Rewe-Zentralfinanz eta Rewe-Zentral auzia (33/76)
| C-33/76 - Rewe v Landwirtschaftskammer für das Saarland auzia | |
|---|---|
| Mota | Auztitegi Prozedura |
| Herrialdea | Alemania |
| Auzitegia | Europar Komunitateen Justizia Auzitegia |
C-33/76- Rewe v Landwirtschaftskammer für dss Saarland auzia, 1976ko abenduaren 16koa[1] Europar Batasuneko zuzenbideko kasu bat da, ordenamendu juridiko nazional baten eta Europar Batasuneko Zuzenbidearen arteko lege gatazka bati buruzkoa zehazki. Bundesverwaltungsgericht-ek (Alemaniako Administrazio Auzitegi Gorena) Europar komunitateen Justizia Auzitegiari, EEEko Tratatuaren 177. artikuluaren arabera, egindako eskaera bat da, Rewe-Zentralfinanz eG, Rewe-Zentral AG eta Landwirtschaftskammer für das Saarland (Sarre Estatu Federatuko Laborantza Ganbera) erakundeen artean jurisdikzio-organo horretan ebazteke dagoen auzian, EEEko Tratatuko 5. eta 9. artikuluei eta 13. artikuluko 2. paragrafoari buruzko epaiketa aurreko erabaki bat lortzea helburutzat duen eskaera.
Egitateak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Gatazka Alemaniako Rewe-Zentralfinanz eG eta Rewe-Zentral AG enpresek Europar Batasuneko beste herrialde batzuetatik behi-haragia Alemaniako Saarland estatu federatuan saltzeko inportatu zutenean sortu zen. Saarland eskualdeko nekazaritza-erakundea haragi hori saltzearen aurka agertu zen, eta enpresei isuna ordaintzeko eskatu zien behi-haragia merkaturatzeko tokiko arauak ez betetzeagatik. Auzia Europako Ekonomia Erkidegoaren Tratatuko 30.artikuluaren interpretazioari buruzkoa da, gaur egungo Europar Batasunaren Funtzionamendurako Tratatuko (EBFT) 28.artikuluaren ingurukoa, eta Europar Batasuneko herrialdeen artean izaten diren salgaien joan-etorri askea mugatzea debekatzen du.
Entzute handiko kasua izan zen hau, baino badira beste kasu bat San Giorgio kasua (199/82)[2] izenez ezagutua, 1983ko azaroaren 9koa. Kasu honetan desberdintasun bat dago, EEEko 36.artikuluarena (EBFT 34.artikulua), Italiakoko agintariek zinpeko aitorpena aurkezteko betebeharra zegoela erabaki zuten, osasun publikoa eta segurtasuna babesteko beharragatik.
Erabakia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Auzi honetan, Europako Erkidegoetako Justizia Auzitegiak ebatzi zuen beste estatu kide batean merkaturatutako produktuez gain beste betekizun gehigarriak betetzea eskatzen duen edozein araudi nazional, nahiz eta baldintza horiek bidezkoak izan, merkantzien zirkulazio askearen murrizketa izan daitekeela, eta, beraz, Itunaren 30. artikuluaren aurkakoa izan daitekeela.
Gainera, EKJAk adierazi zuen beste estatu kide batzuetatik datozen produktuen inportazioa zailtzen edo erakargarritasun gutxiago sortzen duen edozein neurri ere merkantzien zirkulazio askearen murrizketatzat har daitekeela.
Bere epaian, EKJAk erabaki zuen ordenantza Europako zuzenbidearen aurkakoa zela. Auzitegiak adierazi zuen salgaien zirkulazio askerako eskubidea Europako merkatu bakarraren funtsezko zutabeetako bat dela, eta atzerriko produktuen inportaziorako murrizketak salbuespenezko eta justifikatutako kasuetan bakarrik baimentzen direla. Kasu honetan, Nekazari Ganberaren ordenantza ez zegoen justifikatuta eta, beraz, Europako zuzenbidearen aurkakoa zen.
Beste auzi batzuekin alderatuz, San Giorgio kasuarekin adibidez, EKJAk zehaztu zuen, kasu honetan Italiako agintariek ezarritako neurriak salgaien joan-etorri askearen murrizketa zela, eta, beraz, Europako Ekonomia Erkidegoaren Itunaren 30. artikuluaren kontrakoa zela. Gainera, EKJAk adierazi zuen neurria ezin zela justifikatu Itunaren 36. artikuluaren arabera; izan ere, zinpeko aitorpena aurkezteko betebeharra neurrigabea zen eta ez zegoen justifikatuta osasun publikoa eta segurtasuna babesteko benetako beharretan.
Horren ondorioz, EKJAk erabaki zuen Italiako agintariek hartutako neurria EBren zuzenbidearen aurkakoa zela eta, beraz, indargabetu egin behar zela.
Ekarpen Nagusiak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Alemaniako Saarland estatuko akats hori mugarri garrantzitsua izan zen Europako merkatu bakarraren historian, izan ere, printzipio hau ezarri zuen: estatu kideek ezin dituzte murrizketak ezarri salgaien zirkulazio askean, justifikazio baliozkorik gabe. Salgaien zirkulazio askearekin eta Europako merkatu bakarraren beste alderdi batzuekin lotutako EKJAren etorkizuneko erabakietarako oinarriak ere ezarri zituen.
Erreferentziak[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- ↑ «CURIA - List of results» curia.europa.eu (Noiz kontsultatua: 2023-04-24).
- ↑ «CURIA - Lista de resultados» curia.europa.eu (Noiz kontsultatua: 2023-04-26).
Bibliografia[aldatu | aldatu iturburu kodea]
- EUR-Lex - 61976CJ0033 - EN - EUR-Lex.https://eur-lex.europa.eu/legal-content/ES/TXT/?uri=CELEX%3A61976CJ0033
- EUR-Lex - 61982CJ0199 - EN - EUR-Lex.https://eur-lex.europa.eu/legal-content/ES/TXT/?uri=CELEX%3A61982CJ0199&qid=1682494250621
- Ugartemendía Eceizabarrena, Juan Ignacio eta Bengoetxea Caballero, Joxerramon: “Breves apuntes sobre las sentencias básicas del Tribunal de Justicia de la Unión Europea”, Teoría y realidad constitucional, 33. Zbk., 2014, 443-479 orrk., eskuragarri https://dialnet.unirioja.es/servlet/articulo?codigo=4724079 (2023/03/28).