Wikipedia, Entziklopedia askea
lorea


Kamamila landare bat da. Chamaemelum nobile da bere izen zientifikoa. Mantzanilla, Larranbiloa, Amasabel-belarra, Emasabel-Belarra eta bitxeleta izenez ere ezagutzen da.

Deskribapena[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sendabelar oso ezaguna dugu kamamila, askorentzat sendabelarrik ezagunena.

Gatz mineraletan aberatsa da.

Konposatuen familiako landare usaintsu hau estimatua da gure artean.

Zurtoinak, gehienetan, etzanak izaten ditu, eta udaberrian hasten da agertzen. Lore usaintsuak eguzki formakoak dira, erdigune biribil horia izaten dute, eta hosto zuriz osatzen dira; uda betean ikusiko ditugu.

Habitata[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Eremu lehorretan eta eguzkitsuetan hazten da, berez, landatu gabe.

Mendiko bide bazterretan ale bakanak izan ohi dira, baina mendi soilguneetako zelaietan ugari ikustea arrunta da.

Erabilera[aldatu | aldatu iturburu kodea]

   Ba al dakizu   

Historiari erreparatuz, Egipton eta Erroman erabilera anitz izan zituen.

Barne erabileran, digestio aparatuko eta ugal aparatuko minak baretzeko da ona. Jatekoren batek kalte egin digunean da bereziki ona: jateko horren digestioa egiten edo berau kanporatzen laguntzen digu; botalarria tratatzeko sendabelarrik onenetakoa da.

Kanpo erabileran, azkura, erredurak, ekzemak, hanturak, zauriak, llaga zein ultzerak eta bakterioek sorturiko kalteak tratatzeko balio digu, estafilokokoen infekzioak tratatzeko, adibidez. Horretarako, kamamaila ura, olioa edo ukendua erabil ditzakegu. Begietako gaitzetarako ere erabili izan da kamamila ura, konjuntibitisa edo blefaritisa tratatzeko, eta azpimarratzekoa da gaitz hauek daudenean egokia dela baina, aldiz, epe ertain eta luzean, ez dela erabili behar begia lehortzera jotzen duelako.

Informazio gehiago[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sendabelarrek dakitena: ezagutu, bildu eta erabili, Garbiñe Larrea.