Lankide:Joxan Garaialde/Psikosi

Psikosia psikoanalisirako

Egoera mentalak ere aztertzen dituen korronte hau (agian, psikosiaren izen hobea erabiliz) egitura psikiko edo subjektiboen multzo gisa, eromenaren kontzeptua ordezkatzen du (zoramena normaltasunetik urrun dagoenaren definizio soziala da, eta ez sailkapen nosologikoa normaltasuna den modu berean, historia errepasatzen denean normaltasunaren definizio desberdinak ikusiko baitira munduan eta komunitate berean).

Psikoanalisitik psikosi terminoa posizio subjektiboa izendatzeko erabiltzen da. Oinarrizkoak ez dira psikosiaren agerpen tipikoak, hala nola aluzinazioak, pentsamendu nahasiak, beste pertsona erreal edo imajinario batzuen jazarpen sentsazioak edo antzekoak (sintomak), baizik eta bizitzan —aurrean— kokatzeko modu subjektiboa. Baliteke psikotiko batek inoiz ez edukitzea sintomak bere bizitzan edo adin aurreratuan edo txikitan izatea. Abiaraztea posible egiten duten zirkunstantzien araberakoa izango da.

Zentzu horretan, Jacques Lacan izan zen psikosia egitura subjektibo gisa ikertzen ausartu zena, neurosi eta perbertsioarekin batera (denak posizio subjektibo gisa ulertuta), non edozein pertsona batean edo bestean kokatuko zen, baina haien egituren arteko pasabide-aukerarik gabe. Psikoanalisiaren ondorengo korronteek bai ahalbidetu dute azken hori, kasu horiek borderlines edo muga gisa definituz, non egitura bateko edo besteko kide izatea kausalitate esanguratsu baten mende egongo litzateke; hau da, egitura hizkuntzaren arabera adierazten dela esan nahi du.

Psikoanalisia paradigmatikoa da, psikosia patologiaren, zailtasunaren edo ezintasunaren eremutik kentzen duen heinean, bizitzeko beste modu bat bezala birpentsatuz. [[Kategoria:Medikuntza-terminologia]] [[Kategoria:Psikiatria]]