Manel Estiarte

Wikipedia, Entziklopedia askea
Manel Estiarte

Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakManel Estiarte Duocastella
JaiotzaManresa1961eko urriaren 26a (62 urte)
Herrialdea Espainia
Familia
Anai-arrebak
Hezkuntza
Hizkuntzakkatalana
gaztelania
Jarduerak
Jarduerakwaterpolo jokalaria
Pisua62 kilogramo
Altuera178 zentimetro
Enplegatzailea(k)Bartzelona Futbol Kluba  (2008 -  2012)
FC Bayern München  (2013 -  2016)
Manchester City Football Club  (2016 -
Jasotako sariak
KidetzaNazioarteko Olinpiar Batzordea

IMDB: nm2637309 Olympic.org: manuel-estiarte Edit the value on Wikidata

Manel Estiarte Duocostella (Municipio de Manresa 1961eko urriaren 26) waterpolista zan baina orain, Josep Guardiolaren teknikoetariko[1] bat da Manchester City-n, 2016tik.[2]

Biografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Pep Guardiola eta Manel Estiarte

Manel Estiarte txikitatik bere neba eta arrebaren pausuak jarraitu ebazan, hau da, uretako kirol bat hartu zuen. Waterpolista Espainiarra. Espainiako waterpoloaren nazioarteko arrakastaren egile nagusia da, nazionaltasun honetako kirolaria ere bazen, selekzio nazional batean denbora gehien egon dan jokalarietariko bat izan da.[3]

Joko Olinpiko gehiagotan jolastu dauana. Hamasei urterekin egin zuen debuta internazional bezala, eta hogei urteko ibilbidean bostehun aldiz baino gehiago izan zen internazionala Espainiako selekzioarekin.

Bizitza profesionala[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Manel Estiarte 7 aldiz izendatu dabe “Waterpoloko Munduko Jokalari onena”, eta erreferente da Espainiako kirolean. 25 urteko ibilbide profesionalean, titulu olinpikoak, mundialak eta europarrak lortu zituen. Erretiroa hartu eta gero, Manelek, futbolera bideratu zuen bere kirol-ibilbidea, eta bertan jarraitzen dau gaur egun. Manchester City-ko tekniko moduan dago.[3]

16 urtegaz egin zuen debuta Espainiako selekzioagaz, Jonkopingeko 78ko europeoan. Momentu horretatik, waterpoloko txanoa eta bainujantzia jarri eta talde nazionalarekin, 500 partidu baino gehiago jolastu ebazan. Horrez gain: selekzioko kapitaina izan zen 20 urtez, 1.500 gol baino gehiago sartu ebazan, eta, olinpiadetako txapeldunordea eta txapelduna (Bartzelona 92 eta Atlanta 96) izan zen, txapeldunordea (Perth 91 eta Erroma 94).[3]

Italia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Italiako selekzioagaz ere jolastu zuen, 1984. urtean, harantza abiatu zen “Kontinenteko Ligarik gogorrenean” parte hartu zen Italiako selekzioagaz, eta Europako Kopa, bi Rekopa, bi Superkopa, lau Liga eta sei kopa irabazi zituen.[3]

Bere azken partidua, 2000. urteko urrian izan zen. “Munduko Waterpoloko jokalaririk onena” bezala izendatu zuten 1986, 1987, 1988, 1989, 1990, 1991 eta 1992. urteetan.

Klubak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Asturiaseko printzearen saria[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Manel Estiartek, sari bat irabazi zuen (Premio Principe de Asturias de los Deportistas), berak dino; irabaizi zuen sari hori, errekonozimendu bat izan zela waterpoloan irabazi ebazan domin guztiei esker (Munduan eta Joko Olinpikoetan lortu zituen guztiak).

Dominak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Joko Olinpikoak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Urrea (1): Atlanta 1996

Zilarra (1): Bartzelona 1992

Laugarren postua (3): Mosku 1980, Los Angeles 1984, Sydney 2000

Munduko Txapelketa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Urrea (1): Perth 1998.

Zilarra (2): Perth 1991, Erroma 1994.

Munduko Kopa[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Brontzea (3): Duisburgo 1985, Bartzelona 1991, Sydney 1999.

Europako Txapelketa:[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Zilarra (1): Atenas 1991

Brontzea (1): Sheffield 1993.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. «Manel Estiarte se va con Guardiola» www.marca.com (Noiz kontsultatua: 2022-10-24).
  2. «Wikiwand - Manel Estiarte» Wikiwand (Noiz kontsultatua: 2022-10-24).
  3. a b c d «Biografía de Manuel Estiarte - Manel Estiarte (Su vida, historia, bio resumida)» www.buscabiografias.com (Noiz kontsultatua: 2022-10-24).

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]