Berokuntza zentral
Berokuntza zentrala[1] hainbat lokal zerbitzatzen dituen aire girotuko instalazioa da, etxebizitza batean egon ala ez. Lokalak edo gelak kontsumo-unitate bakarrekoak direnean (etxebizitza, adibidez), banakako berokuntza deituko litzateke; hainbat kontsumo-unitatetakoak badira (etxebizitzak edo bulegoak) berokuntza kolektiboa deritzo.
Berokuntza-sistema zentralak hainbat eraikin zerbitzatzen dituenean, izan egoitza-erabilerak edo bestelako erabilerak, hala nola auzo edo herri bat, barruti-, auzo- edo auzo-berokuntza deitzen zaio.
Abantaila nagusiak eraginkortasun handiagoa eta bizilagunak sorgailuen mantentzeaz arduratu behar ez izatea dira. Era berean, kasu askotan, kontsumitzaile handiek prezio hobeak dituztela erabiltzen duten energiagatik, eta horrek nabarmena izan daitekeen aurrezpen ekonomikoa sortzen du (esaterako, Espainian, gas naturalak % 20 ... 30 txikiagoa du energia unitateko prezioa). eraikineko berogailu zentralerako berokuntza indibidualerako baino). Egungo sistemetan eraginkortasuna sistema indibidualetan baino handiagoa da:
- Galdara handiagoak txikiak baino eraginkorragoak dira.
- Berokuntza-sistema eraginkorragoa lortu daiteke, instalazioaren tamainarekin errendimendua hazten baita.
- Kontsumoaren hedapenak geldialdi eta abiarazte gutxiago eragiten du.
- Geldialdi eta abiarazte kopuru txikiagoa dela eta, sistema zentralak sistema indibidual batek baino eraginkortasun handiagoa du.
- Sistema modular bat erabil daiteke, moduluak abiarazten dituena haien potentzia nahikoa ez denean. Potentzia osoan dauden modulu anitz potentzia erdian dauden galdara indibidual asko baino eraginkorragoak dira.
- Erabilera intentsiboagoa da eta inbertsioa lehenago ordaintzen da.
Sistema zahar batzuetan erregulazio automatikorik ez bazegoen eta auzokide batzuek beroa pasa zezaketen arren, beste batzuk hotzak ziren bitartean, gaur egun erregulazio sistema askoz perfektuagoak daude eta, horrez gain, derrigorrezkoa da kontsumoaren kontabilitatea indibiduala egitea, eta horrek kontsumo-unitate desberdinetan beroa hobeto banatzearen alde egiten du.
Berokuntza-sistema zentralizatu ohikoena ur beroko berokuntza da, ura berotzen den galdara bat erabiltzen duena, eta erradiadore edo zoru irradiatzaileko igorgailuak jendea bizi den lokaletan, ur beroa hodi sare baten bidez eramaten duena. Aire beroaren berogailua ere izan daiteke. Banaketa orokorra, auzo- edo urrutiko berokuntzaren kasuan, lurrun bidez egin daiteke. [2]
Bero-instalazioa aprobetxatuz, etxeko ur beroaren ekoizpena batera instalatzen da, eta sistema indibidualek baino askoz errendimendu handiagoarekin ere funtzionatuko dute. Ur-biltegi zentraletik erabiliko den txorrotaraino ur beroak denbora luzea eman ez dezan, itzulera-zirkuitu bat erabiltzen da eta bertan berotutako ura birzirkulatzen da, kontsumitzaile bakoitzaren sarreratik gertu beti tenperatura egokian egon dadin. Horrela, ura banatzaile nagusitik (normalean zutabe muntaga bat) etxebizitza partikular bakoitzera baino ez da iritsi behar.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Euskalterm: [Iturgintza Hiztegia] [2009] eta [Turismoa Hiztegia] [2009]
- ↑ Lurruna ez da aukera ona pisu bakoitzeko berokuntzan, erregulaziorako dituen zailtasunengatik
