Ezinegon
Liebertek eta Morrisek 1967an aurkeztutako teoria baten arabera, ezinegona edo egonezina[1] antsietatearen osagai nagusietako bat da. Beste osagaia emozionalitatea da. Azken hori sintoma fisiologikoei dagokie, hala nola izerdia botatzeari, palpitazioak jasateari edo arteria-presioa handia izateari.
Urduri dagoen pertsonak bere buruarekin elkarrizketa negatiboa du, eta horrek egiten duen horretan kontzentratzea eragozten dio. Adibidea: Azterketa batean irrikan dauden ikasleek behin eta berriz esaten dute bertan behera utziko dutela edo memoriak huts egiten diela. Pentsamendu horiek azterketa egitea den une horretan benetan garrantzitsua den ekintza oztopatzen dute. Hori gertatzen da azterketako galderak ebazteaz arduratzen diren garuneko eremuak garrantzirik gabeko aukerak espekulatzeko erabiltzen ari direlako. Horrela, buru antsietatearen ezaugarri nagusia bere baliabide mentalak eraginkortasunez fokalizatzeko duen zailtasuna da.[2]
Egonezina kezka-sentsazioa ere izan daiteke. Adibidez, ama batek urduri dagoela bere haurra ez delako behar lukeen orduan iritsi etxera esan dezake. Besteek egiten dituzten jokabideei buruzko kezka ere izan daiteke: "Barazkirik ez jateak kezkatzen nau".
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ Euskalterm: [Psikiatria Hiztegia] [2017] eta Elhuyar Hiztegia
- ↑ Borkovec TD, Alcaine OM, Behar E. (2004). Generalized Anxiety Disorder: Advances in Research and Practice. Guilford Press, 77–108 or..
Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Datuak: Q1436482
|
Artikulu hau psikologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. |