Fenomenologia

Wikipedia, Entziklopedia askea
Edmund Husserl (1859-1938).

Fenomenologia (grezierazko phainómenon: ageri dena ; eta lógos: ikertu, ikasi) fenomenoetan edo gertakarietan, bizitako esperientzietan eta kontzientziaren edukietan oinarritzen den korronte filosofikoa da. Korronte honen sortzailea Edmund Husserl izan zen. Bere gogoa kontzientearen egitateen analisiaren ikerketa sistematizatzea zen.

Terminoaren ibilbidea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Fenomenologia terminoaren ustezko asmatzailea Johann-Henrich Lambert (1728-1777) izan zen, "itxuraren doktrina" bezala izendatu zuena[1]. Testuinguruaren arabera jakiten da fenomenologiaz Fichte-k, Hegel-ek ala Husserl-ek eman zioten zentzuan ari ote garen, baina orokorrean, bere horretan harturik, fenomenologia terminoak Husserl eta bere oinordekoen filosofia eta metodologiari egiten dio erreferentzia.

Fenomenologo ezagunak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. J.-H. Lambert, Nouvel Organon, 1764, azken atala ; itzul. fr. G. Fanfalone : Phénoménologie, Paris, Vrin. Terminoaren jatorriaz, cf. A. Philonenko, Schopenhauer, Paris, Vrin, 1980. 183. or.

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo Loturak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]