Zelulitisabakterioek larruazalean eragiten duten infekzioa da[1]. Larruazalaren erdiko geruzan du eragina, hau da, dermisean eta horren azpian kokatzen diren geruzak baita ere. Orokorrean, zelulitisa hanken beheko aldean du eragina. Hala ere, gorputzeko beste ataletan eman daiteke, hala nola; besoetan edota aurpegian. Bakterioek zaurien bitartez sar daitezke giza organismoetan eta orokorrean ez da pertsonen artean kutsatzen.
Fase berantiarretan sepsiaren sintomak agertu daitezke, hala nola, hipotentsioa eta takikardia. Hainbat atal, beheko gorputz adarra bereziki, sintoma antzekoak izan ditzakete.
Eragile ohikoenak Staphylococcus eta Streptococcus bakterioak dira.[3] Larruazalean hainbat bakterio aurki daitezke baina zauriak edota lesioan egoteak bakterio hauek larruazal barnean sartzeko eta hau infektatzeko aukera izango dute.
Larruazaleko gaixotasunak: larruazaleko zenbait gaixotasunek, hala nola, ekzemak edota herpesak larruazalean hausturak sortuk bakterioen sarrera erraztu dezakete.
Sistema immunologiko ahuldua: sistema immunologikoa ahultzen duten gaixotasunek, besteak beste, diabetesa, leuzemia edota HIESa giza organismoa infekzioekiko sentikorragoa bilakatzea eragiten dute. Zenbait farmakok ere sistema immunologikoa ahultzen dute.
Diabetesa duten pertsonek edota zirkulazio arazoak pairatzen dituztenek kontu handiago bat izan behar duten haien prebentzioari dagokionez larruazal lesio bat ekidin ahal izateko. [5]Hurrengo neurriak hartu beharko lirateke:
Krema edo ukendu babesle bat jarri, azaleko zaurietan nahikoa izan ohi da.
Zauria hesgailu batekin estali eta aldatu hesgailua, gutxienez, egunero.
Infekzio bat egon ahal delako adierazgarri bat dagoen edo ez behatu.
Azkenik, zelulitisa noizbait pairatu izan bada medikuak antibiotiko prebentiboak errezetatuko ditu, izan ere, behin gaixotasuna pairatuta berriro ere arriskua handia da.
Zelulitisaren diagnostikoan ematen den akats ohikoena dermatitisarena da, izan ere, diagnostiko okerra ekiditeko komenigarria da behaketa klinikoaz gain, zenbait ikerketa burutzea da, besteak beste, odol analisiak.
Odol analisietan batez ere, C proteinen gorakadak neurtu daitezke infekzio bakterianoen adierazle zehatzenak baitira. C proteina kopuru ohikoak aldiz, ez dira baliogarriak diagnostikoa burutzeko.
Normalean antibiotikoak errezetatzen dira, bakteria baten ondorioz sortutako infekzio bat baita.[6] Beharrezkoa baldin bada medikuak analgesikoak hartzea baimendu ditzake. Etxean gauden momentuan, infekzio gunea bihotzaren mailatik gora kokatzea gomendagarria da hantura gutxitzeko eta sendaketa prozesua errazteko.
Gehienetan oso sendaketa prozesu erraz bat da baina gerta daiteke ospitalean egun batzuk pasa behar izana. Hau hurrengo kasuetan ematen da:
Infekzioa oso gaixo egotea eragin duenean (sukar oso altua, goragaleak, presioa arterial arazoak... izatea).
Antibiotikoak hartu ostean infekzioa txarrera doanean.
Immunitate sistema ez duenean ondo funtzionatzen (minbizi edo HIES kasuetan, adibidez).
Batzuetan gerta daiteke infekzioa ehunaren sakoeneko geruzara hedatzea, horri fasziaren estaldura deritzo. Honen adibide, faszitis nekrosatzailea. Hala ere, kasu hau ez da batere ohikoa.[7]
