope Emerson, Paciencia Hawley bezala
  • Julie Bishop, Laurie Smith bezala
  • Lenore Lonergan, Maggie O'Malley bezala
  • Henry Nakamura, Ito Yoshisuke Takeyoshi Gennosuke Kentaro bezala
  • Marilyn Erskine, Jean Johnson bezala
  • Beverly Dennis, Rose Meyers bezala
  • Renata Vanni, Moroni andrea bezala
  • Pat Conway, Sid Cutler bezala (krediturik gabea)
  • Guido Martufi, Antonio Moroni bezala (krediturik gabea)


Ekoizpena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Frank Caprak istorioaren kreditua jaso zuenean berak egin nahi zuen film hau; beti egin nahi izan zuen western bat, Gary Cooperrekin, ahal bazen, baina Paramountek ez zuen interesik. Wellmani aipatu zion ideia, eta hark galdetu zion ea saia zitekeen. Caprak baietz esan zion, eta Wellmanek MGMko Dore Scharyri aurkeztu zion; hari gustatu egin zitzaion kontzeptua eta oniritzia eman zion.

Filmaren DVDan dagoen dokumental batek dio Kane konderriko (Utah) hainbat lekutan filmatu zutela[2]. Johnson Canyon, The Gap, Paria eta Utahko Surprise Valleyn. Dokumentalak aipatzen du emakume-aktoreek lau zaldiko karabana bati tira egiten ikasi behar izan zutela.'

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. (Gaztelaniaz) «Caravana de mujeres (Westward the Women, William Wellman, 1951)» tren de sombras 2021-12-07 (Noiz kontsultatua: 2023-03-21).
  2. Filmaren DVDan gehitutako dokumentala. ASIN B007RKFXQW

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]