Sindiko

Wikipedia, Entziklopedia askea
Ohialegileen sindikoak, Rembrandt, 1662.

Sindiko (syndicus; σύνδικος, sýndikos) lanbideak esanahi eta funtzio desberdinak ditu lurraldearen eta zuzenbidearen adarren arabera. Antzinako Erregimenean, biztanle-komunitate bat ordezkatzeko ardura zuen pertsona zen. Bizkaian, Nafarroa Beherean eta Lapurdin, bestetik, botere exekutiboa herriaren ordez erabiltzeko hautatzen zen pertsona zen. Azkenik, porrot-prozedura judizialean hartzekodunen ordezkari gisa porrot-masa administratu, zaindu eta azken banaketarako eratzen den organo arduraduna da.[1] Sindikoaren lana ordezkatuen interesak babesteko erakunde baten funtzionamendua fiskalizatzea izaten da. Historikoki ibilbide luzeko kargua izan da.

Zuzenbide pribatuan[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zuzenbide esparruan funtzio desberdinak betetzen ditu.

Konkurtso-zuzenbidean[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Hartzekodunen konkurtsoan edo porrotean, sindikoak likidatzen ditu zordunaren aktiboa eta pasiboa. Egoera deklaratu ondoren, izendatu egiten da, eta une horretatik aurrera administratzaile batek likidatuko den ondarearen gainean dituen ahalorde guztiak ditu. Hartzekodunen interesak babesteko betebeharra du, zordunaren ondasunetatik ahalik eta etekin handiena lortzen saiatuz, ahalik eta zor gehien ordaintzeko.

Elkarteen zuzenbidean[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Elkarte zuzenbidean hainbat figura daude. Hona hemen adibide batzuk:

  • Kooperatibaren sindikoa: erakundearen administrazioa fiskalizatzen du bazkideak babesteko helburuarekin.
  • Obligazioak jaulkitzen dituzten sozietateen sindikoa: sozietate horiek fiskalizatzeko agertzen da, obligaziodunen interesak babesteko helburuarekin.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]