Sinadura digital

Wikipedia, Entziklopedia askea

Sinadura digitala mezu telematikoen igorpenean eta dokumentu elektronikoen kudeaketan igorlearen nortasuna bermatzen duen kriptografia prozedura da. Sinadura motaren arabera, dokumentuaren osotasuna ere bermatzen da.

Sarrera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sinadura digitala, dokumentu batekin datorren karaktere bloke bat da, bere funtzioak honako hauek direlarik:

  • Hartzaileak igorlearen nortasun juridikoa egiaztatzea.
  • Igorleak ezin dezala mezua berak bidali duela uko gin. (Adib: “Ez inspektore jauna, nik Internet bitartez bidali nuen ondasun deklarazioa ezin da hori izan”).
  • Hartzaileak ezin dezake igorlea ordeztu, eta mezua faltsutu.

Laburtuz, sinadura digitalaren helburua, bere aurretikoa den ohiko eskuzko sinadura, berdindu eta gainditzea da.

Legea[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sinadura elektronikoaren legea, herrialde bakoitzean desberdina izan daitekeen arren, hiru motak zeha daitezke:

  • Soila: Sinatzailearen nortasuna jakiteko prozedura du.
  • Aurreratua: Sinatzailearen nortasuna ezagutuz gain, dokumentuaren osotasuna bermatzen du. PKI teknikak erabiltzen dira.
  • Aitortua: Sinadura aurreratua sinadura seguruak sortzeko gailuarekin egindakoa eta autoritate ziurtagiriarekin babestutako sinadura da.

Aplikazioak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Ikus, gainera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]