Orientazio (geometria)

Wikipedia, Entziklopedia askea
Orientazioa aldatzea koordenatuen ardatzak biratzearen baliokidea da .

Objektu baten orientazioa espazioan erreferentzia-puntu finko bat aldatu gabe kokatzeko aukera posibleetako bakoitza da. Puntu finko bat duen objektua oraindik puntu finko horren inguruan biratu daitekeenez, erreferentzia-puntuaren posizioak ez du posizioa guztiz zehazten, beraz, posizioa guztiz zehazteko orientazioa ere zehaztu behar duzu. Orientazioa objektuaren erreferentzia-puntuan oinarri bektorial ortogonal bat gehituz ikus daiteke; oinarri ezberdinek orientazio desberdinak irudikatuko lituzkete.

Eulerren angeluak[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Orientazioa definitzeko beste modu posible bat gorputza oinarri bektorial batek zehaztutako posizio batetik orientazio berri bat definitzen duen beste oinarri batera eramango luketen angelu sorta bat ezartzea da. Normalean hiru Eulerren angeluak hartzen dira, prezesioa, nutazioa eta biraketa edo errotazioa izenekoak.

N dimentsioko espazio batean orientazio-aldaketa zehazteko beharrezkoak diren angelu-kopurua n(n-1)/2 da, beraz planoan (n = 2), bere ardatz perpendikularraren inguruko angelu bakar batek orientazioa definitzen du, hiru dimentsioko espazioa (n = 3) hiru angelu behar ditugu posizioa zehazteko, adibidez Eulerren angeluak. Errotazioaren kontzeptua n > 3rako orokortu dezakegu, n dimentsioko espazio batean biraketen edo orientazio-aldaketen multzoa hain zuzen ere SO(n) (matrizeen) talde gisa n(n-1)/2-ren dimentsio berdina duena da.

Kanpo estekak[aldatu | aldatu iturburu kodea]