Etsaitasun
.jpg)
Etsaitasun, baita Areriotasun ere, psikologian, barneko ukapen edo arbuio sozial kolerikoa da. Etsaitasuna emozionalki kargatutako portaera oldarkor gisa ikusten da. Eguneroko hizkeran gehiago erabiltzen da haserrearen eta erasoaren sinonimo gisa.
George Kellyk garatutako eraikuntza pertsonalaren psikologiaren parte da. Honela definitu du: ebidentzia bat onartzeko ezezko kategorikoa. Etsaitasunezko gizabanako batek ez du bere iritzia berraztertu nahi, baizik eta mundua konbentzitu eta behartu nahi du bere pentsaerara egokitzeko, kostua edo ahalegina kontuan hartu gabe.[1]
Historikoki ehiztari-biltzaileentzat, tribu-talde txikitik kanpoko ezezagun bakoitza etsaitasun iturri potentziala zen. Era berean, Grezia arkaikoan, komunitate guztiak etsaitasun egoeran zeuden, ezkutuan edo agerian, beste komunitate guztiekin - abegikortasunaren eskubide eta betebeharrak pixkanaka apaldutako zerbait.[2] Etsaitasunaren eta abegikortasunaren bi poloen arteko tirabirak emozio indartsua izaten jarraitzen du XXI. mendean.[3]
Komunikazio ez-berbala[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Funtzionamendu mental automatikoak iradokitzen du giza etsaitasun-adierazle unibertsalen artean hortzak estutzea edo astintzea, ukabilak estutzea eta astintzea eta keinuak egitea. Desmond Morrisek oinen zanpaketa eta kolpea gehituko zituen.[4] Zeelanda Berriko Hakak etsaitasun zeinu ez-ahozkoen multzo erritualizatua adierazten du.
