Ikas sekuentzia

Wikipedia, Entziklopedia askea

Ikas sekuentzia edo sekuentzia didaktikoa, irakaskuntza eta didaktikaren testuinguruan, elkarren artean erlazionaturiko jarduera sorta ordenatu bat da[1]. Elkarren artean lotura daukaten unitate didaktiko sorta adierazteko erabiltzen dute batzuek sekuentzia didaktiko edo ikas sekuentzia terminoa.

Ikas sekuentziak proiektu edo unitate didaktikoen proposamen sekuentziatuak dira, non unitate didaktiko edo proiektuen artean lotura logiko bat antzeman daitekeen; eta sekuentziak mugatuta daude iraupenari eta konplexutasun-mailari dagokienez.

Ikas sekuentziek, gehienetan lau-zazpi jarduera sekuentziatu planteatzen dituzte, bizpahiru eduki eta materialen inguruan, eta agian ikasleen talde antolaketa mantentzeko kontsignarekin.

Ikas sekuentzia batek hezkuntza-edukia irakastea helburu duten jarduera multzo bat hartzen du barne. Denbora lerroan, linealtasun-ezaugarriak ditu, proposamen didaktikoa zatituz, normalean, bere hiru fase klasikoetan: hasiera, garapena eta itxiera. Ebaluazioari buruzko proposamenak ere egon daitezke, zereginak garaiz egitea-eta. Hasiera oro, aurretiko ezagutzekin lotzen saiatu behar, eta itxiera oro, ahal den heinean, hurrengo hasierarekin lotzeko bidea zabaldu behar, betiere ikaskuntzak progresiboki kateatzeko asmoz.

Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  1. (Gaztelaniaz) «Diferencias entre proyecto, unidad didáctica, secuencia didáctica, actividad y taller» Educativos para... (Noiz kontsultatua: 2021-05-24).

Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]

  • (Gaztelaniaz) Benejam, Pilar. La selección y secuenciación de los contenidos sociales.
  • (Gaztelaniaz) DIAZ BARRIGA, ANGEL. «GUÍA PARA LA ELABORACIÓN DE UNA SECUENCIA DIDACTICA». Comunidad de conocimiento UNAM.
  • (Gaztelaniaz) Del Carmen, lUIS (1996). El análisis y secuenciación de los contenidos educativos. Ice horsori.
  • (Gaztelaniaz) Litwin, Edith (2000). Las configuraciones didácticas. Una nueva agenda para la enseñanza superior. Paidos.
  • (Gaztelaniaz) De Alba, Alicia (1998). Currículum: crisis, mito y perspectivas. Miño y Dávila Editores.
  • (Gaztelaniaz) Steiman, Jorge (2008). Más Didáctica: En la Educación Superior. Miño y Dávila Editores.
  • (Gaztelaniaz) Vidales, Silvia (2016). «SECUENCIAS DIDÁCTICAS - Reflexiones sobre sus características y aportes para su diseño». Secretaría de Educación Subsecretaría de Promoción de Igualdad y Calidad Educativa Ministerio de Educación Prov. Córdoba.
  • (Gaztelaniaz) Nérici, Imídeo (1970). Hacia una didáctica general dinámica. Buenos Aires: Kapeluz.
  • (Gaztelaniaz) Tlacuilotepec (5 de marzo de 2011), en español: SECUENCIA DIDÁCTICA.
  • (Gaztelaniaz) Pimienta Prieto, Julio (2012). Estrategias de enseñanza-aprendizaje. México: Pearson.
  • (Gaztelaniaz) PERRENOUD, Phillipe (2007). «Las diez nuevas competencias para enseñar.». Col. Biblioteca de aula, 196. Ed. Graó. Barcelona.
  • (Ingelesez) Robinson, Ken. «Eskola sistemak sormena landu beharrean sormenari kalte». TED.
  • (Gaztelaniaz) Soler Castillo, S., & Baquero Másmela, P. (2014). Maestros, hegemonía y contradiscurso. Universidad Distrital Francisco José de Caldas.
  • (Gaztelaniaz) Arancibia, C., Herrera, P., & Strasser, K. (2007). Manual de psicología educacional (6ª ed.). Universidad de Chile.

Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]