Staccato

Wikipedia, Entziklopedia askea

Staccatoa (italierazko staccare hitzetik, hautsi esan nahi duena) nota bere jatorrizko baliotik laburtu egiten duen musika exekuzio modu bat da. Musika notazioan bere ikurra puntu bat da.

Staccatisimo superlatiboa ere badago. Staccatoa legatoaren aurkako artikulaziotzat hartzen da. Staccatoak ez du soinuaren dinamika handitzen. Aitzitik, ideia "staccatutako" notaren eta hurrengoaren artean oso isiltasun laburra sortu behar dela da, erritmo globalari eta soinuaren bolumenari eragin gabe.

Kantua

Kantuan, staccatoa ezpainak behar bezala ixten ikasteko erabiltzen da. Diafragma norbere gogoz lantzen ere laguntzen du, etenik gabe landuz eta ohitura zuzenak sortuz kantatzerako unean.

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Staccato Aldatu lotura Wikidatan